ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ Δ.Σ. Π.Κ.Ε ΟΤΕ Ν.ΑΤΤΙΚΗΣ- ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

ο μήνας Μάρτιος προμηνύεται να είναι, ίσως, ο δυσκολότερος μήνας για τη χώρα μας μεταπολιτευτικά εξ αιτίας του προσφυγικού - μεταναστευτικού, με τα πολύ σοβαρά προβλήματα που δημιουργούνται από τον αποκλεισμό των συνόρων για τους Αφγανούς πρόσφυγες και τις ακραίες πλέον καθυστερήσεις στην έξοδο Σύρων και Ιρακινών από τα βόρεια σύνορα, καθώς αυστηροποιείται σε υπερβολικό βαθμό η διαδικασία ελέγχου. 

Ουσιαστικά πρόκειται για την πλήρη παραβίαση και αθέτηση όσων συμφωνήθηκαν μεταξύ ευρωπαϊκών κρατών, «φίλων και συμμάχων» τις τελευταίες ημέρες. Έτσι αυτή τη στιγμή σε πάρα πολλά σημεία του εθνικού οδικού δικτύου, αλλά και εκτός αυτού, μέσα ή σε πολλές περιπτώσεις κοντά σε περιφερειακές πόλεις, σε λιμάνια, ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ, εξωτερικούς χώρους, κλειστά γυμναστήρια, μοτέλ – βενζινάδικα, βρίσκονται καθηλωμένοι χιλιάδες πρόσφυγες. Οι περισσότεροι από αυτούς στο δρόμο προς την Ειδομένη, ορισμένοι όμως στο δρόμο της επιστροφής, καθώς τα σύνορα γι αυτούς έχουν κλείσει.

Το Πολιτιστικό μας Κέντρο οφείλει να αναλάβει άμεσα πρωτοβουλίες σύμφωνα πάντα με τις δυνατότητες του, καθώς, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ χωρίς ανθρωπιά και αλληλεγγύη δε λογίζεται. Η κοινωνία του φόβου και ο κόσμος των φραχτών που θέλουν να επιβάλλουν, η λογική του ωχαδερφισμού, ο ρατσισμός και ο φασισμός, δεν μπορούν να κυριαρχήσουν στην κοινωνική πλειοψηφία.

Ξέρουμε καλά πως η προσφυγιά δεν θα σταματήσει αν δεν πάψουν οι πολεμικές αναμετρήσεις και η οικονομική εκμετάλλευση λαών κι ανθρώπων. Ωστόσο, είναι στο χέρι μας να στηρίξουμε αυτό το κίνημα αλληλεγγύης που όρθωσε τεράστιο ανάστημα αυτές τις μέρες και είναι πολύ πιο ψηλό και ισχυρό από τους φράχτες που χτίζουν συνεχώς αυτοί που ευθύνονται για τους πολέμους και την οικονομική κρίση.

Ως εκ των παραπάνω, προτείνουμε να πραγματοποιηθεί άμεσα έκτακτο Δ.Σ. με αποκλειστικό θέμα το συντονισμό δράσεων προς την κατεύθυνση της συμβολής μας με κάθε δυνατό τρόπο.

Προτεινόμενες δράσεις:

• Να οριστεί άμεσα ημέρα δράσης και αλληλεγγύης στο Π.Κ. με κάλεσμα προς τα μέλη και τους φίλους να μαγειρέψουν και να φέρουν όλοι, για παράδειγμα, ένα ταψί φαγητό, το οποίο θα διανέμουμε στην πλατεία καθ΄όλη τη διάρκεια της ημέρας.
• Συναυλία από τις ορχήστρες μας με "εισιτήριο" π.χ. αδιάβροχα-sleeping bag, παπούτσια, φάρμακα
• Πρόσκληση από το Δ.Σ. του Π.Κ. προς την ΟΜΕ-ΟΤΕ, η οποία δεν έχει αναλάβει ΚΑΜΙΑ πρωτοβουλία ως σήμερα, για δωρεά χρηματικού ποσού προς κάποιο κέντρο φιλοξενίας, παραχώρηση χώρων ή ανάληψη πρωτοβουλίας για κοινές δράσεις μαζί τους.
• Φιλοξενία, μέσα στο Πολιτιστικό Κέντρο, οικογενειών με μωρά καλύπτοντας, για τις λίγες ημέρες που είναι στην πόλη, την ανάγκη τους για στέγη και τροφή
• Κάλεσμα παιδιών με τις μανάδες τους από την πλατεία, για παιχνίδι από τις δασκάλες των παιδικών τμημάτων μας.
• Οργάνωση των μελών μας για εθελοντική προσφορά σε υπάρχουσες δομές  

Οι Έλληνες γνωρίζουν από προσφυγιά, μάλιστα το 1922 ο ίδιος ο λαός μας, 17.000 ψυχές από τη Μικρά Ασία, αναζήτησαν άσυλο στη Συρία! Ο λαός μας παρά την κρίση τον μαστίζει παραμένει ανθρώπινος και φιλόξενος. Ας το αποδείξουμε κι εμείς

Η ανθρωπιά, η αγάπη, η αλληλεγγύη, η φιλία των λαών, η ειρήνη, ότι κι αν κάνουν, θα είναι πάντα ότι πιο όμορφο υπάρχει στον κόσμο μας!

   

                                                Για την Πολιτιστική Δημιουργία

                                      Στάικου Σέβη                              Μπούτση Βίκυ

                                                                                  

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ: Προσεγγίζοντας την ποίησή του, από τον συνάδελφο Γιώργο Φουντουλάκη

  

Ο Γιώργος  Σεφέρης υπήρξε για την νεώτερη Ελληνική ποίηση μια κεντρική μορφή εκφράζοντας με τον καλύτερο τρόπο τον Ελληνικό μοντερνισμό. Τα ποιήματά του είναι συνδυασμός του ελληνικού πολιτισμικού παρελθόντος και της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας του καιρού του. Τα δοκίμιά του είναι υποδείγματα γλωσσικής καθαρότητας και εκφραστικής σαφήνειας. Οι ποικίλες μεταφράσεις του μας γνώρισαν κρίσιμα και βασικά έργα της ξένης γραμματείας.

Οι αλλεπάλληλες εμφανίσεις ανέκδοτων γραπτών του μετά το θάνατό του επιβεβαιώνουν την άγρυπνη σχεδόν βασανιστική σχέση του με τη γραφή και τονίζουν την ενότητα οράματος και αντιλήψεων για τη ζωή και την τέχνη, ενότητα που μόνο οι μεγάλοι δημιουργοί διαθέτουν και είναι σε θέση να εκφράσουν. Το παρελθόν στην ποίηση του Γ. Σεφέρη καλλιεργείται ξανά και ξανά με βασικά εργαλεία τη μνήμη, το μύθο, το τοπίο και τη γλώσσα.

Ο ποιητής στην άποψή του για τη γλώσσα, διαφαίνεται ο ιστορικός ρόλος της παράδοσης στην οποία επιστρέφει εξακολουθητικά λέγοντας:

« Αν η φύση μιας γλώσσας είναι η φύση μιας συνολικής ιδιοσυγκρασίας πεθαμένων και ζωντανών που μας περιέχει και που διαθέτουμε ένα πολύ μικρό περιθώριο για να την αλλάξουμε με την προσωπική μας ενέργεια, σε αντίθεση με τον τρόπο καλλιέργειας που ασκούμε πάνω σ’ αυτή τη φύση ανήκει στην ατομική μας ιδιοσυγκρασία».

Η γλώσσα λοιπόν για τον ποιητή είναι ένα οργανικό αισθητικό σύνολο, στο οποίο δεν μπορεί κανείς να επέμβει για να το αλλάξει, αλλά μόνο για να το αναδιατάξει, φέρνοντας στην επιφάνεια άδηλες πτυχές του. Η προσέγγιση λοιπόν του παρελθόντος δεν είναι μόνο ιστορική αλλά και αισθητική και η προοπτική του παρόντος δίνει μια νέα αισθητική αρμονία.

Ας δούμε τώρα μερικά από τα ποιήματα του Νομπελίστα ποιητή μας και να περιγράψουμε περιληπτικά αυτό που θέλει να μας πει με το δικό του τρόπο. Στην ποιητική του συλλογή «Μυθιστόρημα» υπάρχουν τα ποιήματα «Ορέστης», «Αργοναύτες», «Αστυάναξ», «Ανδρομέδα».

Στο ποίημα «Ορέστης» με τρόπο παραστατικό μας δίνεται η λαμπρή μορφή του, που θα συντριβεί στο τέλος μέσα στην κορύφωση μιας ξεχωριστής αρματοδρομίας. Ο Ορέστης ο Τρανός πάνω στο άρμα του θα αποσυντεθεί και η τραγική περιπέτειά του θα οδηγηθεί όχι στην τελική λύτρωσή του αλλά στο φόνο και στο αίμα.

 Εδώ μονολογεί εναγωνίως αναζητώντας διέξοδο:

«Οι αφροί των αλόγων με κτυπούν, τ’ άλογα

πότε θα αποστάσουν;

Τρίζει ο άξονας πυρώνει ο άξονας πότε ο άξονας θ’ ανάψει;

Πότε θα σπάσουν τα λουριά πότε τα πέταλα;

Θα πατήσουν μ’ όλο το πλάτος πάνω στο χώμα;»

«Ο Αργοναύτης» μας αποκαλύπτει μέσα από την περιγραφή μιας περιπλάνησης των συντρόφων ένα τραγικό αντιηρωικό πνεύμα. Στο σκηνικό του ποιήματος μπαίνει τώρα ο Μεγαλέξανδρος. Η μορφή του Μεγαλέξανδρου μυθοποιημένη τώρα παίρνει μία άλλη διάσταση.

Γίνεται  έκφραση μιας ζωντανής μνήμης με έμμεση αλλά συγκεκριμένη αναφορά στη συμφορά της Μικρασίας.

«Δυστυχισμένες γυναίκες κάποτε με όλο λυγμούς

κλαίγανε τα χαμένα τους παιδιά

κι άλλες αγριεμένες γύρευαν τον Μεγαλέξανδρο

και δόξες βυθισμένες στα βάθη της Ασίας».

Η αποτυχία της Μεγάλης Ιδέας εντάσσεται εδώ στο παιγνίδι του τραγικού, και με τον τρόπο αυτό στο σκοτεινό παιγνίδι της Ιστορίας.

Αναφέρει στο ποίημα IΒ:

«Εδώ μέσα στα βότσαλα βρήκαμε ένα νόμισμα

και το παίξαμε στα ζάρια

το κέρδισε ο μικρότερος και χάθηκε

ξαναμπαρκάραμε με τα σπασμένα μας κουπιά».

Μετά το «Μυθιστόρημα» ακολουθεί η «Γυμνοπαιδία» όπου εδώ ο ποιητής μας οδηγεί στη γυμνή αυστηρότητα ενός καινούριου τρόπου ζωής.

Το πρώτο ποίημα της Γυμνοπαιδίας είναι η «Σαντορίνη» όπου μας οδηγεί μέσα από τα βυθισμένα νησιά, στα βυθισμένα πατρώα εδάφη με την πικρή αίσθηση της αδικίας που βαραίνει αδιάκοπα αιώνες τώρα την αδιάκοπη μοίρα μας.

«Βρεθήκαμε γυμνοί στην αλαφρόπετρα

κοιτάζοντας τ’ αναδυόμενα νησιά

κοιτάζοντας τα κόκκινα νησιά να βυθίζουν

στον ύπνο τους, τον ύπνο μας.

Εδώ βρεθήκαμε γυμνοί κρατώντας τη ζυγαριά

που βάραινε κατά μέρος της αδικίας».

Στις «Μυκήνες», το δεύτερο ποίημα της Γυμνοπαιδίας, η ματαίωση, η φθορά και ο θάνατος βρίσκονται στην ψυχή μας.

Εδώ κυριαρχεί η μεθοδική καταστροφή που ακολουθεί ένα προκαθορισμένο δρόμο, ο όλεθρος είναι προσχεδιασμένος.

«Ξέρω πως δεν ξέρουν αλλά εγώ

που ακολούθησα τόσες φορές

το δρόμο από τον φονιά στο σκοτωμένο

από το σκοτωμένο στη πληρωμή

κι από την πληρωμή στο άλλο φόνο

είδα τα φίδια σταυρωτά με τις οχιές

πλεγμένα πάνω στην κακή γενιά

τη μοίρα μας».

Ο ποιητής επαναφορτίζει τη γλώσσα με τα συναισθήματά του και μας λέει με τρόπο χαρακτηριστικό:

«Γύρω από τη λέξη τη κοινή την χιλιοειπωμένη που μεταχειρίζεται ένας ποιητής υπάρχει πάντα ένα ιδιαίτερα συναισθηματικό στεφάνι. Αυτό είναι το βάρος της».

Ο Γιώργος Σεφέρης μας αφήνει την εντύπωση ότι η δημιουργική παρέμβαση του ανθρώπου πάνω στη γλώσσα περιορίζεται κυρίως στο ξαναδούλεμα και στην ανανέωση από τη σκοπιά παρωχημένων ή ανενεργών πτυχών της γλώσσας.

Στον ποιητικό λόγο του Σεφέρη ο χώρος και ο χρόνος είναι μορφές ύπαρξης των ανθρώπινων σχέσεων. Για την ακρίβεια διαμορφώνουν το πλαίσιο των ανθρώπινων- κοινωνικών σχέσεων οι οποίες δεν μπορούν να ιδωθούν ανεξάρτητα.

Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στο ποίημά του «Μυθιστόρημα IB»

«Τρεις βράχοι λίγα καμένα πεύκα κι ένα ρημοκλήσι

και παραπάνω

το ίδιο τοπίο αντιγραμμένο ξαναρχίζει

τρεις βράχοι σε σχήμα πύλης σκουριασμένοι

λίγα καμένα πεύκα μαύρα και κίτρινα

κι ένα τετράγωνο σπιτάκι θαμμένο στον ασβέστη

και παραπάνω το ίδιο τοπίο ξαναρχίζει κλιμακωτά

ως τον ορίζοντα ως τον ουρανό που βασιλεύει.

Εδώ αράξαμε το καράβι να ματίσουμε τα σπασμένα κουπιά

να πιούμε νερό και να κοιμηθούμε».

Αυτό το ποίημα έχει την χαρακτηριστική εικόνα της συμμετρίας. Εδώ είναι απόλυτα σαφές η διατήρηση των τριών συστατικών του τοπίου:

«βράχοι-πεύκα-ρημοκλήσι»

Στο επόμενο απόσπασμα από τη «Γυμνοπαιδία» παρουσιάζονται δύο διαφορετικές χωροχρονικές γεωγραφίες σε δύο διαφορετικούς τρόπους ζωής –αυθεντικό και μη.

Εδώ ο μετασχηματισμός από την αρχική εικόνα «αυθεντική» στην καινούρια «μη αυθεντική» έχει οδηγήσει σε μία διάρρηξη που ο ποιητής αναζητεί την αποκατάστασή της. Επιδιώκει να διατηρήσει την προσδοκία της αναζήτηση με την επαναλαμβανόμενη φράση «Κράτησα τη ζωή μου».

Ας δούμε λοιπόν ένα μέρος του ποιήματος αυτού:

«Τ’ ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση

του φεγγαριού

η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ’ ασφοδίλια

το σταμνί που δεν ήθελε να στρέψει στο τέλος της μέρας

και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και στα

μαλλιά σου χρυσά.

Τ’ άστρα του κύκνου κι εκείνο τ’ άστρο ο Αλδεβαράν

[……………………………….]

Κράτησα τη ζωή μου, κράτησα τη ζωή μου

ταξιδεύοντας

ανάμεσα σε κίτρινα φύλλα κατά το πλάγιασμα της βροχής

σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξυάς

καμμιά φωτιά στη κορυφή τους βραδιάζει».

Το ποίημα «Αλληλεγγύη» είναι ένα ποίημα πολιτικό μας δείχνει με τρόπο σαφή τα κενά του χρόνου του μεσοπολέμου και την αγωνία του ποιητή για τα δεινά που επέρχονται:

«Τα λόγια σας συνήθεια της ακοής

βουίζουν μέσα στα ξάρτια και περνάνε

μήπως πιστεύω πια στην ύπαρξη σας

μοιραίοι σύντροφοι ανυπόστατοι ίσκιοι.

Έχασε πια το χρώμα αυτός ο κόσμος

καθώς τα φύκια στ’ ακρογιάλι του άλλου χρόνου

γκρίζα ξερά και στο έλεος του ανέμου».

Ένα συγκλονιστικό ποίημα είναι το «Μνήμη του Μακρυγιάννη» λίγες μέρες πριν την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου από τη μια μεριά είναι ο διαμελισμός της Πολωνίας και από την άλλη η φυσιογνωμία του Μακρυγιάννη που σάπιος από τις πληγές αρνείται να υποταχθεί στην τυραννία της εξουσίας, που εμφανίζεται στο ποίημα αυτό, φαιδρή ανιστόρητη και ηθικά απογυμνωμένη.

«Κι ο Μακρυγιάννης σάπιος από τις πληγές

δυο στο κεφάλι κι άλλες στο λαιμό και στο ποδάρι

το χέρι χωρίς κόκκαλα και σίδερα στη γαστέρα

για να κρατιούνται τ’ άντερα

γεμάτος όνειρα σαν το μεγάλο δέντρο

γράφοντας γράμματα στο θεό.

Τι είχε να κάνει με τους Πολωνούς ο Μακρυγιάννης;

με το κήρυγμα των Καρπονάρων

ή με τους Βαυαρούς ή με τους Φαναριώτες;

Ήταν ένας άντρας από ‘δω

γεννημένος σε μια ρεματιά σαν το σκίνο

κι ο μοίραρχος Πτολεμαίος».

Στο ποίημα «Ο Βασιλιάς της Ασίνης» καταγράφει το αδιέξοδο της ζωής μας που μας οδηγεί σε ένα οριστικό ναυάγιο μέσα από τις μνήμες που μας πολιορκούν και τα χαμένα όνειρα μας.

«Και το πουλί που πέταξε τον άλλο χειμώνα

με σπασμένη φτερούγα

σκήνωμα ζωής

κι η νέα γυναίκα που έφυγε να παίξει

με τα σκυλόδοντα του καλοκαιριού

κι η ψυχή που γύρεψε τσιρίζοντας τον κάτω κόσμο

κι ο τόπος σαν το μεγάλο πλατανόφυλλο που παρασέρνει

ο χείμαρρος του ήλιου

με τα αρχαία μνημεία και τη σύγχρονη θλίψη».

Στο παραπάνω ποίημα η εμπειρία χάνει τη δύναμή της δίνοντας τη θέση του σε μια διαισθητική επικοινωνία με το παρελθόν.

Η διαίσθηση εδώ βρίσκεται στους αντίποδες της αποστασιοποιημένης αντικειμενικότητας, εφόσον εδώ πλέον το ζητούμενο δεν είναι η ιστορική επαλήθευση όσο η ζωντανή επικοινωνία.

Στο ποίημα του «Αφήγηση» που ανήκει στη συλλογή «Ημερολόγιο Καταστρώματος Α» σε μια εποχή κρίσιμη στην αρχή του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου χαρακτηρίζεται από ελευθερία στίχου, ενώ το ποιητικό μέρος πλησιάζει τον πεζό καθημερινό λόγο.

Ο Γιώργος Σεφέρης είναι μοντερνιστής ποιητής από τους κυριότερους εκπροσώπους της γενιάς του ’30.

Στο ποίημα αυτό κυριαρχούν η μοναξιά και τα ψυχικά αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου

«Αυτός ο κόσμος πηγαίνει μόνος του,

κανείς δεν ξέρει να πει γιατί

κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες

σαν αυτές που μας βασανίζουν το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα

………………………………………………..

μηχανή μιας απέραντης οδύνης που κατάντησε

να μην έχει σημασία

άλλοι τον άκουσαν να μιλά μοναχό

καθώς περνούσε

τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτε,,

σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει

τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος και ήσυχος

σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει».

Εδώ ο στίχος είναι ελεύθερος, η γλώσσα καθημερινή και πλησιάζει τον πεζό λόγο, αφού δεν τηρείται ο κανόνας της ομοιοκαταληξίας. Το παρελθόν του ανθρώπου παρουσιάζεται κατακερματισμένο και σκληρό.

Η «Κίχλη» είναι ένα ποίημα πολιτικό, πολυδύναμο που η υποδομή του δεν είναι άλλη από τη θλιβερή ματαίωση του Ελληνισμού μέσα από μια εμφύλια σφαγή. Το ποίημα ξεκινά με «το σπίτι κοντά στη θάλασσα», ένα σπίτι που οδηγεί τον ποιητή σε μνήμες ξεριζωμού σφαγής και οδύνης σε μνήμες πολέμου.

«Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν

Έτυχε ναναι τα χρόνια δίσεκτα, πόλεμοι

 χαλασμοί, ξενιτεμοί,

κάποτε ο κυνηγός βρίσκει τα διαβατάρικα πουλιά

κάποτε δεν τα βρίσκει, το κυνήγι ήταν

καλό στα χρόνια μου, πήραν πολλούς τα σκάγια

οι άλλοι γυρίζουν, ή τρελλαίνονται στα καταφύγια».

Στο τελευταίο μέρος της αναφοράς μας για τον Γιώργο Σεφέρη θα γράψουμε λίγα λόγια για την Κύπρο –επίκαιρο θέμα-, όπου ο ποιητής την επισκέφθηκε πολλές φορές και την αγάπησε με πάθος.

Να τι αναφέρει για τις Πλάτρες:

«Τ’ αηδόνια δεν σ’ αφήνουν να κοιμηθείς στις Πλάτρες

Αηδόνι  ντροπαλό μες στον ανασασμό των φύλλων

συ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους

στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές

αυτών που ξέρουν πως δεν θα γυρίσουν

τυφλή φωνή που ψηλάφισε μέσα στη νυχτωμένη μνήμη

βήματα και χειρονομίες δεν θα τολμούσα να πω φιλήματα

και το πιο πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας».

Το τελευταίο ποίημα του Γιώργου Σεφέρη που γράφτηκε το 1971, το «Επί Ασπαλάθων» είναι πολιτικό. Θέμα του εδώ είναι η τυραννία. Ο ποιητής κρατάει αποστάσεις από τα πολιτικά πράγματα όντας κουρασμένος και αηδιασμένος από τους πολιτικούς χειρισμούς. Η κάθαρση θα πραγματοποιηθεί από τις δυνάμεις του πάθους που δυναστεύουν τη ζωή μας.

«Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού

πάλι με την άνοιξη

………………………………………….

Στου Σουνίου θα καθίσω το μαρμάρινο βράχο

συντροφιά μου τα κύματα του Αιγαίου θα κάνω

……………………………………………

Τον έδεσαν χειροπόδαρα μας λέει

τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν

τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν

απάνω στους αγκαθερούς ασπαλάθους

και πήγαν και τον πέταξαν στο Τάρταρο κουρέλι

Έτσι στο κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του

ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΟΥΝΤΟΥΛΑΚΗΣ

Εσύ η κιβωτός: Μόνος σου αγόρι μου. Κουβάλα την εποχή μας.

Μόνος σου αγόρι μου. Κουβάλα την εποχή μας.

Σύρ’ την πίσω σου στην άσφαλτο προς ένα μέλλον που αυτή θα ντρέπεται που υπήρξε κι εσύ θα νιώθεις υπόχρεος να τη διατηρήσεις στη  μνήμη σου για να μην ξεχάσει κανείς ότι υπήρξε.

Κουβάλα αγόρι μου ένα μπουφάν για τα κρύα της νύχτας, για τα κρύα στα σκοτάδια που σου στήνουμε, να ‘χεις να το τυλιχτείς ώσπου να φτάσει το ξημέρωμα. Δεν ξέρω πόσοι θα ‘μαστε σε εκείνο το ξημέρωμα.

Εσύ ίδιος ήλιος όμως θα χαμογελάς, ίδιος ήλιος θα παίζεις σε έναν άλλο ουρανό. Αν είμαι κι εγώ, αν έχω φτάσει ως εκεί, αν έχω βρει τρόπο να σώσω την ανθρωπιά μου ως εκείνες τις μέρες, θα ψάξω να σε φιλήσω που μου ‘δωσες ένα ακόμη κουράγιο λίγο πριν τα παρατήσω.

Μόνος σου αγόρι μου. Περπάτα ετούτον τον κόσμο, γκρέμισε τους φράχτες της αθλιότητάς μας, κάνε συντρίμμια τα τείχη του τρόμου μας, λιώσε κάτω απ’ τις σόλες σου τις σάπιες πράξεις μας, τις σάπιες σκέψεις μας. Περπάτα κι άφηνε χνάρια να ακολουθήσουν τα αδέρφια σου, να ‘ρθουν από όπου γης να ενωθούν, ζωή αυτά-ζωή εσύ, μαζί σου.

Μόνος σου αγόρι μου. Είσαι η κιβωτός του 21ου αιώνα. Μέσα σου σώζεται η ανθρωπότητα. Σώσε την!

πηγή:www.nostimonimar.gr

Nέο Τμήμα Βιβλίου - Δανειστικής Βιβλιοθήκης στο Πολιτιστικό Κέντρο

                               

                                             ΤΜΗΜΑ ΒΙΒΛΙΟΥ - ΔΑΝΕΙΣΤΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ


                                                                       ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

 Η Βιβλιοθήκη του Πολιτιστικού μας Κέντρου ξεκίνησε τη λειτουργία της. Η οργάνωσή της 

έγινε με βάση τα πρότυπα των σύγχρονων βιβλιοθηκών και απευθύνεται στα μέλη μας για να 

καλύψει τις πνευματικές τους ανάγκες που έμελλε να υπηρετήσει.

 Το υλικό της βιβλιοθήκης μας καλύπτει ευρύ πεδίο γνωστικών αντικειμένων, διαθέτει 

εγκυκλοπαίδειες, επιστημονικά και λογοτεχνικά βιβλία Ελλήνων και ξένων συγγραφέων.

 Η Βιβλιοθήκη λειτουργεί ως δανειστική, δίνοντας στους χρήστες τη δυνατότητα δανεισμού 

έως 2 βιβλίων για το χρονικό διάστημα των 15 ημερών. Στεγάζεται στο κτήριο του ΠΚ στον 

1ο όροφο. 3ης Σεπτεμβρίου 110, Αθήνα.

 Για να δείτε τα βιβλία που είναι διαθέσιμα για δανεισμό, επισκεφθείτε το http://pke-part-book.blogspot.gr/

                                                  ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ ΒΙΒΛΙΩΝ

                                       Κάθε Τετάρτη 10:00 έως 12:00 <<μετά από συνεννόηση>>

                                                       Με την Υπεύθυνη του Τμήματος

                                                       Με την Γραμματεία του ΠΚΕ

                                      Η Υπεύθυνη Τμήματος Βιβλίου - Δανειστικής Βιβλιοθήκης

                                                                  Τούλα Μπελίτση

Η πρώτη graffiti artist του Αφγανιστάν μιλάει για την ειρήνη, την τέχνη, τις γυναίκες

H Σαμσιά Χασανί, η πρώτη street artist στο Αφγανιστάν, γίνεται η φωνή των γυναικείων δικαιωμάτων στην Καμπούλ. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, η Χασανί μιλάει για τις εικαστικές τέχνες σε μια πρωτεύουσα που έχει δοκιμαστεί από συγκρούσεις και για την αποφασιστικότητά της να αποδείξει ότι η τέχνη είναι δυνατότερη από τον πόλεμο.

Η πρώτη street artist στο Αφγανιστάν, χρησιμοποιεί τη ζωγραφική για να υπενθυμίσει στον κόσμο το θέμα των γυναικών.

τη συνέντευξη πήρε η  Lisa Pollman

Τι ήταν αυτό που σε ενέπνευσε ώστε να γίνεις πρωτοπόρος της σκηνής του γκράφιτι στη χώρα σου;

Αφού παρακολούθησα ένα workshop για γκράφιτι, αισθάνθηκα ότι μπορώ να εξοικειώσω τον κόσμο με την τέχνη μέσω του γκράφιτι, επειδή βρίσκεται σε ανοιχτό χώρο. Αν κάνω μια έκθεση σε μια γκαλερί δεν μπορούν να έρθουν όλοι και όλες. Αν βάλω ένα έργο σε εξωτερικό χώρο μπορούν όλοι και όλες να το απολαύσουν. Θέλω να ρίξω χρώματα πάνω από τις κακές αναμνήσεις του πολέμου στους τοίχους, και αν το κάνω αυτό θα σβήσω τον πόλεμο και από τα μυαλά των ανθρώπων. Θέλω να γίνει διάσημο το Αφγανιστάν για την τέχνη του, όχι για τους πολέμους.

Η οικογένειά σου βρίσκεται στο Αφγανιστάν; Εσύ πού γεννήθηκες;

Η οικογένειά μου είναι στο Αφγανιστάν. Εγώ γεννήθηκα στο Ιράν. Το Ιράν δεν είναι σαν τις άλλες χώρες. Ακόμα κι αν ζήσεις 100 χρόνια εκεί δεν θα πάρεις υπηκοότητα. Στο Ιράν ήθελα να σπουδάσω στο τμήμα Καλών Τεχνών, αλλά δεν ήταν δυνατό λόγω της εθνικότητάς μου. Επιστρέψαμε στο Αφγανιστάν περίπου πριν οχτώ χρόνια. Η καταγωγή μας είναι από την επαρχία του Κανταχάρ. Τι αντιδράσεις αντιμετωπίζεις ως γυναίκα street artist στο Αφγανιστάν; Δέχεσαι απειλές ή αισθάνεσαι φόβο; Δέχεσαι επαίνους; Υπάρχουν διαφορετικά είδη ανθρώπων που αντιμετωπίζουν διαφορετικά τη δουλειά μου. Κάποιοι/ες ενδιαφέρονται να μάθουν τι είναι. Χαίρομαι όταν με ρωτάνε. Σε κάποιους/ες αρέσει, αλλά δεν ξέρουν τι είναι το γκράφιτι ή πώς λέγεται. Άλλοι/ες λένε «ζωγραφίζεις εικόνες, το Ισλάμ το απαγορεύει» ή «γιατί λερώνεις τους τοίχους;» Κάποιοι/ες νομίζουν ότι επειδή δεν έχω τι να κάνω με τον ελεύθερό μου χρόνο λερώνω τους τοίχους. Υπάρχουν διαφορετικές αντιδράσεις.

Διδάσκεις εσύ ή κάποιος άλλος/ κάποια άλλη τους νεότερους και τις νεότερες street artist του Αφγανιστάν;

Ναι. Θέλω να τους δείξω πώς να χρησιμοποιούν το γκράφιτι. Δεν είναι κανονικό μάθημα στο πανεπιστήμιο, αλλά κάνω εργαστήρια των δύο εβδομάδων με φοιτητές και φοιτήτριες και τους διδάσκω γκράφιτι. Έχουν δικές τους ιδέες και μαθαίνουν να χρησιμοποιούν σπρέι για να τις κάνουν γκράφιτι. Τους αρέσει πολύ επειδή είναι νέα μορφή τέχνης. Είναι διαφορετικό από τη ζωγραφική σε χαρτί και μπορεί να γίνει σε πολύ μεγάλο μέγεθος.

Είμαι η πιο νέα καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο και οι φοιτητές και φοιτήτριές μου είναι στην ηλικία μου. Οι ηλικίες είναι ανάμεσα στα 20 και τα 26.

Υπάρχει ενδιαφέρον για τις εικαστικές τέχνες και την ιστορία τους στο Αφγανιστάν;

Υπάρχει η παράδοση της μικροζωγραφικής που ξεκίνησε από τον αφγανό καλλιτέχνη Καμαλουλντίν Μπεχζάντ. Ήταν ο πρώτος που έφτιαξε πίνακες-μινιατούρες στο Αφγανιστάν. Ήταν από την πόλη Χεράτ. Ζωγράφιζε την ίδια περίοδο με τον Λεονάρντο ντα Βίντσι.

Πιστεύεις ότι περισσότερος κόσμος στο Αφγανιστάν γνωρίζει τη σύγχρονη τέχνη χάρη στο διαδίκτυο;

Δεν ξέρω ακριβώς. Ίσως εμπνέονται από το διαδίκτυο ή εμπνέονται να δημιουργήσουν και να μελετήσουν νέα είδη τέχνης. Νομίζω ότι όταν οι άνθρωποι βλέπουν ότι η τέχνη έχει κάποιο μήνυμα σκέφτονται ότι δεν είναι μόνο τέχνη, έχει και κάτι να πει. Όλοι/ες θέλουν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους με εικόνες. Η μοντέρνα και η σύγχρονη τέχνη δεν είναι μόνο εικόνα, έχει κάτι να πει. Στο Αφγανιστάν η κατάσταση είναι πολύ ιδιαίτερη επειδή όλοι/ες θέλουν να πουν κάτι για την πολιτική και τις σημερινές συγκυρίες. Όλοι/ες έχουν κουραστεί από τους πολέμους. Βλέπουν μια εικόνα και θέλουν να τη συζητήσουν. Υπάρχει το θέμα της ειρήνης και της κατάπαυσης του πυρός. Αυτές οι ιδέες δείχνουν ελπίδα και οι άνθρωποι θέλουν να τις αναπτύξουν.

Πώς χρησιμοποιείς την τέχνη για να φέρεις στην επιφάνεια το θέμα των γυναικείων δικαιωμάτων;

Είναι ένα θέμα που μου αρέσει πολύ να το συζητάω. Το έχω δει σε διαφορετικές περιόδους με διαφορετικές δυσκολίες. Λόγω του πολέμου και των Ταλιμπάν, ο κόσμος πέρασε πολλά προβλήματα. Οι γυναίκες αντιμετώπισαν πολλούς περιορισμούς. Στο παρελθόν εξαφανίστηκαν από την κοινωνία, έπρεπε να μένουν μόνο στο σπίτι και να ξεχαστεί ότι υπάρχουν. Τώρα χρησιμοποιώ τη ζωγραφική για να υπενθυμίσω στον κόσμο το θέμα των γυναικών. Έχω αλλάξει τις εικόνες μου για να δείξω τη δύναμη των γυναικών, τη χαρά των γυναικών. Στην τέχνη μου υπάρχει πολλή κίνηση. Θέλω να δείξω ότι οι γυναίκες επέστρεψαν στην αφγανική κοινωνία με νέα και δυναμικότερη μορφή. Δεν είμαστε οι γυναίκες που έμεναν στο σπίτι. Είμαστε οι καινούργιες γυναίκες. Γυναίκες γεμάτες ενέργεια, που θέλουν μια νέα αρχή. Αυτό φαίνεται στα έργα μου, θέλω να αλλάξω την εικόνα των γυναικών. Τις κάνω να δείχνουν μεγαλειώδεις. Θέλω να πω ότι οι άνθρωποι τις βλέπουν τώρα διαφορετικά.

Τα δυτικά ΜΜΕ βλέπουν την μπούρκα σαν ένα είδος φυλακής. Μπορείς να μας πεις πώς τη βλέπεις εσύ;

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στον κόσμο που νομίζουν ότι το πρόβλημα είναι η μπούρκα. Νομίζουν ότι αν οι γυναίκες βγάλουν την μπούρκα δεν θα έχουν πια προβλήματα. Αυτό δεν ισχύει. Οι γυναίκες έχουν πολλά προβλήματα στο Αφγανιστάν. Για παράδειγμα όταν μια γυναίκα δεν έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση αυτό είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από την μπούρκα. Αν βγάλει την μπούρκα έχει πάλι τα ίδια προβλήματα. Δεν είναι το σημαντικότερο. Δεν πρέπει να εστιάζουμε εκεί. Αν σκεφτούμε τα πραγματικά προβλήματα, η μπούρκα δεν φαίνεται τόσο σημαντική. Μπορεί κάποια να καλλιεργήσει τα ταλέντα της ακόμα και φορώντας μπούρκα. Μπορεί να εργαστεί να είναι μέλος της κοινωνίας ακόμα και φορώντας μπούρκα.

Πηγή: http://left.gr

Ο γιος του Σαούλ: Εντυπώσεις της Ευφροσύνης Μπούτσικα

Ο γιος του Σαούλ.-  Saul fia

Μια ταινία που - επιτέλους μετά από αλλεπάλληλες αναβολές - κατάφερα να παρακολουθήσω χθες σε ένα κινηματογράφο και η οποία είχε πρωτοβγεί στις αίθουσες τον Νοέμβριο του 2015, με έκανε να αναρωτηθώ, για άλλη μια φορά, πόσο βαθιά μπορεί να φτάσει η βύθιση στο έρεβος του ανθρώπινου μυαλού.   

Η ταινία ονομάζεται ο γιος του Σαούλ.-  Saul fia, είναι  Ουγγρικής παραγωγής, 2015, σε Σκηνοθεσία του Λάζλο Νέμες και έχει ως κύριο πρωταγωνιστή τον ποιητή και μερικές φορές ηθοποιό Γκέζα Ρόχινγκ.

Δεν είμαι κριτικός Τέχνης για να κάνω οποιαδήποτε κριτικά σχόλια όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι της ταινίας η το σκηνοθετικό, όμως ως σκεπτόμενος  θεατής θα πω δυο λόγια για τα συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν βλέποντας αυτή την ταινία: Η αντίπερα όχθη της ζωής μπορεί να είναι ο φυσικός θάνατος, όμως η Κόλαση δεν έρχεται με αυτόν. Είναι εδώ δίπλα μας, κοντά μας και κατοικεί μέσα μας, στο μυαλό μας, στη ψυχή μας, στο κενό μας. Αυτός είναι και ο λόγος που την δημιουργήσαμε. Πλάσαμε και σχηματοποιήσαμε φαντασιακά το εντός μας αιώνιο έμφυτο έρεβος. Η διαδρομή μας από τους ζωντανούς στους νεκροζώντανους, γίνεται μέσα από άρρωστα μακάβριες  νοητικές ρωγμές βέβηλων εγκεφάλων, καταφρονητών όχι μόνο της ελευθερίας, του μόχθου και της  προκοπής ανθρώπων αλλά και λαών ολόκληρων.

Αυτή η χθεσινή 107΄λεπτη διαδρομή μου μέσα από αυτή την ταινία, με έφερε αντιμέτωπη με το πρόσωπο του τρόμου και της φρίκης και για ένα πράγμα με έκανε απόλυτα σίγουρη: Τα μυαλά  που μπορούν να προβούν σε τέτοιες φρικαλεότητες δεν έχουν ιδεολογία. Έχουν μόνο αρρώστια. Είναι ικανά για όλα!

Η ταινία διαδραματίζεται τον Οκτώβριος 1944 στο στρατόπεδο Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Πρώτη φορά έχω δει ταινία που αφορά την γενοκτονία των Εβραίων στα Ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών, που το μεγαλύτερο μέρος της να έχει γυριστεί μέσα στο στρατόπεδο, σε όλους τους χώρους και να  σε σταματά ακριβώς απέξω από τον θάλαμο αερίων, να ακούς τις γροθιές στις πόρτες και στα ντουβάρια, τα ουρλιαχτά, την οργή και τον θρήνο των εκτελουμένων και να νοιώθεις ότι χάνεσαι μαζί τους. Η ταινία σε σταματά ακριβώς στην είσοδο των κρεματορίων, στην είσοδο του θαλάμου αερίων συμβολοποιώντας τον ως ένα  απαγορευμένο δωμάτιο και για το σώμα αλλά και για την ψυχή. Δεν μπορεί κανένας να μπει μέσα σε αυτό. Άλλωστε ποιος μπήκε και βγήκε ζωντανός για να το περιγράψει ; 

Την απόγνωση και την φρίκη την βλέπεις στα μάτια αυτών που είναι ακριβώς απέξω και τους ακούνε. Των Sonderkommando, της ομάδας των Εβραίων κρατουμένων η οποία έχει απομονωθεί από το στρατόπεδο και είναι αναγκασμένη να βοηθά τους Ναζί στον μηχανισμό των μεγάλης κλίμακας εκτελέσεων. Όμως ακόμα και αυτοί ζούσαν μόνο λίγους μήνες και μετά τους εξολόθρευαν οι Ναζί για να μην βγουν έξω και μαρτυρήσουν τι γινόταν μέσα σε αυτά τα εργοστάσια εκτέλεσης.  Ακριβώς όπως το αναφέρω: Σε αυτή την ταινία συνειδητοποίησα ότι το Αουσβιτς ήταν Εργοστάσιο εκτελέσεων. Όλα κανονισμένα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Πόσα «κομμάτια» έπρεπε να εξολοθρευτούν κάθε φορά ήταν προκαθορισμένο.

-- Πόσα κομμάτια έχουμε ακόμα σε αυτή την παρτίδα, ρώταγε ο Ναζί , τον «Καπο»

(   Καπο: επιλεγμένοι από τους στρατοπεδάρχες, υγιείς Εβραίοι, επικεφαλείς των Sonderkommando.

    Sonderkommando υγιείς Εβραίοι υποχρεώνονται να γδύνουν, να τους αφαιρούν όλα τα περιουσιακά και στοιχεία ταυτότητας που κουβαλούν πάνω τους, να τους οδηγούν στο θάλαμο, να συλλέγουν κατόπιν τα πτώματα, να καθαρίζουν, έως να ρίχνουν τους λόφους από στάχτη των κρεματορίων στο ποτάμι. )

-- 1000 κύριε …. 

-- Άρα 3 φορές απόψε, όλη την νύχτα.

-- Μάλιστα κύριε.

-- Θέλω με τη σειρά ...δύο άνδρες, μια γυναίκα, ένα παιδί. Με τη σειρά αυτή ακριβώς.  

-- Μάλιστα κύριε.

-- Άντε ξεκίνα. Πρέπει να γίνουν όλα καλά, να καθαριστούν, να πλυθούν, να απολυμανθούν.

-- Μάλιστα κύριε…

-- Α και που είσαι.

-- Μάλιστα κύριε…

--  Θέλω  ένα κατάλογο με 70  Sonderkommando , για αύριο.

-- Μάλιστα κύριε…

Εδώ βρίσκεται ολόκληρο το πρωτόγονο Σύμπαν της ανθρώπινης ψυχής που ο ζωντανός – νεκροζώντανος Κάπο, αναγκάζεται να επιλέξει ποιος άλλος συγκρατούμενος του, χωρίς προσδιορισμένα χαρακτηριστικά και αναμνήσεις θα φύγει από τον κόσμο των ζόμπι και θα  πάει στον κόσμο των εμφανώς νεκρών.  

Να την δείτε αυτή την ταινία.

Είναι μια ταινία που δεν αναφέρεται καν στο Ολοκαύτωμα η στη γενοκτονία η σε ιστορικά γεγονότα της εποχής εκείνης, αλλά παρουσιάζει δύο μέρες από την ζωή ενός ειδικού κρατουμένου. Είναι μια  ταινία που παρακολουθεί αδιάλειπτα και εξοντωτικά τον Ούγγρο κρατούμενο Σαούλ Αουσλόντερ στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς-Μπίρκεναου.

Ενώ δουλεύει σε ένα από τα κρεματόρια, ο Σαούλ ανακαλύπτει το πτώμα ενός αγοριού το οποίο ισχυρίζεται στους άλλους ότι είναι παιδί του. Και ενώ κάποιοι Sonderkommando σχεδιάζουν εξέγερση, ο Σαούλ αποφασίζει να φέρει εις πέρας μια αδύνατη αποστολή: να σώσει το σώμα του παιδιού από τις φλόγες, να βρει έναν ραβίνο να απαγγείλει την νεκρώσιμη ακολουθία και να θάψει το αγόρι όπως πρέπει. Χάνει το μπαρούτι που διακινδύνευσε για να αποκτήσει μόνο και μόνο γιατί θεωρεί ότι αυτή είναι μια ανούσια προσπάθεια. Δεν πρόκειται ποτέ να σωθούν από το κολαστήριο. Όλη του η προσοχή έχει στραφεί πώς να θάψει με αξιοπρέπεια το παιδί. Αυτός ο ζωντανός – νεκρός δεν έχει τίποτα πλέον να χάσει, αλλά στην προσπάθεια του για αξιοπρεπή ταφή αυτού του νέου απέκτησε έστω και για λίγο νόημα η τραγική ζωή του. Η ταφή αυτού του παιδιού – που είναι η ταφή όλων των Εβραίων – είναι η προσπάθεια να ξεκουραστεί με αξιοπρέπεια η ψυχή όταν ένα επίγειο ταξίδι είναι ανούσιο, βραχυχρόνιο και χωρίς επιστροφή.

Τα σωριασμένα πτώματα παντού, μισοτελειωμένες προσευχές που δεν υπάρχει και νόημα να ειπωθούν, κραυγές, κλάματα, διαταγές σε απόλυτα βίαιο τόνο, εκρήξεις και διαρκές κροτάλισμα πυροβόλων, μαζί με την ομιχλώδη σκόνη από τις στάχτες των καμένων κορμιών που σηκώνεται όταν την πετάνε στο ποτάμι, είναι μια αίσθηση που αναρωτιέσαι πως θα την αντέξεις ως κληρονομιά για το ανθρώπινο είδος σου.

-- Τι βουνό είναι αυτό που έγινε; Πάρτε το από δώ… Μαζέψτε το…

(Βουνό από νεκρά κορμιά μετά τον θάλαμο αερίων)

-- Μην πετάς τη σκόνη έξω. Μη σου ξεφεύγει σκόνη…

( Η σκόνη ήταν η στάχτη των νεκρών κορμιών. Μετά τον θάλαμο αερίων, αφού τα μάζευαν, τα έκαιγαν)

-- Δεν χωράνε όλα στους θαλάμους. Στους λάκκους αυτούς… 

(Υπήρχαν τεράστιοι λάκκοι, που τους πήγαιναν γυμνούς σε σειρά, τους πυροβολούσαν μπροστά στο λάκκο και μετά τους έκαιγαν αμέσως με ένα φλογοβόλο. Όσοι ήταν στην σειρά έβλεπαν τι συνέβαινε, τι τους περίμενε, έκλαιγαν, ούρλιαζαν, προσεύχονταν και ακολουθούσαν στωικά την σειρά τους.)

Μαζί με όλα τα τραγικά, άλλο ένα τραγικό, για μένα,  διαφαίνεται. Είμαστε οι νεότεροι αυτόπτες μάρτυρες ενός Αρχαίου Κόσμου που παθαίνει στα χέρια μας. Το έχω ξαναγράψει ότι περνάμε στην εποχή της Μετα- Νεωτερικότητας, όμως πλέον κατάλαβα ότι αυτή η εποχή που ζήσαμε και που ζούμε θα ξεψυχήσει στα χέρια μας. Sic transit Gloria mundi…Το στρατόπεδο του Άουσβιτς δεν διαφέρει σε τίποτα από τις Ρωμαϊκές σκηνές στο Κολοσσαίο αλλά χωρίς την προέκταση της αυτοθυσίας που αξίζει και θα φέρει έναν καλύτερο κόσμο, ουτε της ψυχής που ξέρει σίγουρα ότι θα πάει στον Σωτήρα της. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών η ψυχή προσπαθεί μόνη της να βρεί Σωτήρα. Είναι χειρότερα και από τα καθαρτήρια του Δάντη. Όταν ο Θεός αδυνατεί να βοηθήσει τον άνθρωπο, τότε πρέπει να βοηθήσει ο άνθρωπος και τον Θεό ( αν τον αγαπά πραγματικά) και τον εαυτό του. Πεθαίνουν Αξίες και αξιώσεις που καταρρέουν μαζί με τις Θεϊκές αδυναμίες για αποτελεσματική βοήθεια από την επίγεια άδικη κόλαση, δίνουν δε την θέση τους στην αποτελεσματική αμφισβήτηση. Ο Άνθρωπος αδυνατεί να φτιάξει αποτελεσματικούς και φιλεύσπλαχνους Θεούς. Αδυνατεί να εδραιώσει αληθινή πίστη.

Εδραιώνει όμως την συνέχεια της φυλής του στη μορφή ενός κατάξανθου μικρού Εβραίου που σώζεται από το χέρι ενός …Γερμανού!  Βαδίζει μόνος του και χάνεται μέσα στην ομιχλη του δάσους…Πολύ με προβλημάτισε αυτή η λύση… 

Θα είμαστε οι γεννήτορες μιας Νέας Εποχής συνοδευόμενης όχι μόνο από Οικονομική κρίση αλλά και από κοσμοϊστορικά γεγονότα…

Πληροφοριακά: Ο Σαούλ ήταν ο πρώτος βασιλιάς του Ισραήλ (1032;-1011 π.Χ.). Ήταν γιος του Κις, που ήταν πλούσιος και ισχυρός από τη φυλή Βενιαμίν (Α' Βασιλειών 9,1-2. 10,21. 14,51. Α' Παραλειπομένων 8,33. 9,39. 12,1. 26,28). Ο Σαούλ ήταν άνδρας υψηλόσωμος, αγαθός και ωραίος. Ήταν ο ομορφότερος και ο υψηλότερος ανάμεσα στους Ισραηλίτες (Α' Βασιλειών 9,2. 10,23). Το όνομά του σημαίνει "επιθυμητός". «Ο Κις είχε έναν γιο που ονομαζόταν Σαούλ και ήταν νέος, υψηλόσωμος, αγαθός και ωραίος. Δεν υπήρχε ωραιότερος άνθρωπος απ' αυτόν ανάμεσα στους Ισραηλίτες. Ήταν ένα κεφάλι ψηλότερος από κάθε άλλον μέσα σ' όλο το λαό (Α' Παραλειπομένων 8,33. Α' Βασιλειών 9,1-2).». Λέγετα ότι ο Σαούλ σε ηλικία που ήταν πια βασιλιάς άρχισε να παρουσιάζει δείγματα παρανοικότητας.

Ο Σαούλ είχε τέσσερις γιους, ένας εξ αυτών ήταν ο Ιωνάθαν, με τον οποίον είχε εξαιρετικά ταραγμένες σχέσεις λόγω της διαρκώς ανερχόμενης παρανοϊκότατης του.

Σε όλο το διάστημα της ζωής του Σαούλ ο πόλεμος των Ισραηλιτών εναντίον των αλλόφυλων λαών ήταν έντονος (Α' Βασιλειών 14,52). Ο Σαούλ πολέμησε και νίκησε όλους τους εχθρούς του Ισραήλ, τους Μωαβίτες, τους Αμμωνίτες, τους Ιδουμαίους, τους Φιλισταίους, τους Αμαληκίτες, το βασίλειο του Σουβά και τους κατοίκους της Βαιθεώρ. Ο Σαούλ απάλλαξε τους Ισραηλίτες από τους εχθρικούς λαούς που συνεχώς τους λεηλατούσαν (Α' Βασιλειών 14,47-48).

Ο Ιωνάθαν ήταν πάρα πολύ φίλος και αγαπούσε πάρα πολύ τον Δαυίδ. Τον γνωστό μας Δαυίδ από τον Γολιάθ.

Ευφροσύνη Μπούτσικα

Διπλ. Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχανικός Η/Υ Ε.Μ.Π

M.Sc Τεχνο- Οικονομικά Συστήματα