Εισήγηση της Σέβης Στάικου στην 32η ΓΑΣ του ΠΚΕ-ΟΤΕ Ν. Αττικής



Εισήγηση της Σέβης Στάικου στην πρόσφατη ΓΑΣ του ΠΚΕ-ΟΤΕ Ν. Αττικής

(Μέρη της ομιλίας)
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι καλημέρα,
Χαιρόμαστε  και ευχαριστούμε για την παρουσία σας εδώ σήμερα, γιατί πέρα και πάνω από αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι παρατάξεων, είστε μέλη αυτού εδώ του Πολιτιστικού Κέντρου,      που θέλω να πιστεύω ότι πέρα και πάνω από τους εαυτούς τους και τις παρατάξεις τους, βάζουν το όφελος του Π.Κ. ως θεσμό, ως ιδέa και είναι εδώ για να διαφυλάξουν την εύρυθμη λειτουργία του. Θα χαιρόμασταν ακόμα περισσότερο αν μαζί με σας, δινόταν η ευκαιρία και  αποδιδόταν ίση τιμή σε όλα τα μέλη μας να κάθονται δίπλα σας, να συνδιαμορφώνουν τις δράσεις και να ασκούν ενδελεχή έλεγχο των οικονομικών και προγραμματικών πεπραγμένων.
Γιατί εμείς συναδέλφισσες και συνάδελφοι, δε νοούμε ένα Π.Κ. εργαζομένων - δημιουργημένο πάνω στη φιλοσοφία της συναδελφικότητας, της αλληλεγγύης,  της δημοκρατίας, της ισονομίας και ισοτιμίας, της  χειραφέτησης της εργατικής τάξης, της δημιουργικής εκτόνωσης, της γνώσης, της εκπαίδευσης, του αθλητισμού- να διοικείται από μονάδες που άγονται και φέρονται ώς αυθεντίες και αποφασίζουν  για εκείνους χωρίς εκείνους.
Εμείς δεν πιστεύουμε ότι κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια ούτε ως παράταξη, ούτε ως μονάδες. Εμείς πιστεύουμε ότι η δυναμική της  συνεργασίας, του αλληλοσεβασμού και της ομαδικής δουλειάς είναι πολλαπλάσια της ατομικής και εξασφαλίζει ομαλότητα και δικαιοσύνη στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων.
Και γιατί ξεκινώ και δίνω βάρος στα παραπάνω ζητήματα;
Γιατί κάθε άλλο παρά τα παραπάνω συμβαίνουν εδώ , όχι απλώς σε επίπεδο ΓΑΣ αλλά στο ίδιο το Δ.Σ. Θα μπορούσα να σας μιλάω ώρες για γεγονότα και καταστάσεις απο τη χρονιά που πέρασε, γεγονότα που καταδεικνύουν  στρεβλότητα στις διαδικασίες λήψης  αποφάσεων, οι οποίες βέβαια λαμβάνονται κατά πλειοψηφία από την συγκυβέρνηση της ΔΑΣΚΕ, όπως χαριτολογώντας λέμε οι υπόλοιποι , την τρόπο αντιμετώπισης των δυνάμεων της μειοψηφίας, τις προσβολές προσωπικότητας, τις σεξιστικές επιθέσεις, το χαμηλότατο επίπεδο διαλόγου, τη μη τήρηση διαδικασιών και καταστατικού, την κακοδιαχείριση των πόρων, του παραγοντισμού, της αντεργατική αντιμετώπιση των εργαζομένων αυτού του Κέντρου από εμάς, δηλαδή από άλλους εργαζόμενους, οι οποίοι είτε ξεχνούν αυτή τους την ιδιότητα, είτε είναι ιδεολογικά επικίνδυνοι είτε και τα δύο.
Βέβαια, εδώ θα μου πείτε η ίδια η Βουλή έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά εμείς, κατ’ αναλογία, πώς θα ήμασταν καλύτεροι;
Δ.Σ. που συγκαλούνται σε συχνότητα τέτοια που δεν αρμόζει σε ένα Π.Κ. με τέτοιο εύρος δραστηριοτήτων, τέτοια οικονομικά μεγέθη.
Στα συμβούλια αυτά ερχόμαστε ουσιαστικά για να ακούσουμε ειλημμένες αποφάσεις. Δεν έχουμε γνώση ημερήσιας διάταξης από πριν και είμαστε υποχρεωμένοι στον λίγο χρόνο που διαρκεί το συμβούλιο, να  καταλάβουμε τι μας έχει βρει κάθε φορά!
Τη χρονιά που μας πέρασε ανακαλύψαμε ότι πρόεδρος και γραμματέας, αυτοβούλως και χωρίς καμία τυπική και ηθική νομιμοποίηση, ζήτησαν και συναντήθηκαν με τους ωρομίσθιους δασκάλους μας, τους παρουσίασαν την κακή, λέει, κατάσταση των οικονομικών μας και ζήτησαν να συναινέσουν στη μείωση των ωρών διδασκαλίας τους και άρα του ωρομισθίου τους. Από τη στιγμή που το πήραμε είδηση, ειδοποιήσαμε τις υπόλοιπες παρατάξεις, επικοινωνήσαμε με τους δασκάλους μας και τους ενημερώσαμε ότι αυτή η ενέργεια δεν είχε την έγκριση του Δ.Σ. και ότι επρόκειτο για έναν εκβιασμό και μια πρωτοβουλία αυστηρά δική τους. Διατάραξαν χωρίς κανένα λόγο την σχέση εμπιστοσύνης με τους δασκάλους μας. Εμείς σταθήκαμε αντιμέτωποι και το αποτρέψαμε, γιατί κατά βάση ήταν παράλογο (τα καθαρά έσοδα την προηγούμενη χρονιά είναι της τάξεως των 300.000 ευρώ) και φυσικά επικίνδυνο για την εύρυθμη λειτουργία των τμημάτων.
Τη χρονιά που μας πέρασε, συστήσαμε διαπαραταξιακές επιτροπές αρμοδιοτήτων οι οποίες εκφυλίστηκαν και τελικά καταργήθηκαν και  πήραμε αποφάσεις που αναιρέσαμε οι ίδιοι λίγο καιρό μετά. Όπως τον Φεβρουάριο, που πήραμε ομόφωνη απόφαση για την πρόσληψη σκηνοθέτη για το θεατρικό τμήμα και τον Σεπτέμβριο αυτοαναιρεθήκαμε και πήραμε απόφαση να μην ανανεώσουμε τη σύμβαση με τις δύο σκηνοθέτιδες (στην τιμή του ενός που είχαμε), πάλι λέει για οικονομικούς λόγους.
Ανακαλύψαμε ότι η γραμματέας δεν τηρούσε πρακτικά για περίπου ένα χρόνο.
Για άλλη μια χρονία δώσαμε βάρος στο πρόγραμμά μας στα νυχτομάγαζα της Αθήνας.
Για άλλη μια χρονιά μαθαίναμε από το site ή τυχαία απο συναδέλφους για εκδηλώσεις που γίνονταν λάμβαναν χώρα εντός του Π.Κ.
 Για άλλη μια χρονιά δεν ακούσαμε όραμα και προτάσεις δημιουργικές στην κατεύθυνση της αναβάθμισης του πνευματικού επιπέδου των μελών μας.
Καθορίσανε συνδρομή 5 ευρώ στα μη μέλη που παρακολουθούν τα τμήματα, για οικονομικούς λέει πάλι λόγους αλλά και για λόγους δικαιοσύνης απέναντι στους συναδέλφους που πληρώνουν. Και αυτό χωρίς λογικές αιτιάσεις κατά τη γνώμη μας, χωρίς σχεδιασμό και με προχειρότητα, μια ενέργεια που άνοιξε μια συζήτηση για το ρόλο του Π.Κ. απέναντι στα μέλη μας και απέναντι σε όλη την ελληνική κοινωνία, αν πρέπει να έχουμε μη μέλη στους κόλπους μας και σε ποιους απευθυνόμαστε.
Την κατάσταση με τη συμμετοχή μη μελών στα τμήματά μας δεν τη δημιουργήσαμε εμείς. Ωστόσο, εμείς λέμε ότι σε εποχή άγριας κοινωνικής αποσάθρωσης και ανθρωπιστικής κρίσης, εμείς οι εργαζόμενοι του ΟΤΕ, που ας πούμε ότι είμαστε σε καλύτερη μοίρα απο άλλες κοινωνικές ομάδες, είμαστε περήφανοι να στεκόμαστε δίπλα σε όλους τους συνανθρώπους μας και να προσφέρουμε πολιτισμό μιας και εξ ορισμού και μεταξύ άλλων ο πολιτισμός είναι έννοια εξωστρεφής.
Δεν έχει γίνει τίποτα, παρ΄ ότι έχουν βγει σχετικές αποφάσεις, για τη βελτίωση των δομών του κτιρίου, την καθαριότητα, την εγγραφή νέων μελών και τη διεκδίκηση μεγαλύτερης επιχορήγησης απο τη διοίκηση, παρότι εμείς δεν πιστεύουμε στην απόλυτη εξάρτησή μας από τη διοίκηση, αλλά προτιμούμε τη στήριξη και την αλληλεξάρτησή μας από τα μέλη μας.
Το περιοδικό, το site, η σελίδα στο fb είναι τσιφλίκια της ΔΑΣΚΕ και το τι θα δημοσιευθεί από τις δράσεις μας εξαρτάται από τις διαθέσεις τους κάθε φορά.
Από 4 περιοδικά το χρόνο πλέον βγάζουμε 2 πάλι για οικονομικούς λόγους και χωρίς απόφαση Δ.Σ.
Διοργανώθηκαν τρεις σπουδαίες εκδηλώσεις το τελευταίο διάστημα, οι οποίες δεν έτυχαν της στήριξής του προεδρείου και οι οποίες κατέδειξαν την τεράστια αποδοχή και ανάγκη μιας άλλης αισθητικής και θεματικής, πέρα απο τα γλέντια και τις διασκεδάσεις.
·        Προβολή ντοκιμαντέρ του δημοσιογράφου Στέλιου Κούλογλου - συζήτηση του κοινού με τον δημιουργό του ντοκιμαντέρ, για την άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα
·        Ποιητική βραδιά αφιερωμένη στον Λευτέρη Πούλιο, σε συνεργασία με του Βικτωριανούς, καλλιτεχνική ομάδα η οποία δραστηριοποιείται στη γειτονιά μας.
·        Εκδήλωση για τον ελληνισμό της Ουκρανίας, σε συνεργασία με τους «Δρόμους Φιλίας και Πολιτισμού», λέσχη που, επίσης, δραστηριοποιείται στη γειτονιά μας.

Πρέπει να αποφασίσουμε κάποια στιγμή αν έχουμε να κάνουμε με ένα μικρό ή ένα μεγάλο πολιτιστικό. Ένα πολιτιστικό με αυτά τα οικονομικά με 10 υπαλλήλους μόνιμους και άλλους τόσους ωρομίσθιους δεν είναι ένα μικρό πολιτιστικό που μπορεί να διοικείται με ανευθυνότητα, προχειρότητα, παντελή έλλειψη γνώσεων πολιτιστικής διαχείρισης και κυρίως έλλειψη οράματος.
Πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε ένα Π.Κ. εξωστρεφές και ανοιχτό σε όλη την κοινωνία, όπως ορίζεται και στο καταστατικό μας ή εγκλωβισμένο  στην ομηρεία  μικροπαραταξιακών λογικών και ανθρώπων με υπερσυσσώρευση εξουσίας λόγω της μακράς θητείας τους.
Ζούμε πρωτόγνωρες εποχές, σκληρές και απάνθρωπες. Εργασιακά κεκτημένα αιώνων και αγώνων βαμμένων με αίμα χάνονται σε μια υπογραφή. Ολόκληρες κοινωνικές τάξεις περιθωριοποιούνται, μια ανεργία στο 30%, παιδιά πεινασμένα στα σχολεία,  συνάνθρωποί μας αυτοκτονούν. Και ας μην πάμε μακριά, μιας και στον ΟΤΕ πια οι συνθήκες δουλειάς, οι μισθοί των 350 ευρώ των ενοικιαζόμενων συναδέλφων μας, διαμορφώνουν κι εδώ σιγά σιγά ένα σκηνικό εργασιακού μεσαίωνα.
  Τι έχουμε να απαντήσουμε σαν πολιτιστικό κέντρο και ποια η ουσιαστική μας προσφορά στην κοινωνία σε μια τέτοια εποχή;
Εμείς λέμε ότι είναι ζωτικής σημασίας το να ξεπεράσουμε την ολιγαρχία των μηχανισμών και να οδηγηθούμε σε μια απελευθέρωση των ιδεών, στην οικοδόμηση μιας δημοκρατίας των αξιών και συναισθημάτων, στην εμπέδωση μιας προοδευτικής κουλτούρας, κοινής για όλους και σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας.
Αντιστεκόμαστε στην περιθωριοποίηση, πρεσβεύουμε το σεβασμό της διαφορετικότητας και αντιμετωπίζουμε με πλήρη ευαισθησία κάθε ιδιαιτερότητα.
Το όραμα, η ελπίδα που γίνεται πράξη, το μέλλον για το οποίο αγωνιζόμαστε δεν είναι ιδιοκτησία κανενός.
Στην παρούσα συγκυρία της κρίσης κατά την οποία βιώνουμε μια στιγμή υπαρξιακή ως κοινωνία, μια εποχή αναστοχασμού, αξίζει να πάμε όσο πιο βαθιά γίνεται στους όρους και τις συνθήκες αξιοποίησης του πολιτιστικού κεφαλαίου και της ιστορίας που διαθέτουμε. Η στρατηγική της πολιτισμικής δημοκρατίας μπορεί και πρέπει να απελευθερώσει δημιουργικές δυνάμεις και να αποτελέσει την καλύτερη συμβολική επένδυση προκειμένου να βγούμε από την κατάσταση την οποία έχει περιέλθει η κοινωνία μας, διατηρώντας την κοινωνική συνοχή.       
Ο κόσμος έχει καταλάβει τα παιχνίδια που παίζονται τόσα χρόνια, η θητεία σας έχει ημερομηνία λήξης.
Εμείς οραματιζόμαστε ένα άλλο μοντέλο διαχείρισης για αυτό εδώ το πολιτιστικό και ο κόσμος είναι βέβαιο ότι θα μας ανταμείψει στις επόμενες εκλογές.
Θέλουμε ένα πολιτιστικό που να τιμά το χαρακτήρα του, ένα πολιτιστικό που να βάλει στο παιχνίδι όλους τους συναδέλφους χωρίς αποκλεισμούς από τις διάφορες κλίκες, που τιμά την ερασιτεχνική δημιουργία, την αλληλεγγύη, τη συναδελφικότητα.
Κλείνω με τις εξής φράσεις ενός συντρόφου μου, ενός ανθρώπου της γενιάς μου:
«Δεν γίναμε ποτέ κρατικοδίαιτα βαμπίρ, ξεπουλώντας αρχές και ηθική. Αρνηθήκαμε μαζί με ένα μεγάλο μέρος της γενιάς μας να γίνουμε αυτοί που γουστάρουμε να βλέπουμε το γυναικείο σώμα σε συσκευασία δώρου για να ικανοποιηθούν οι αρσενικές πόρνες της τηλεθέασης. Δεν γελάσαμε ποτέ με τα σεξιστικά και ρατσιστικά αστεία σας. Δεν ταξιδέψαμε ποτέ με τα σκάφη και τα τζετ σας. Καταλαβαίνουμε απολύτως τον πανικό σας . Δεν μας έχετε καμιά εμπιστοσύνη και έχετε δίκιο.»

Έχουμε ένα μεγάλο πολιτιστικό με τεράστιες δυνατότητες και δυνάμεις. Είναι πια καιρός να απελευθερωθούν, ώστε όλοι να μπορούμε να χαρούμε ένα πολιτιστικό κέντρο εργαζομένων που μας αξίζει.