Πρόταση Ψηφίσματος Πολιτιστικής Δημιουργίας στην 31 η ΓΑΣ ΠΚΕ-ΟΤΕ Ν. Αττικής

31 η ΓΑΣ ΠΚΕ-ΟΤΕ Ν. Αττικής    

Αθήνα  30-3-2013

Πρόταση Ψηφίσματος  Πολιτιστικής Δημιουργίας

Εμείς οι σύνεδροι της ετήσιας τακτικής αντιπροσωπευτικής συνέλευσης του Πολιτιστικού Κέντρου Εργαζομένων ΟΤΕ Ν. Αττικής δηλώνουμε ότι :

·      Τρία χρόνια μετά την επιβολή του μνημονίου στην χώρα μας από την τρόικα και τους δανειστές, επιβεβαιώνονται στο ακέραιο όλες εκείνες οι προβλέψεις που έλεγαν ότι η πολιτική των μνημονίων θα φέρει  φτώχια και κοινωνική ερήμωση , δραματική άνοδο της ανεργίας και των μορφών εργασιακής επισφάλειας, τρομακτική συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, περεταίρω ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, σφαγιασμό μισθών, συντάξεων, επιδομάτων και εργασιακών δικαιωμάτων. Αγωνιζόμαστε μαζί με όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους  και τους συνταξιούχους για την ανατροπή αυτών των πολιτικών, την κατάργηση των μνημονίων, την αποπομπή της τρόικας, την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, την αποκατάσταση του εισοδήματός μας, την ανάκτηση τελικά της εθνικής μας αξιοπρέπειας.

·      Το μοντέλο εθνικής, οικονομικής και κοινωνικής υποδούλωσης που επιβλήθηκε στην χώρα μας από τους δανειστές και τους τοκογλύφους επιχειρείται να εξαχθεί τώρα σε όλον τον Ευρωπαϊκό νότο. Η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, Η Ισπανία και εσχάτως η Κύπρος απέκτησαν τα δικά τους μνημόνια, με την Ιταλία να περιμένει την σειρά της. Όλος ο Ευρωπαϊκός νότος μετατρέπεται σε αποικία χρέους και οι χώρες του σε Γερμανικά προτεκτοράτα. Στέλνουμε θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό στους χιλιάδες εργαζόμενους που συγκλονίζουν με τους αγώνες τους τις πλατείες της Μαδρίτης, της Λισσαβόνας, της Ρώμης, της Λευκωσίας. Είμαστε ειδικά αλληλέγγυοι στους Κύπριους αδελφούς μας που τιμωρούνται από το Ευρωπαϊκό διευθυντήριο για το δικό τους περήφανο ΟΧΙ. Δεσμευόμαστε να δείξουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας με συμβολική στήριξη του αντίστοιχου πολιτιστικού φορέα των εργαζομένων στην CYTA.   

·      Καταγγέλλουμε την συνεχιζόμενη και εντεινόμενη επιχείρηση ολοκληρωτικού ξεπουλήματος της Δημόσιας περιουσίας στο όνομα της μείωσης του χρέους. Έχει αποδειχθεί ότι το χρέος συνεχίζει να αυξάνεται παρόλο που το δημόσιο συνεχίζει να ξεπουλά τα ασημικά του. Η περίπτωση του ΟΤΕ είναι χαρακτηριστική. Η τεράστια κερδοφορία του 2012 θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας ή για να στηριχτούν δομές αλληλεγγύης και κοινωνικής στήριξης στα θύματα της κρίσης αντί να λεηλατείται από την Deutsche Telekom. Οι αγώνες των εργαζομένων στην ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, της ΕΥΑΘ και όλων των υπό ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων στρατηγικού χαρακτήρα για την χώρα και την κοινωνία, είναι και δικοί μας αγώνες.  

·      Καταγγέλλουμε την διαρκώς αυξανόμενη καταστολή και ποινικοποίηση των λαϊκών αγώνων. Η κυβέρνηση των εντολοδόχων της τρόικας δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει την πιο άγρια βία εναντίον των πολιτών που αγωνίζονται για την δουλειά τους, για την ποιότητα της ζωής τους, για την περηφάνια τους. Ειδικά στην Χαλκιδική η επιχείρηση λεηλασίας των φυσικών πόρων από τους νέους χρυσοθήρες και η απειλούμενη οικολογική καταστροφή και περιβαλλοντική υποβάθμιση, βρίσκει αντίθετη την τοπική κοινωνία και την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Αυτό δεν εμπόδισε την κυβέρνηση να εξαπολύσει μια πρωτοφανή επιχείρηση τρομοκράτησης των πολιτών που αγωνίζονται για να υπερασπίσουν τον τόπο τους και έφθασε στο σημείο να ρίξει χημικά σε αυλή σχολείου γεμάτου μαθητές. Ας πάρουν το μύνημα: Η βία και η καταστολή δεν θα κάμψουν το αγωνιστικό μας φρόνημα.

·      Απέναντι στην κρίση και την φτωχοποίηση ολοένα και περισσότερο συμπολιτών μας, αναπτύσσονται στην γειτονιές της Αθήνας αλλά και όλης της χώρας, αξιοσημείωτες δράσεις και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Πρόκειται για αυτοοργανωμένες συλλογικότητες πολιτών που έρχονται να απαντήσουν στην ολοκληρωτική κατάρρευση των δομών του κράτους πρόνοιας που επέφερε η πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων. Τα κοινωνικά Ιατρεία & φαρμακεία , οι συλλογικές κουζίνες, τα κοινωνικά φροντιστήρια και ωδεία, τα αλληλέγγυα και ανταλλακτικά παζάρια, τα κοινωνικά παντοπωλεία και άλλες τέτοιες πρωτοβουλίες είναι αξιέπαινες προσπάθειες και πρέπει να στηριχθούν. Δεσμευόμαστε να υιοθετήσουμε σαν ΠΚΕ-ΟΤΕ και να στηρίξουμε έμπρακτα – έστω και συμβολικά – μια τέτοια πρωτοβουλία αλληλεγγύης.

·      Σε όλον τον πλανήτη ηχούν ξανά τα τύμπανα του Πολέμου. Η εμφύλια διαμάχη στην Συρία δεν μπορεί και δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως αφορμή για νέο πόλεμο. Η απειλή της τρομοκρατίας ή της περεταίρω διάδοσης των πυρηνικών όπλων στο Ιράν και την Β. Κορέα δεν νομιμοποιεί την δημιουργία ψυχροπολεμικού  κλίματος που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη. Οι λαοί δεν αναγνωρίζουν στις ΗΠΑ τον ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα που διεκδικεί.  

·      Παραμένουμε προσηλωμένοι στον στόχο μας για ένα ΟΤΕ με δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα, στην υπηρεσία του λαού και του τόπου, με ποιοτικές και φθηνές υπηρεσίες στους πολίτες, με σταθερή και αξιοπρεπώς αμειβόμενη δουλειά για όλους τους εργαζόμενους. Αγωνιζόμαστε μαζί με τα συνδικάτα μας για την υπεράσπιση της δουλειάς μας, του μισθού μας, των εργασιακών και ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων. Συνεχίζουμε την μάχη για την υπεράσπιση του θεσμού των συλλογικών συμβάσεων και διεκδικούμε υπογραφή ικανοποιητικής ΣΣΕ για τους εργαζόμενους στις θυγατρικές του ομίλου ΟΤΕ.

·      Τέλος δηλώνουμε ότι είμαστε αποφασισμένοι να συμβάλουμε στο ξεπέρασμα της κρίσης αξιοπιστίας και εσωστρέφειας που ταλανίζει το εσωτερικό του Πολιτιστικού μας Κέντρου. Είναι απολύτως αναγκαίο το ΠΚ να συνεχίσει να παράγει το έργο του και να στηρίζει την ερασιτεχνική δημιουργία, απερίσπαστο από άσκοπες διαιρέσεις και ομαδοποιήσεις. Δηλώνουμε ότι σημαντικό βήμα στην προσπάθεια αυτή μπορεί να αποτελέσει η ανασύνθεση του προεδρείου στην κατεύθυνση της εξασφάλισης του πλουραλισμού & της πολυφωνίας. Καλούμε το ΔΣ στην πρώτη του συνεδρίαση να εκλέξει  νέο αντιπροσωπευτικό – αναλογικό προεδρείο χωρίς αποκλεισμούς και ιδιοκτησιακές λογικές.

Ελεύθεροι κατακτημένοι. Του Αλκίνοου Ιωαννίδη

Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:

Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.
Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλίνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων.
Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων και ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.
Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια.
Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.
Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;
Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα.
Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.
Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.

Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!

Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;
Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;
Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.
Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει.
Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι ελληνική, όμως, πόσο λίγο κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο ελληνική είναι η Ελλάδα!
Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;
Όταν κλαίγαμε το ’74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω…
Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δεν ζει καλά, κανείς δεν ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».
Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι.
Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.
Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας.
Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Θα ήμασταν αφελείς αν πιστεύαμε πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, ας πούμε τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε. Ξέρουμε καλά πως ότι έμεινε εκτεθειμένο (το γιατί είναι μια άλλη κουβέντα, που ελπίζω πως θα γίνει), ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.
Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”. Έστω και για μια στιγμή. Ένα “Όχι” καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας “Ναι”.
Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε… Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.

Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.-

Αλκίνοος Ιωαννίδης
24 Μαρτίου 2013
Πηγή: alkinoos.gr

Πρεμιέρα για το «Νεοναζί: Το Ολοκαύτωμα της Μνήμης»

Μια μέρα μετά τις εκλογές του περασμένου Μαΐου, η είδηση κάνει τον γύρο των τηλεοπτικών σταθμών: η Χρυσή Αυγή  έλαβε 1.000 ψήφους στα μαρτυρικά Καλάβρυτα και Δίστομο. Δυο πόλεις που σημαδεύτηκαν από τη ναζιστική θηριωδία, παρουσιάζονται να νομιμοποιούν με την ψήφο τους, τους «πολιτικούς απογόνους» των δολοφόνων τους, σύμφωνα με τα ΜΜΕ. Τις αμέσως επόμενες μέρες, στην ερώτηση αν είναι νεοναζί και σχετίζονται με τον Χίτλερ, οι εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής απαντούν:  «οι δημότες στα Καλάβρυτα και το Δίστομο απάντησαν ήδη, με την ψήφο τους». Η ιστορική μνήμη έχει εξασθενίσει ή πρόκειται για μια κατασκευασμένη είδηση;
Η απάντηση βρίσκεται στο Λύκειο Διστόμου, όπου οι μαθητές του παρακολουθούν ένα ντοκιμαντέρ για τα ναζιστικά εγκλήματα  στα Καλάβρυτα, στον Χορτιάτη και στο Άουσβιτς. Η συζήτηση που ακολουθεί γρήγορα επεκτείνεται, σε θέματα όπως η αντίσταση στην γερμανική κατοχή. Μήπως έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι αν οι αντάρτες δεν προκαλούσαν με την δράση τους, τους Γερμανούς,  δεν θα υπήρχαν και Ολοκαυτώματα;
Αυτή την τελευταία άποψη υποστηρίζει ο γιος ενός διαβόητου Έλληνα δωσίλογου. Ο πατέρας, υπουργός Προπαγάνδας στην κυβέρνηση Τσιρονίκου – την τελευταία φιλοναζιστική κυβέρνηση φάντασμα – το έσκασε το 1944 συνοδεύοντας τα γερμανικά στρατεύματα που αποχωρούσαν. Ο γιος ήταν υποψήφιος του ΛΑΟΣ στις εκλογές και τώρα προσχώρησε στην Χρυσή Αυγή.
Πίσω στο Λύκειο του Διστόμου, οι μαθητές έρχονται αντιμέτωποι με μια ιστορική αλήθεια: δεν υπήρξαν μόνο Έλληνες θύματα, αλλά και Έλληνες που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή. Από το ντοκιμαντέρ που παρακολουθούν, μαθαίνουν ότι τα Τάγματα Ασφαλείας και όχι οι Γερμανοί, έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην σφαγή στο Χορτιάτη και συμμετείχαν στη σφαγή στην ίδια την πόλη τους.
Μπορεί να προχωρήσει προς τα μπρος, μια χώρα που δεν γνωρίζει το παρελθόν της;

Ένα ντοκιμαντέρ μέσα στο ντοκιμαντέρ, για τη μνήμη και τη λήθη.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Στέλιος Κούλογλου
Καλλιτεχνική Επιμέλεια – Γραφικά: Νίκος Πολίτης
Μοντάζ – Μιξάζ: Χρήστος Γάκης
Οργάνωση παραγωγής: Νίκος Θωμόπουλος
Υπεύθυνη έρευνας: Ελένη Μπέλλου
Δημοσιογραφική υποστήριξη: Τάνια Γεωργουπλή, Ελένη Κωνσταντινίδου
Φωτογραφία: Νίκος Θωμόπουλος / Μανώλης Κονσολάκης / Χρήστος Αναγνωστόπουλος
Βοηθός Μοντάζ: Γιώργος Ζαφείρης
Παραγωγή: 1984 Productions – tvxs.gr
Διανομή: 1984 Productions
Διάρκεια: 90 λεπτά
ΠΡΟΒΟΛΕΣ
Το νέο ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου συμμετέχει στο 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπου θα προβληθεί στην αίθουσα «Τόνια Μαρκετάκη», σήμερα Τρίτη 19/03 στις 22:30 και την Πέμπτη 21/03 στις 15:00.
Θα προβληθεί επίσης στους κινηματογράφους:
Αθήνα: Από 21 Μαρτίου στο Ααβόρα (τέρμα Ιπποκράτους)
Θεσσαλονίκη: Από 4 Απριλίου, στο Φαργκάνη (Καμάρα)
ΤΡΕΙΛΕΡ

Νέα επίθεση του παπά-Ανδρέα στο ΔΝΤ με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου : «Ας παραδειγματιστούμε από τους ξυπόλητους και καταπιεσμένους του ΄21!»

Το κήρυγμα  του παπα-Ανδρέα Κεφαλογιάννη την Κυριακή 24 Μαρτίου:

«Αγαπητοί ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΟΙ
25^η ΜΑΡΤΙΟΥ, Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΙ ΞΥΠΟΛΗΤΟΙ, πεινασμένοι, καταπιεσμένοι από τους Τούρκους και τους συνεργάτες τους αποφάσισαν να ξεσηκωθούν, αποφάσισαν να πουν το μεγάλο ΟΧΙ στη σκλαβιά και το ΜΕΓΑΛΟ ΝΑΙ στη λευτεριά.
Στην Αγία Λαύρα ύψωσαν την σημαία της αντίστασης, τη σημαία της αξιοπρέπειας απέναντι στους καταχτητές, απέναντι σε όλους εκείνους που τους έπιναν το αίμα και τους ρουφούσαν τη ζωή για 400 χρόνια.
Οι Κολοκοτρώνηδες, οι Παπαφλέσσηδες, οι Καραϊσκάκηδες και οι Μπουμπουλίνες δεν μπήκαν σε διαπραγματεύσεις, δεν κιότεψαν, δεν μπήκαν σε διαδικασία συναλλαγών, μπήκαν στη μάχη της ΦΩΤΙΑΣ για τη λευτεριά και άνοιξαν το δρόμο για τη ανεξαρτησία της χώρας.
Σήμερα, όσο ποτέ το μήνυμα της 25^ης Μαρτίου είναι επίκαιρο και μας δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε απέναντι στα νέα δεινά που έχουν βρει τον ελληνισμό. Και σήμερα το σύνθημα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΣΚΛΑΒΙΑ έχει τη δική του τεράστια σημασία, από τη στιγμή που η πατρίδας μας εδώ και τρία χρόνια είναι υπόδουλη, χωρίς εθνική κυριαρχία, χωρίς κανένα δικαίωμα να αποφασίζει ελεύθερα και μόνη της.

Είναι υπόδουλη στη ΝΕΑ ΤΑΞΗ πραγμάτων, στο αδηφάγο ΔΝΤ, στην αλλοτριωμένη Ε.Ε. Η χώρα μας είναι αλυσοδεμένη. Οι πολίτες της στενάζουν, η φτώχεια εξαπλώνεται, η ανεργία μεγαλώνει, κι όμως  όλοι αυτοί οι Βρυξελλιώτες και οι Βερολινέζοι του Δ΄ΡΑΙΧ μας λένε κάθε μέρα, ότι μας σώζουν και πως ότι γίνεται, γίνεται για το καλό της Ελλάδας.

Για πιο καλό όμως μιλάνε, από τη στιγμή που η κοινωνία βουλιάζει, οι νέοι κατά χιλιάδες μένουν άνεργοι και φεύγουν πάλι μετανάστες στη Γερμανία και την Αυστραλία. Αυτό είναι το καλό που μας επιφυλάσσουν;  Αν είναι αυτό, τότε τους το επιστρέφουμε..

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί
Η επίθεση του Δ΄ ΡΑΙΧ κατά του ελληνισμού δεν σταματάει στη χώρα μας. Όπως βλέπουμε αυτές τις μέρες έχουν πέσει σαν τα κοράκια πάνω στην πληγωμένη Κύπρο, να τις φάνε τα σωθικά, να τις φάνε το αέριο και το πετρέλαιο.

Η Κύπρος  ζει έναν ΤΡΙΤΟ ΑΤΤΙΛΑ, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά ο ΑΤΤΙΛΑΣ ΦΟΡΑΕΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΣΤΟΛΗ. Ολοι αυτοί που βάλθηκαν να μας σώσουν, θέλουν τώρα να σώσουν και την Κύπρο. Δεν τη φτάνουν οι πληγές που κουβαλάει από το 1974, τώρα επιχειρούν να τις ανοίξουν κι άλλες. Μια χώρα, που η οικονομία της ήταν παράδειγμα, τώρα καταστρέφεται γιατί το ΝΕΟ ΡΑΙΧ θέλει να παίξει και πάλι τα βρώμικα παιγνίδια του.

Όμως, αυτή τη φορά ξεπέρασαν κάθε όριο, ΟΙ ΟΥΝΟΙ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ. Μέχρι σήμερα μας έπαιρναν τα λεφτά με περικοπές μισθών και συντάξεων, τώρα αποφάσισαν ως άλλοι ληστές να βάλουν χέρι απευθείας στις καταθέσεις των πολιτών. Κλέβουν με λίγα λόγια τον κόπο των ανθρώπων γιατί μόνο έτσι θα σωθεί-τρομάρα τους- η Κύπρος από τη χρεοκοπία.
Μπορεί η Κύπρος να έχει κάνει ένα βήμα πίσω απέναντι στο θηρίο που λέγεται Ε.Ε- ΔΝΤ, όμως, κρατάμε το ΠΡΩΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ που είπε ο κυπριακός λαός και η κυπριακή ΒΟΥΛΗ στο Δ΄ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΡΑΙΧ. Αυτό το ΟΧΙ θα το κρατήσουμε για να ανοίξει ο δρόμος και να απελευθερωθεί ολόκληρος ο ελληνισμός από τη ΝΕΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΉ.

Για μια ακόμα φορά δηλώνουμε ότι όλοι είμαστε στο πλευρό της Κύπρου, στο πλευρό του κυπριακού λαού. Ο αγώνας τώρα ξεκινάει για να στείλουμε από κει που ήρθαν όλοι αυτοί που ήρθαν να ισοπεδώσουν τον ελληνισμό, να εξαφανίσουν το ΕΘΝΟΣ, να αλώσουν τη ζωές μας.
ΟΧΙ, δεν το δεχτούμε όχι δεν θα το ανεχτούμε, ΟΧΙ δεν το αφήσουμε να περάσει. ΕΔΩ και τώρα πρέπει από κοινού με τους Κύπριους, τους Ιταλούς, τους Ισπανούς, τους Πορτογάλους, κι όλους τους λαούς της Ευρώπης που νιώθουν στο πετσί τους τη βία της ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ να στείλουμε το μήνυμα της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, και την απελευθέρωσης, γιατί εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα δεν υπάρχουν παρά μόνο δυο επιλογές: Ή  ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΔΟΥΛΟΙ Ή ΛΕΥΤΕΡΟΙ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ.

Το μήνυμα της 25^ης Μαρτίου είναι ξεκάθαρο, αρκεί να το διαβάσουμε σωστά και στις μέρες μας. Γιατί δεν μπορώ να βλέπω έναν ολόκληρο λαό τον ελληνικό, και από χθες τον κυπριακό να τους υποχρεώνουν να χορεύουν το νέο χορό του Ζαλόγγου.

ΟΧΙ, δεν πρέπει να τους αφήσουμε, ΕΜΕΙΣ ΘΑ πρέπει να σύρουμε το ΧΟΡΟ της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ και της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, διαφορετικά οι επόμενες γενιές θα ζήσουν σκλαβωμένες, συγκροτώντας μια νέα τάξη, αυτή των ΝΕΟΔΟΥΛΩΝ.

ΟΧΙ, αυτό δεν θα το ανεχτούμε. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ, κι αυτό θα γίνει μόνο όταν είμαστε όλοι ΜΟΝΙΑΣΜΕΝΟΙ, μόνο έτσι θα πετύχουμε τους στόχους μας, διαφορετικά θα είμαστε άξιοι της τύχης μας.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ στους ΑΓΩΝΙΣΤΕς ΤΟΥ ΄21.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ Σ΄ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΨΗΦΙΣΑΝ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ, Σ΄ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΨΑΝ ΣΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ, Σ΄ ΑΥΤΟΥΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΑΝ.
Ο ΘΕΟΣ ΑΣ ΕΥΛΟΓΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΒΡΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ.

Με λουκέτο κινδυνεύουν δεκάδες θέατρα της Αθήνας

Από το www.tvxs.gr

Με λουκέτο κινδυνεύουν δεκάδες θέατρα της Αθήνας

Ειδοποιητήρια για επικείμενο κλείσιμο σε 34 θέατρα στέλνει ο δήμος Αθηναίων, τα οποία ύστερα από έλεγχους βρέθηκαν να μην διαθέτουν άδεια λειτουργίας.

Το κλιμάκιο ελεγκτών του δήμου διαπίστωσε προβλήματα σε αρκετά θέατρα και ως εκ τούτου δρομολόγησε την προβλεπόμενη διαδικασία. Από τα 83 συνολικά θέατρα που ελέχθησαν, τα 4 βρέθηκαν να μην διαθέτουν άδεια και ήδη έλαβαν ειδοποίηση για τη σφράγιση των χώρων τους από τη διεύθυνση εμπορίου και ανάπτυξης του δήμου Αθηναίων. Οι υπόλοιπες 30 σκηνές αναμένεται να λάβουν αντίστοιχες επιστολές τις προσεχείς ημέρες.

 Από την άλλη, οι θεατρικοί επιχειρηματίες υποστηρίζουν πως το καθεστώς λειτουργίας των θεάτρων βασίζεται σε έναν αναχρονιστικό νόμο της δεκαετίας του '30, ο οποίος δεν προσαρμόζεται στα σημερινά δεδομένα.

 Μάλιστα, μερικοί εξ αυτών προσανατολίζονται στο να κλείσουν οι ίδιοι τις αίθουσές τους, προκειμένου να αποφύγουν το λουκέτο.