Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2017 από την Ιζαμπέλ Ιπέρ



Η διεθνής θεατρική κοινότητα τιμά σήμερα την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Όπως κάθε χρόνο, το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου καλεί μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου να γράψει το μήνυμα του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου, στις 27 Μαρτίου. Εφέτος το μήνυμα ανέλαβε να γράψει η βραβευμένη Γαλλίδα ηθοποιός Ιζαμπέλ Ιπέρ.

Το μήνυμα μεταφράζεται σε περισσότερες από 50 γλώσσες, δημοσιοποιείται μέσα από το δίκτυο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (ΔΙΘ) και τα Εθνικά του Κέντρα (περισσότερα από 90 Εθνικά Κέντρα και πολλά Συνεργαζόμενα Μέλη), αλλά και θεατρικούς οργανισμούς σε όλο τον κόσμο, διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλο τον κόσμο. Το ΔΙΘ έχει ως στόχο να προωθεί τις εθνικές και διεθνείς δραστηριότητες που διοργανώνονται στο πλαίσιο των εορτασμών για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.
  
 Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου και εορτάζεται στις 27 Μαρτίου, από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Στην ιστορία του εορτασμού κι ανάμεσα στις προσωπικότητες που έχουν μοιραστεί τις σκέψεις τους για το θέατρο με μήνυμα τους είναι ο 'Αρθουρ Μίλερ, ο Ρίτσαρντ Μπάρτον, ο Πίτερ Μπρουκ, η Αριάν Μιουσκίν, ο Ιάκωβος Καμπανέλης, ο Ντάριο Φο κ.ά.
    
   Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2017

   «Μας βρίσκει εδώ, όπως και κάθε χρόνο την 'Ανοιξη, το 55ο έτος εορτασμών της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου. Μια μέρα σημαίνει 24 ώρες, που ξεκινούν πρώτα από το θέατρο Νο και το Bunraku, περνούν από την Όπερα του Πεκίνο και το Kathakali, καθυστερούν κάπου μεταξύ Ελλάδας και Σκανδιναβίας, από τον Αισχύλο έως τον Ίψεν, από τον Σοφοκλή στον Στρίντμπεργκ, μεταξύ Αγγλίας και Ιταλίας, από τη Σάρα Κέιν στον Πιραντέλο, μα και στη Γαλλία μεταξύ άλλων, εδώ που βρισκόμαστε τώρα, στο Παρίσι, στην πόλη που εξακολουθεί να φιλοξενεί τα περισσότερα θεατρικά σχήματα από το εξωτερικό. Έπειτα, σε αυτές τις 24 ώρες, θα οδηγηθούμε από το Παρίσι στη Ρωσία, από τον Ρακίνα και τον Μολιέρο στον Τσέχωφˑ μπορούμε ακόμη να διασχίσουμε τον Ατλαντικό για να καταλήξουμε σ' ένα πανεπιστήμιο στην Καλιφόρνια, όπου εκεί οι νέοι άνθρωποι ίσως ανακαλύπτουν εκ νέου το θέατρο. Γιατί το θέατρο πάντοτε αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του. Είναι η σύμβαση που πρέπει διαρκώς και ακαταπόνητα να καταργείται. Και έτσι παραμένει ζωντανό. Το θέατρο σφύζει από ζωή, αψηφώντας το χώρο και το χρόνοˑ τα πιο σύγχρονα έργα τρέφονται από τα επιτεύγματα των περασμένων αιώνων, τα πιο κλασικά ρεπερτόρια εκσυγχρονίζονται κάθε φορά που ερμηνεύονται ξανά.
  
 Μια Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, προφανώς, δεν είναι μια συνηθισμένη, καθημερινή, μέρα. Είναι η μέρα που αναβιώνει έναν απέραντο χωροχρόνο και για να επικαλεστώ αυτόν το χωροχρόνο θα ήθελα να καλέσω εδώ έναν Γάλλο θεατρικό συγγραφέα, τόσο ταλαντούχο όσο και διακριτικό, τον Ζαν Ταρντιέ. Για τον χώρο ερωτά ποια είναι η μακρύτερη διαδρομή από το ένα σημείο στο άλλο… Για τον χρόνο προτείνει να μετρούμε σε δέκατα δευτερολέπτου τον χρόνο που χρειαζόμαστε για να προφέρουμε τη λέξη «αιωνιότητα». Για τον χωροχρόνο είπε επίσης: «Πριν κοιμηθείτε εστιάστε την προσοχή σας, νοερά, σε δύο σημεία στο χώρο και υπολογίστε πόσος χρόνος χρειάζεται, στο όνειρο, να πάτε από το ένα σημείο στο άλλο». Στη μνήμη μου έχω κρατήσει τη φράση «στο όνειρο». Φαίνεται ότι ο Ζαν Ταρντιέ και ο Μπομπ Γουίλσον έχουν συναντηθεί. Μπορούμε επίσης να συνοψίσουμε τη σημασία της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου μας, ανακαλώντας στη μνήμη μας τον Σάμουελ Μπέκετ, μέσα από τον οποίο λέει η Γουίνι, με εκείνο το σβέλτο ύφος της: «Ω, τι όμορφη μέρα πρόκειται να ήταν». Καθώς σκεφτόμουνα αυτό το μήνυμα, που είχα την τιμή να προσκληθώ να γράψω, ερχόντουσαν στη μνήμη μου όλα τα όνειρα, από όλες αυτές τις σκηνές. Έτσι, δεν ήρθα εντελώς μόνη σε αυτήν την αίθουσα της ΟΥΝΕΣΚΟˑ όλοι οι χαρακτήρες που ερμήνευσα επάνω στη σκηνή είναι εδώ μαζί μου, οι ρόλοι που φαινομενικά με εγκατέλειπαν όταν όλα τελείωναν, μα που χάραξαν μέσα μου μια υπόγεια ζωή, έτοιμοι να βοηθήσουν ή να καταστρέψουν τους επόμενους ρόλους: Φαίδρα, Αραμίντ, Ορλάντο, Έντα Γκάμπλερ, Μήδεια, Μερτέιγ, Μπλανς Ντιμπουά… Με συνοδεύουν επίσης όλοι οι χαρακτήρες που αγάπησα και χειροκρότησα ως θεατής. Έτσι, ανήκω σε όλο τον κόσμο. Είμαι Ελληνίδα, Αφρικανή, Σύρια, Βενετσιάνα, Ρωσίδα, Βραζιλιάνα, Περσίδα, Ρωμαία, Γιαπωνέζα, Νεοϋορκέζα, γυναίκα από τη Μασσαλία, Φιλιππινέζα, Αργεντινή, Νορβηγίδα, Κορεάτισσα, Γερμανίδα, Αυστριακή, Αγγλίδα, πραγματικά ανήκω σε όλο τον κόσμο. Εκεί, στη σκηνή, βρίσκεται η πραγματική παγκοσμιοποίηση.
   
Στους εορτασμούς της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 1964, ο Λόρενς Ολιβιέ ανακοίνωσε ότι μετά από αγώνες που διήρκησαν πάνω από έναν αιώνα, η Αγγλία απέκτησε το Εθνικό της Θέατρο και εξέφρασε αμέσως την επιθυμία του να το διαμορφώσει ως ένα διεθνές θέατρο, τουλάχιστον στο ρεπερτόριό του. Γνώριζε πολύ καλά πως ο Σαίξπηρ ανήκει στον κόσμο.
   
Με χαρά ανακάλυψα ότι το πρώτο Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου το εμπιστεύτηκαν στον Ζαν Κοκτώ, μια τέλεια επιλογή, αφού είναι ο συγγραφέας του "Ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες". Κι εγώ γύρισα τον κόσμο, με διαφορετικό τρόπο, έκανα το γύρο του κόσμου σε 80 θεατρικά έργα ή ταινίες. Περιλαμβάνω εδώ και τις ταινίες γιατί δεν βρίσκω ότι διαφέρουν οι ερμηνείες τους από το θέατρο και εκπλήττομαι κάθε φορά που το λέω, μα είναι αλήθεια, έτσι είναι. Δεν υπάρχει διαφορά.
  
 Καθώς σας μιλώ εδώ δεν είμαι εγώ, δεν είμαι ηθοποιός, είμαι απλά ένας άνθρωπος από τους πολλούς που χρησιμοποιεί το θέατρο για να συνεχίσει να υπάρχει. Είναι, λίγο, καθήκον μας. Και ανάγκη μας: με άλλα λόγια: το θέατρο δεν υπάρχει χάρη σε μας, μάλλον χάρη στο θέατρο υπάρχουμε εμείς. Το θέατρο είναι παντοδύναμο, αντιστέκεται, επιβιώνει από το κάθε τι, πολέμους, λογοκρισία, φτώχια. Αρκεί να πούμε «Το σκηνικό είναι μια γυμνή σκηνή μιας ακαθόριστης εποχής» και να προσθέσουμε έναν ηθοποιό. Ή μία ηθοποιό. Τι θα κάνει αυτός; Τι θα πει αυτή; Θα μιλήσουν; Το κοινό περιμένει, θα αναγνωρίσει, γιατί χωρίς το κοινό δεν υπάρχει θέατρο, ποτέ δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Ένας μόνο θεατής στο κοινό είναι το κοινό. Μα ας μην είναι πολλές οι άδειες καρέκλες! Εκτός στον Ιονέσκο… Στο τέλος λέει η γριούλα: «Ναι, ναι, ας πεθάνουμε ενδόξως… Ας πεθάνουμε για να γίνουμε μύθος… τουλάχιστον θα αποκτήσουμε το δρόμο μας…»
   
Γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου για 55 χρόνια τώρα. Στα 55 αυτά χρόνια είμαι η όγδοη γυναίκα που καλούμαι να μεταδώσω ένα μήνυμα και τελικά δεν ξέρω αν η λέξη μήνυμα ταιριάζει. Οι προγενέστεροί μου (η πλειοψηφία επιβάλλει το αρσενικό γένος!) μίλησαν για το θέατρο της φαντασίας, της ελευθερίας, της καταγωγής, συζήτησαν το πολυπολιτισμικό θέατρο, το θέατρο της ομορφιάς, το θέατρο που θέτει αναπάντητα ερωτήματα… Το 2013, μόλις πριν τέσσερα χρόνια, ο Ντάριο Φο είπε: «Έτσι, η μόνη λύση στην κρίση βρίσκεται στην ελπίδα ότι θα οργανωθεί ένας μεγάλος διωγμός εναντίον μας και ιδιαίτερα εναντίον των νέων ανθρώπων που επιθυμούν να μάθουν την τέχνη του θεάτρου: μια νέα διασπορά των Commedianti, των δημιουργών του θεάτρου, ο οποίοι αναμφισβήτητα θα αντλήσουν από ένα τέτοιο περιορισμό αφάνταστα οφέλη για μια νέα αναπαράσταση.». Τα αφάνταστα οφέλη μοιάζουν μια πολύ καλή συνταγή, που επάξια θα μπορούσε να περιληφθεί σε κάθε πολιτική ρητορική, δεν συμφωνείτε;… Και αφού βρίσκομαι στο Παρίσι, λίγο πριν τις προεδρικές εκλογές, εισηγούμαι σε αυτούς που φαίνεται ότι επιθυμούν να μας κυβερνήσουν να προσέξουν αυτά τα αφάνταστα οφέλη του θεάτρου. Όχι όμως κυνήγι μαγισσών!
  
 Το θέατρο για μένα είναι ο άλλος, είναι ο διάλογος, η απουσία του μίσους. Η φιλία μεταξύ των λαών, δεν γνωρίζω πολύ καλά τι θα πει αυτό, μα πιστεύω στην κοινότητα, στη φιλία μεταξύ των θεατών και των ηθοποιών, πιστεύω στην ενότητα όλων αυτών που επανενώνει το θέατρο, τους θεατρικούς συγγραφείς, τους μεταφραστές, τους φωτιστές, τους σχεδιαστές κοστουμιών, τους σκηνογράφους, αυτούς που ερμηνεύουν το θέατρο και αυτούς που το δημιουργούν και αυτούς που το επισκέπτονται. Το θέατρο μας προστατεύει, μας προφυλάσσει… Μου φαίνεται πως μας αγαπά… όσο το αγαπάμε…
   
Θυμάμαι έναν παλιό σκηνοθέτη, ο οποίος κάθε βράδυ στα παρασκήνια, προτού να ανοίξει η αυλαία, φώναζε με στεντόρεια φωνή: «Τόπο για το Θέατρο!». Και αυτή είναι και η τελευταία μου φράση. Σας ευχαριστώ».
   
Ιζαμπέλ Ιπέρ

Γιατί είναι απαραίτητος ο φεμινισμός σήμερα;



Γιατί είναι απαραίτητος ο φεμινισμός σήμερα;

Νομίζω αξίζει να ξεκινήσουμε με το ότι η ημέρα της γυναίκας δεν είναι μια μέρα για λουλούδια, εκπτώσεις και προσφορές καλλυντικών. Ούτε είναι μια μέρα για να «χειραφετηθούμε» σε νυχτερινές διασκεδάσεις.

H Παγκόσμια Ημέρα της γυναίκας, συμβολίζει τους αγώνες των γυναικών για ίσα δικαιώματα, στην εργασία και στο σπίτι. Καθιερώθηκε βέβαια, το 1911 στη μνήμη της μαζικής  εκδήλωσης διαμαρτυρίας, που έγινε στη Νέα Υόρκη το 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας που ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Αν πιάσουμε αυτό το νήμα που ξεκινά 2 περίπου αιώνες πριν, θα φτάσουμε σήμερα στους αγώνες των γυναικών στην Τουρκία, στο Κομπάνι, στα χωριά των Ζαπατίστας, στην Πολωνία, στην Λατινική Αμερική, στις ΗΠΑ -την επομένη κιόλας της εκλογής του Trump με την εγκαθίδρυση της μισογύνικης αντζέντας.

Ακούμε πολλές φορές στις ημέρες μας ότι ο φεμινισμός είναι κάτι το παρωχημένο, το ξεπερασμένο, γιατί ισότητα υπάρχει.

Ακούμε ότι η ισότητα των φύλων είναι δήθεν κατακτημένη υπόθεση που απασχόλησε τις προηγούμενες γενιές, όταν πολλά πράγματα ήταν «συντηρητικά και οπισθοδρομικά», ενώ σήμερα έχουν οριστικά αλλάξει και προοδεύσει, άποψη που τη συμμερίζεται μεγάλη μερίδα, νεότερων κυρίως γυναικών.

Είναι, όμως έτσι;

Καταρχήν να δώσουμε μερικούς ορισμούς απαραίτητους για την κατανόηση μας.

Τι είναι φεμινισμός;

Ο φεμινισμός είναι ένα κίνημα για την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ισότητα των φύλων.
Εκφράζεται ως κοινωνικό και πολιτικό κίνημα, ως ακαδημαϊκή θεωρία και προσέγγιση αλλά και ως τρόπος ζωής. Η κεντρική του ιδέα είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου (προσοχή: του ανθρώπου, όχι της γυναίκας μόνο) από την κοινωνική, πολιτική και οικονομική καταπίεση που υφίσταται μέσα από όλους τους τύπους πατριαρχικών δομών.

Τι είναι σεξισμός;

Σεξισμό ονομάζουμε το σύνολο των προκαταλήψεων και συμπεριφορών που πηγάζουν από τη βίαιη -δηλαδή, αυθαίρετα άνιση-  δυιστϊκή ιδεολογία, η οποία βασίζεται στο διαχωρισμό των φύλων σε αρσενικό και θηλυκό.
Έτσι το ένα εκ των δύο φύλων θεωρείται βιολογικά, ηθικά, διανοητικά και πνευματικά υποδεέστερο του άλλου, επιτρέποντας, ή και θεσμοθετώντας,  τις εναντίον του συστηματικές διακρίσεις, αρνητικές ή φοβικές κρίσεις, φυσικούς περιορισμούς ή και εκδηλώσεις μίσους.

Τι εννοούμε όταν λέμε ότι ζούμε σε πατριαρχική κοινωνία;

Η πατριαρχική κοινωνία είναι το είδος της κοινωνίας που στηρίζεται στην ιδέα της «φυσικής» ανωτερότητας του άνδρα και ιεραρχεί τις κοινωνικές, οικονομικές και ηθικές δομές της με γνώμονα την πρωτοκαθεδρία του αρσενικού ενάντια στο θηλυκό και την ανδροκρατία της εξουσίας-  αποτελεί και το γενεσιουργό πλαίσιο για τις σεξιστικές ιδεολογίες και συμπεριφορές, αλλά και το αποτέλεσμα του συνόλου των πρακτικών αυτών στη διάρκεια των αιώνων.



Ο σεξισμός εκδηλώνεται πιο απτά μέσα από κοινωνικές και πολιτικές πρακτικές διακρίσεων που θεωρούν εκ προοιμίου τη γυναίκα «ασθενές φύλο» και μπορούν να πάρουν, μεταξύ άλλων, τις εξής μορφές:

Στο σπίτι: παραδοσιακός διαχωρισμός των ρόλων των φύλων, με τον άνδρα να αναλαμβάνει την κερδοφόρα και κοινωνικά αναγνωρισμένη εξωτερική εργασία και τη γυναίκα να περιορίζεται στον εσωτερικό χώρο του σπιτιού και της οικογένειας, με μη αναγνώριση του κοινωνικού ρόλου και της εργασίας της εκεί απλήρωτη και κρατικά ανασφάλιστη εργασία στα οικιακά και στη μητρότητα, διακρίσεις και έλλειψη μέριμνας για ανύπαντρες μητέρες και παιδιά χωρίς αναγνωρισμένο πατέρα.

Στο χώρο εργασίας: χαμηλότεροι μισθοί για τις γυναίκες, υψηλότερα ποσοστά ανεργίας και διακρίσεις στις προσλήψεις, εχθρικό εργασιακό περιβάλλον με εκδηλώσεις μίσους ή άσκηση σεξουαλικών πιέσεων, απολύσεις ή διακρίσεις κατά των εγκύων γυναικών, έλλειψη βρεφονηπιακής φροντίδας για μητέρες, πρακτικές «γυάλινης οροφής», ανομολόγητο αλλά υπαρκτό όριο που εμποδίζει τις γυναίκες καριέρας από την πρόσβαση στα ανώτερα κλιμάκια της εργασιακής ιεραρχίας.

Στην εκπαίδευση: εκδίωξη εγκύων κοριτσιών από το σχολείο, απαγόρευση μόρφωσης στις γυναίκες, εμπόδια στο δρόμο των κοριτσιών προς την εκπαίδευση (κυρίως τα ανώτερα κλιμάκια), εχθρικό περιβάλλον στην τάξη με διακρίσεις ή και βία (λεκτική, σωματική) κατά των κοριτσιών, διάδοση πεποιθήσεων πως ορισμένα επαγγέλματα -κυρίως μαθηματικά ή επιστήμες-  δεν είναι για γυναίκες, επειδή δεν είναι τόσο λογικές, συγκεντρωμένες ή έξυπνες όσο οι άνδρες, χαμηλότερη ποσόστωση γυναικών στα ανώτατα εκπαιδευτικά αξιώματα.

Στη θρησκεία: στιγματισμός των γυναικών ως «κατώτερων», «αμαρτωλών» και «ακάθαρτων», θεσμική υποταγή τους στο αρσενικό, μερικός ή ολικός αποκλεισμός τους από το ιερατείο και ορισμένους χώρους της εκκλησίας (άβατα, ιερά).

Στην επιστήμη: στρέβλωση ή αποσιώπηση θεμάτων που αφορούν στις γυναίκες, πατριαρχικές εκ προοιμίου προκαταλήψεις που διαμορφώνουν τα ερευνητικά αντικείμενα, μεθόδους και αποτελέσματα, νοοτροπία αποκλεισμού των γυναικών από τις φυσικές επιστήμες ως «ακατάλληλες» για το είδος της ευφυΐας τους.

Στη γλώσσα: χρήση αρνητικά χρωματισμένου λόγου (π.χ. «κάνεις σαν γυναικούλα») ή χρήση του αρσενικού μέρους ως γνώμονα ή συνώνυμου για ένα σύνολο (π.χ., «ο άνθρωπος»), σεξιστικά ανέκδοτα και παροιμίες, σύνδεση του άνδρα με την έλλογη γλώσσα  και το νου, και της γυναίκας με την άναρθρη βιολογική ύπαρξη. Η συνεχής χρήση και εφαρμογή μιας γλώσσας που αγνοεί ή απαξιώνει το θηλυκό φύλο.

Στη δημόσια ζωή: «γυάλινη οροφή» για τις γυναίκες λειτουργούς ή διεκδικητές ανώτερων ή ανώτατων δημοσίων αξιωμάτων, ελλειμματική εκπροσώπηση των γυναικών στα διάφορα σώματα εξουσιών, αποσιώπηση των γυναικείων θεμάτων, δυο μέτρα και δύο σταθμά όσον αφορά σε γυναικείες και αντρικές δράσεις, ή και ως προς τα δικαιώματά τους ως πολιτών. Ρατσισμός και ψυχολογική πίεση στις γυναίκες που είτε από επιλογή είτε όχι, δεν τεκνοποιούν και τείνουν να θεωρούνται λειψές γυναίκες.

Στα σεξουαλικά δικαιώματα: θεωρούμενη ως «φυσική» η εκμετάλλευση της γυναικείας σεξουαλικότητας στην πορνογραφία, στην πορνεία και την παράνομη διακίνηση γυναικών, ο στιγματισμός της γυναικείας σεξουαλικότητας ως αποσιωπητέου θέματος ή ως ανέκδοτου, δύο μέτρα και σταθμά όσον αφορά σε παρόμοιες σεξουαλικές συμπεριφορές ανδρών και γυναικών (π.χ. «ψυχρή/ κύριος»).

Στα ανθρώπινα δικαιώματα: μερική ή και ολική άρνηση ανθρώπινης υπόστασης ή αυτονομίας στις γυναίκες, έκθεση των γυναικών σε περισσότερες πιθανότητες και μορφές βίας (π.χ., κλειτοριδεκτομή. «εθνικές εκκαθαρίσεις»), δύο μέτρα και σταθμά όσον αφορά στην αξία ανδρών και γυναικών απέναντι στο νόμο (π.χ., ήπιες τιμωρίες ή απαλλαγές για βιασμούς και πράξεις βίας που βαφτίζονται «εγκλήματα πάθους» ή «τιμής»).
Ενδεικτικά να αναφέρουμε τα σοκαριστικά αποτελέσματα μια πρόσφατης έρευνας: το 27% των ευρωπαίων και το 32% των Ελλήνων «δικαιολογεί» υπό προϋποθέσεις τον βιασμό!
Ας ξαναρωτήσουμε, λοιπόν, τους εαυτούς μας.

Ισχύουν όλα τα παραπάνω;

Εάν ισχύουν: είναι τελικά απαραίτητος ή όχι ο φεμινισμός σήμερα;


Έχει υπολογιστεί ότι σχεδόν 750 εκατομμύρια γυναίκες δεν επωφελούνται από κάποια θεσμοθετημένη διάταξη για το δικαίωμα στην άδεια μητρότητας, ενώ μόνο 330 εκατομμύρια εργαζόμενες λαμβάνουν κάποιου είδους επίδομα για τη γέννηση παιδιού (ποσοστό μόλις 28,2%) λόγω καταστρατήγησης της νομοθεσίας, έλλειψης ενημέρωσης, έμφυλων διακρίσεων ή κοινωνικού αποκλεισμού.

Επιπλέον, η νομοθετική κατοχύρωση της ισότητας των φύλων μπορεί μεν να υπάρχει, διασφαλίζεται στην πράξη ή είναι ελλιπής και παραβιάζεται;

Οι έμφυλες ανισότητες, οι διακρίσεις, η ανισότητα ευκαιριών, η μη πρόσβαση, οι αποκλεισμοί και η αποστέρηση δημόσιων πόρων και αγαθών (όχι μόνον υλικών αλλά και άυλων, όπως χρόνος, γνώση, πληροφορία, δίκτυα, αναγνώριση κ.λπ.) παραμένει το σκληρό δεδομένο σε όλους τους τομείς της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής ζωής.

Ακόμη και μετά την επίτευξη του υψηλού -ψηλότερου από τους άνδρες- εκπαιδευτικού επιπέδου τους, οι γυναίκες εξακολουθούν να καταλαμβάνουν τις πιο κακοπληρωμένες, επισφαλείς και με μικρότερη αναγνώριση θέσεις εργασίας, να αμείβονται με χαμηλότερους μισθούς από άνδρες που κάνουν την ίδια δουλειά (μισθολογικό χάσμα), να βρίσκονται συγκεντρωμένες σε κλάδους και επαγγέλματα χωρίς δυνατότητα εξέλιξης (γυάλινη οροφή), να βιώνουν διλημματικά την επαγγελματική τους σταδιοδρομία (οικογένεια/μητρότητα ή καριέρα), να αντιμετωπίζουν πολλαπλάσιες δυσκολίες προκειμένου να ενταχθούν και να παραμείνουν στην αγορά εργασίας, και να είναι συχνά οι πρώτες που απολύονται ή εργάζονται χωρίς εργασιακά δικαιώματα, να έχουν χαμηλότερη διαπραγματευτική δύναμη λόγω του χαμηλού βαθμού συνδικαλισμού τους, να πρέπει να καταφέρουν πολλαπλάσια από συναδέλφους για να αναγνωριστούν σε κάθε στίβο: την επιστήμη, το επάγγελμα, την πολιτική και τους κοινωνικούς ρόλους που αναλαμβάνουν.

Να εργάζονται διπλά, στην εργασία και στο σπίτι, δηλαδή να έχουν επωμιστεί και όλη τη σφαίρα της αναπαραγωγής του  συστήματος, παρέχοντας υπηρεσίες φροντίδας και καλύπτοντας τα τεράστια κενά του κοινωνικού κράτους.

Επιπλέον, η έμφυλη βία -κεντρικό ζήτημα της φεμινιστικής ατζέντας- εξακολουθεί να καταδεικνύει με τον πιο ακαριαίο τρόπο την κυριαρχία και την άσκηση εξουσίας των ανδρών πάνω σε γυναίκες και κορίτσια με πολλούς και διάφορους τρόπους: σωματική, λεκτική, ψυχολογική, οικονομική βία.  Άνδρες που προέρχονται από όλο το φάσμα της κοινωνικής γεωγραφίας ως προς την τάξη, το εκπαιδευτικό και μορφωτικό επίπεδο, αλλά και την ιδεολογία.

Έτσι λοιπόν, βλέπουμε ότι η νομοθετική κατοχύρωση της ισότητας δεν επαρκεί, απ' ό,τι φαίνεται, για να εξασφαλιστεί η ισότιμη εκπροσώπηση και συμμετοχή των γυναικών στις δημόσιες υποθέσεις, στην κατάληψη θέσεων ευθύνης στη δημόσια ζωή και δεν έχει προστατεύσει, ακόμη και εκείνες τις λίγες που τα κατάφεραν, από τον διάχυτο σεξισμό στους θεσμούς και τον δημόσιο λόγο, τις απεικονίσεις και αναπαραστάσεις των ΜΜΕ και του κυρίαρχου μιντιακού λόγου που αναπαράγει σεξιστικά στερεότυπα.

Παραγκωνίζονται και περιθωριοποιούνται από τις ανδροκρατικές πρακτικές της δημόσιας σφαίρας, στα πολιτικά κόμματα, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τα όργανα λήψης απόφασης, ακόμη δε, με λιγότερο ίσως προφανή τρόπο, και στα πιο ριζοσπαστικά και διανοούμενα τμήματα της κοινωνίας.

Συχνά σήμερα παραγνωρίζεται και υποτιμάται η σημασία των φεμινιστικών επεξεργασιών και θέσεων για τις σχέσεις εξουσίας μεταξύ των φύλων, οι οποίες αντιμετωπίζονται ως δευτερεύουσες ή περιθωριακές.

Είναι αναμφισβήτητο όμως ότι οι έμφυλες διακρίσεις συνιστούν ένα πεδίο το οποίο συναρθρώνει πολλές επιμέρους κοινωνικές αντιθέσεις: φύλου, τάξης, φυλής, ταυτότητας, σεξουαλικού προσανατολισμού κ.ά., και μόνον ως τέτοιες μπορεί σήμερα να αντιμετωπίζονται ως πεδίο πολιτικής και ιδεολογικής διαπάλης.

Για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει η καθεμία και ο καθένας από εμάς (ατομικά και συλλογικά) να γίνουμε με υπευθυνότητα φορείς αλλαγής συνειδήσεων, αμφισβήτησης και ανατροπής κατεστημένων και κυρίαρχων μοντέλων και επιλογών, να αποκαλύπτουμε αδιάκοπα μέσω μιας δημιουργικής κριτικής, ρητές και άρρητες διαδικασίες, απόψεις και συμπεριφορές που παράγουν και αναπαράγουν έμφυλες ιεραρχήσεις στην κοινωνία.

Είναι γεγονός, ότι πολλές γυναίκες αισθάνονται θυμό γιατί ο φεμινισμός τους καλλιέργησε την ιδέα ότι θα έβρισκαν απελευθέρωση μέσα από την εργασία, ενώ στην πραγματικότητα απλώς εργάζονται πολλές ώρες στο σπίτι και πολλές ώρες στις δουλειές τους. Βέβαια, οι ανάγκες μιας οικονομίας σε ύφεση, έσπρωχναν τις γυναίκες στην εργασία έξω από το σπίτι πολλά χρόνια πριν εισάγει την ιδέα το φεμινιστικό κίνημα. Ακόμη κι αν το σύγχρονο κίνημα δεν είχε ποτέ συμβεί, μάζες γυναικών θα είχαν μπει στην αγορά εργασίας απλώς δεν θα είχαν τα δικαιώματα που έχουμε επειδή το φεμινιστικό κίνημα απαίτησε την κατάλυση των έμφυλων διακρίσεων.

Είναι λάθος που μερικές γυναίκες κατηγορούν τον φεμινισμό επειδή θεωρούν πως το κίνημα ουσιαστικά τις ανάγκασε να εργάζονται.

Η αλήθεια είναι πως το καπιταλιστικό σύστημα ήταν ο πραγματικός λόγος που οι γυναίκες μπήκαν στην αγορά εργασίας. 

Η ύφεση της οικονομίας σήμαινε πως πολλές λευκές μεσοαστικές οικογένειες δεν θα μπορούσαν να διατηρήσουν το ταξικό τους στάτους και τον τρόπο ζωής τους, αν οι γυναίκες της οικογένειας που παλαιότερα ονειρεύονταν μόνο ζωές ως νοικοκυρές, δεν έβγαιναν στην αγορά εργασίας.

Γνωρίζουμε πλέον πως η εργασία δεν απελευθερώνει τις γυναίκες και μάλιστα υπάρχουν πολλές υψηλόμισθες, πλούσιες επαγγελματίες οι οποίες βρίσκονται σε σχέσεις όπου η αντρική κυριαρχία είναι η νόρμα.

Το θετικό είναι πως όταν οι γυναίκες έχουν οικονομική ανεξαρτησία έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να φύγουν από τέτοιες σχέσεις όταν επιλέξουν την απελευθέρωση. Φεύγουν γιατί μπορούν.

Οι γυναίκες οφείλουν να καταλαβαίνουν ότι δεν είναι η εργασία που τις απελευθερώνει αλλά η οικονομική ανεξαρτησία, η οποία είναι απαραίτητη προϋπόθεση στις συζητήσεις σχετικά με την απελευθέρωση. Κι όταν αυτό πια είναι δεδομένο, τότε οδηγούμαστε ένα βήμα παραπέρα, στη συζήτηση σχετικά με το ποιο είδος εργασίας είναι αυτό που στηρίζει την απελευθέρωση. 

Προφανώς, καλά αμοιβόμενες θέσεις με άνετα ωράρια είναι αυτές που δίνουν τη μεγαλύτερη ελευθερία στις εργαζόμενες.

Για το τέλος κράτησα την ενότητα άνδρες και φεμινισμός

Η καλλιέργεια της φεμινιστικής συνείδησης για τους άντρες είναι τόσο βασική για το επαναστατικό κίνημα όσο οι γυναικείες ομάδες. 
Αν είχε δοθεί έμφαση σε ομάδες αντρών που θα μάθαιναν σε αγόρια και σε άντρες τι είναι ο σεξισμός και πώς μπορεί να μεταμορφωθεί, θα ήταν αδύνατο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να παρουσιάσουν το κίνημα ως κατά των αντρών.

Αυτό επίσης θα προλάβαινε το σχηματισμό αντιφεμινιστικού αντρικού κινήματος. 

Το μελλοντικό φεμινιστικό κίνημα δε θα κάνει αυτό το λάθος. Άντρες κάθε ηλικίας χρειάζονται περιβάλλοντα όπου η αντίστασή τους στο σεξισμό δηλώνεται και χαίρει εκτίμησης. Χωρίς τους άντρες ως συμμάχους στον αγώνα το φεμινιστικό κίνημα δε θα προχωρήσει. Ήδη έχουμε να κάνουμε πολλή δουλειά για να διορθώσουμε την υπόθεση, που είναι βαθιά ριζωμένη στη νοοτροπία της κουλτούρας μας, ότι ο φεμινισμός είναι κατά των αντρών. Ο φεμινισμός είναι κατά του σεξισμού.

Βλάπτει η πατριαρχία και τους άνδρες; Βεβαίως και πολύ.

Υποφέρουν κι εκείνοι από τα αποτελέσματα των στερεοτύπων που χτίζονται μέσα σ’ αυτήν.

Οι άντρες έχουν το δικό τους μικρό κουτάκι που ορίζει τι είναι η αρρενωπότητα και τι σημαίνει το να είσαι άντρας και το οποίο είναι γεμάτο με αποδεκτές και επιθυμητές συμπεριφορές.
Συστηματικά οι άντρες διδάσκονται πως η αρρενωπότητά τους κινδυνεύει εάν κάνουν οτιδήποτε δεν περιλαμβάνεται στο μικρό, περιοριστικό τους κουτάκι. Το πιο επικίνδυνο απ’ όλα είναι να επιδείξουν συμπεριφορές που η πατριαρχική κοινωνία περιλαμβάνει στο περιοριστικό κουτάκι των γυναικών. Εάν, π.χ. κλάψουν ή εκφράσουν συναισθήματα (πλην θυμού), εάν πλύνουν πιάτα ή ράψουν ή εάν αποφασίσουν να μείνουν σπίτι με τα παιδιά ενώ η σύντροφός τους εργάζεται.

 Ένας άντρας, λοιπόν,  που κάνει κι εκείνος αγώνα να αποβάλει το αντρικό προνόμιο, που έχει ασπαστεί τη φεμινιστική πολιτική, είναι άξιος σύμμαχος στον αγώνα και δεν είναι με κανένα τρόπο απειλή για το φεμινισμό.

Αντίθετα απειλή είναι η διείσδυση στο φεμινιστικό κίνημα μιας γυναίκας που επιμένει στη σεξιστική σκέψη και συμπεριφορά

Η απειλή, ο εχθρός, είναι η σεξιστική σκέψη και συμπεριφορά.

Άρα φεμινισμός δεν είναι οι γυναίκες εναντίον των ανδρών, αλλά όλες και όλοι μαζί εναντίον της πατριαρχίας.

Σέβη Στάικου

Πηγές: kamenasoutien.com
            Fylopedia



Τοποθέτηση της Βίκυς Μπούτση στην 35η ΓΑΣ του Π.Κ.Ε. ΟΤΕ Ν. Αττικής



Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, ως μέλος του Δ.Σ του Π.Κ Εργαζομένων ΟΤΕ Ν. Αττικής θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να καταθέσω τους προβληματισμούς μου που προκύπτουν από τον απολογισμό της προηγούμενης χρονιάς και τις σκέψεις μου για το μέλλον.

Η κρίση που για πολλά χρόνια φώλιαζε σε ελαττωματικές δομές και λειτουργίες και που τελικά εκδηλώθηκε ως εθνική κρίση χρέους μας έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο. Το ότι κόπηκαν οι συνδρομές των συνταξιούχων μας ανάγκασε να βρεθούμε αντιμέτωποι με την αδήριτη ανάγκη εξεύρεσης λύσης για την εξασφάλιση της βιωσιμότητας του πολιτιστικού κέντρου ώστε να μην επέλθει αλλαγή στη λειτουργία του.

Δυστυχώς όμως δε θεώρησαν όλοι οι συνάδελφοι του διοικητικού συμβουλίου αρκετά σοβαρή την κατάσταση ώστε να  ασχοληθούν ουσιαστικά με την αξιολόγηση του προβλήματος και την επιλογή στρατηγικής για την εύρεση λύσης.

Αρχικά προχώρησαν σε μειώσεις  ωρών και επομένως μισθών κάποιων δασκάλων και επειδή αυτό δεν ήταν αρκετό στο τέλος της χρονιάς πραγματοποιήθηκε έκτακτο Δ.Σ δια περιφοράς στο οποίο περιγράφεται η ΑΠΟΛΥΣΗ, ναι καλά ακούσατε συνάδελφοι, η απόλυση του προσωπικού των κυλικείων και της λογίστριας!!!

Από τη ψηφοφορία εμείς απείχαμε θέλοντας να τονίσουμε την εναντίωσή μας απέναντι σε αυτό το συμβούλιο παρωδία δια περιφοράς! Δε γίνεται να κρίνονται οι ζωές των ανθρώπων αυτών από ένα mail ή από ένα τηλέφωνο! Πολλοί ήταν αυτοί που προσπάθησαν να διαστρεβλώσουν την έννοια της αποχής ,να το ερμηνεύσουν ως ναι ,αλλά όχι αγαπητοί μου συνάδελφοι εμείς απείχαμε από αυτή την ψυχρή απόφαση. Εμείς καταθέσαμε τις απόψεις μας και ζητήσαμε να βρεθεί λύση που να συμπεριλαμβάνει όλους τους εργαζόμενους! Τονίσαμε για μια ακόμη φορά το πόσο σημαντική θεωρούμε την αλλαγή του καταστατικού και την παραχώρηση δικαιώματος εγγραφής των συνταξιούχων ως ισότιμα μέλη!

Αλλά γιατί να αλλάξει κάτι αυτή τη φορά αφού τα τελευταία χρόνια η συμμετοχή μας στο συμβούλιο απλά τους αναγκάζει να δώσουν εξηγήσεις για αποφάσεις που έχουν ήδη παρθεί πριν την έναρξη του συμβουλίου  και απλά τυπικά ,επειδή είναι υποχρεωμένοι ,μας  φωνάζουν στην αίθουσα του Δ.Σ για να μας τις ανακοινώσουν.

Στο πρώτο συμβούλιο μετά τις απολύσεις των εργαζόμενων θα πίστευε κανείς ότι το κυριότερο θέμα προς συζήτηση θα ήταν αυτό αλλά ΟΧΙ , μάλλον δεν ήταν αρκετά σοβαρό θέμα για να συζητηθεί! Απ’ ότι φαίνεται το να ορίσουμε την ημερομηνία για τη ΓΑΣ και το να δούμε ποιος θα κλείνει το πολιτιστικό τώρα που δεν έχουμε τους φίλους υπαλλήλους των κυλικείων που μας έκαναν όλες τις δουλειές, ήταν πιο σοβαρά!

Δυστυχώς δεν υπάρχει κατάλληλη διοικητική στελέχωση και φαίνεται!

Έτσι και πολύ χειρότερα έχει η κατάσταση στο πολιτιστικό μας κέντρο συνάδελφοι αλλά αν κάποιος δε το ζει θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο να το πιστέψει  και ίσως ακόμη και να το καταλάβει!
Τα πολιτιστικά κέντρα είναι χώροι στους οποίους παράγεται η γνώση και προάγεται η εκπαίδευση, χώροι κοινωνικής συνοχής που συμβάλλουν αποφασιστικά στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΟΙ ΒΟΛΕΜΑΤΟΣ!

Ο πολιτισμός έχει προνομιακά στοιχεία. Απαιτεί όμως μια συνεπή σχεδίαση, ένα σοβαρό προβληματισμό, μια συνεχή εγρήγορση. Όχι μόνο δεν αποτελούν πολυτέλεια, αλλά αντιθέτως μπορούν να συμπληρώσουν και να επιδιορθώσουν κάποιες από τις κοινωνικές ανάγκες που προκύπτουν σε καιρούς κρίσης. Μπορούν και οφείλουν να αποτελέσουν προπομπό και συνδετικό κρίκο μεταξύ του υπάρχοντος και ενός μελλοντικού ελπιδοφόρου αναπτυξιακού μοντέλου.

Το πολιτιστικό μας κέντρο μπορεί να αποτελέσει κύτταρο δημιουργίας. Μπορούμε να συμμετέχουμε σε διαγωνισμούς φωτογραφίας, ζωγραφικής, να συνεχίσουμε τις εκθέσεις όπως αυτή που πραγματοποιήθηκε πέρυσι με επιτυχία ώστε ο κόσμος να βλέπει τη δουλειά μας! Θα πρέπει να υπάρξουν δράσεις που θα προσελκύσουν νέα μέλη. Ανακαινίσαμε τον εσωτερικό χώρο αλλά κομμάτι του κέντρου αποτελεί και ο εξωτερικός χώρος ο οποίος χρειάζεται και αυτός αναβάθμιση!

Οι συνάδελφοι ,συνταξιούχοι πλέον, που είχαν το σθένος, τη διάθεση και την επιμονή να υλοποιήσουν την υπέροχη αυτή ιδέα δημιουργίας του πολιτιστικού κατάφεραν να αφήσουν στα χέρια μας αυτό το χώρο που τον έχουμε τόσο ανάγκη και που είναι πραγματικά κρίμα να βλέπουμε να βουλιάζει!

Θα πρέπει να αποδείξουμε ότι η κοινωνία που δημιούργησε το πολιτιστικό μας κέντρο συνεχίζει να το χρειάζεται!




Τοποθέτηση της Σέβης Στάικου στην 35η ΓΑΣ του Π.Κ.Ε. ΟΤΕ Ν. Αττικής




Μόλις προχθές διαβάσαμε μια άκρως πολιτική ανακοίνωση της (Δ)ΑΚΕ που εμπλέκει και την Πολιτιστική Δημιουργία.

Σας κατανοούμε, βγάζετε μια ανακοίνωση γιατί έχετε εσωτερικά προβλήματα με τις αναρίθμητες πια ΑΚΕ, ΔΑΚΕ 1,2,3

Η ανακοίνωση ήταν μια αποκάλυψη. Εμένα με χαροποίησε και μπράβο σας και μακάρι να τα πιστεύετε.

Κόντρα στον πολιτικό σας φορέα που θεωρεί ιδεοληψία τις ΣΣΕ, ταμπού τη μονιμότητα, ζητά αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, το τέλος της  συνδικαλιστική ασυδοσίας και προτείνει "καμία απεργία χωρίς το 50 +1% των εργαζομένων" 
εσείς δηλώνετε υπέρ των ΣΣΕ, του συνδικαλιστικού νόμου και δηλώνετε κατά των ομαδικών απολύσεων. Αυτό και αν είναι είδηση.

Εμείς σας καλώς ορίζουμε και ευχόμαστε και εις ανώτερα. Μάλλον αυτό θα εννοείται όταν λέτε για «ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς». Επηρέασε μέχρι και εσάς.


Ωραία όλα αυτά, όμως, τις θέσεις σας για τον πολιτισμό, θα κάνετε τον κόπο να μας τις αποκαλύψετε;

Το πώς θέλετε να λειτουργεί το Π.Κ., θα μας το αποκαλύψετε; Θα το πείτε στις/ους εργαζόμενους;

Όσο για τις απολύσεις των εργαζομένων μας στο Π.Κ. αυτές είναι όλες δικές σας. Είστε διοίκηση και έχετε όλη την ευθύνη. Βρήκατε ευκαιρία να τα βάλετε με τον εταίρο σας την ΠΑΣΚΕ, όταν λέτε δεν έχετε καμία ευθύνη και παραλάβατε καυτή πατάτα; Δεν είναι σωστό.

Μια χαρά λειτουργείτε τόσα χρόνια έχοντας μοιράσει όλες τις θέσεις στο προεδρείο, πέρα και έξω από κάθε συνδικαλιστική ηθική και από 3,4 τμήματα στον καθένα. Μια χαρά τα ψηφίζετε όλα μαζί.

Μια χαρά εκτοξεύετε όλοι μαζί το χρέος κάθε χρόνο. Πέρσι μου επιτεθήκατε εδώ στη συνέλευση, γιατί σας είπα ότι αυξήσατε το έλλειμμα κατά 145%. Τώρα που μας φέρατε ζημιές της τάξης των 73.545;  

Ενδεικτικά μόνο αναφέρω ότι η μισθοδοσία (δείτε απ. Χρήσης) όλων των υπαλλήλων είναι 74.000. Σε άλλο σημείο, η μισθοδοσία εμφανίζεται στα 164.944 από 131.156 πέρσι. Καμία σοβαρότητα και συναίσθηση της κατάστασης.

Και ναι, βρεθήκαμε σε οικονομική στενότητα λόγω της μη καταβολής των συνδρομών 6000 συνταξιούχων. Αλλά μην προσπαθείτε άλλο να κρυφτείτε πίσω από αυτό το γεγονός, γιατί δε σας παίρνει.

Και δε σας παίρνει γιατί η οικονομική διαχείριση που έχετε ασκήσει όλα αυτά τα χρόνια είναι από μόνη της σκανδαλώδης. Που έχουν πάει τόσα χρήματα που πέρασαν από τα χέρια του Π.Κ.; Στα κυλικεία; Και τι κάνατε γι’ αυτό; Η αφόρητη πίεση μας για τον μη έλεγχο εισροών-εκροών έκανε μέχρι και την ελεγκτική επιτροπή να σας πει πριν από δυο χρόνια «προχωρήστε σε έλεγχο» και τι κάνατε; Απολύτως τίποτα. Τους δώσατε μια και τα κλείσατε. Ότι δε λύνεται κόβεται. Εύγε

Εδώ και ένα χρόνο, αρχής γενομένης της ΓΑΣ, η παράταξή μας αποφάσισε να μην υπερψηφίζει τα οικονομικά, ως ύστατο καμπανάκι κινδύνου για να μη φτάσουμε εδώ που φτάσαμε σήμερα.

Θέση της παράταξής μας διαχρονικά ήταν ότι το Π.Κ. δεν ήταν θεμιτό να κάνει τον έμπορο και τον επιχειρηματία. Και αυτό αποδεικνύεται και από ο γεγονός ότι πριν από τρία χρόνια και παρά τα ελλείμματα που δημιουργούσατε στα κυλικεία, αποφασίσατε να ανοίξετε τρίτο κυλικείο. Εμείς το καταψηφίσαμε. Εσείς μας απαντούσατε ότι τα κυλικεία και οι υπηρεσίες που προσφέρουμε στους συναδέλφους στον ΝΥΜΑ είναι Πολιτισμός

Φέτος που βρεθήκατε σε αδιέξοδο, αλλάξατε άποψη και ήρθατε όψιμα να διακηρύξετε (ανακοίνωση ΠΑΣΚΕ) «α, ναι. Δεν είναι θεμιτό να είμαστε επιχειρηματίες, τα λεφτά των συναδέλφων δίνονται για πολιτιστικές δράσεις.» Ανεξήγητη αντίφαση για διάστημα μόλις 2  χρόνων δε νομίζετε;

Εμείς σας είπαμε εγκαίρως: πάμε να δούμε τι θα κάνουμε ώστε και να μην χάσουν τις δουλειές τους οι άνθρωποι και να απαλλαγούμε από τον βραχνά της διαχείρισης των κυλικείων.

Προτείναμε την δημιουργία ΚΟΙΝΣΕΠ από τους εργαζόμενους.

Προτείναμε, την πλήρη ένταξη των συνταξιούχων, ώστε να έχουν ένα παραπάνω κίνητρο εγγραφής αλλά και την εκστρατεία ενημέρωσης των ενεργεία συναδέλφων, ώστε να αυξήσουμε τα μέλη μας και να βελτιώσουμε τα οικονομικά μας.

Σε συνθήκες κινδύνου χρεοκοπίας, εμείς σας είπαμε δεν μπορούμε να ψηφίζουμε τα μηνιαία οικονομικά που φέρνετε μεταχρονολογημένα, ειδικά όταν πρόκειται για μεγάλα ποσά, χωρίς συναικτίμηση της γενικής εικόνας


Δεν ψηφίζουμε τα οικονομικά

  • γιατί στη διάρκεια της χρονιάς δεν είχαμε καμία εικόνα για το που οδηγείται το έλλειμμα στα κυλικεία. 
  • γιατί δεν έχουμε εικόνα διαχρονικά για το που νοικιάζουμε την αίθουσα και πόσα χρήματα ζητάμε.(Δεν έρχονται στο Δ.Σ. τα αιτήματα για την αίθουσα). 
  • Δεν ψηφίζουμε τα οικονομικά γιατί οι συνάδελφοι που κάνουν μαθήματα δεν αντιμετωπίζονται ισότιμα. Ενώ υπάρχει απόφαση να δίνουμε 55 ευρώ σε κάθε τέτοιο συνάδελφο. Υπάρχουν 2 συνάδελφοι που ανήκουν βέβαια στις «σωστές» παρατάξεις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και αποζημιώνονται με άλλα ποσά.


Εμείς, εκ του αποτελέσματος, τείνουμε να πιστεύουμε ότι οι απολύσεις ήταν εκδικητικές και εκβιαστικές, γιατί δεν υπήρξε καμία φροντίδα να αναζητήσετε  εναλλακτικές. (Ας διαψεύσει αν θέλει η γραμματέας τη φράση «ευκαιρία για απολύσεις, παραγνωριστήκαμε)

Ας είμαστε ειλικρινείς συναδέλφισσες/οι. Ποσώς σας ενδιαφέρει το Π.Κ. Είναι πασιφανές από την εκκωφαντική σας απουσία σε κάθε τι το δημιουργικό. Το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι η επέκταση της εξουσίας σας σε έναν ακόμα τομέα. Και εξ αιτίας και αυτής της απουσίας σας στα «πολιτιστικά» του Πολιτιστικού θα μείνετε στην ιστορία ως η παράταξη των απολύσεων και της σταδιακής απαξίωσης του.

5 χρόνια που βρίσκομαι σε αυτή τη θέση, δεν ξέρω ποιες είναι οι θέσεις σας. Δεν έχουμε δει από την ΔΑΚΕ, μία παρέμβαση, ένα κείμενο, μια πρωτοβουλία για μία εκδήλωση.
Οι μόνες παρεμβάσεις σας είναι για να μη μπει το τάδε ή το δείνα όνομα μέλους του Δ.Σ. σε αφίσα και σας κλέψει τη δόξα.
Κυνισμός, μεμψιμοιρία, έχθρα σε κάτι τι δημιουργικό και ζωντανό.

Και αντί να ερχόμαστε στα Δ.Σ. και τη ΓΑΣ να μιλάμε για πολιτισμό, τέχνη, κίνημα, να παρουσιάζουμε το όραμα μας για την επόμενη ημέρα, να αντιπαρατιθέμεθα υγιώς ακόμα και ιδεολογικά για αυτά τα ζητήματα, πασχίζουμε να λύσουμε τα βασικά. Ότι δεν υπάρχει δημοκρατική λειτουργία, ότι δεν υπάρχει χρηστή διαχείριση των οικονομικών και πάει λέγοντας. Και το πολιτιστικό στον αυτόματο πιλότο. Ότι γίνεται, γίνεται εκ παραδρομής και από κεκτημένη ταχύτητα από τη συμβολή των ωρομίσθιων δασκάλων. 

Το Πολιτιστικό Κέντρο που θέλουμε εμείς

Μείζον θέμα για εμάς είναι, επίσης, η αδιαφορία από τη διοίκηση του Π.Κ. για τους νέους/νέες συναδέλφους μας της επισφάλειας, της ενοικιαζόμενης εργασίας και των εργολάβων, γιατί σε ποιους απευθυνόμαστε τελικά, αν όχι σε εκείνους που μας έχουν περισσότερο ανάγκη;

Τι σόι κίνημα, τι σόι πρωτοπορία μπορεί να είναι αυτή, που στην εποχή της βαθιάς οικονομικής, ηθικής, αξιακής και πολιτιστικής κρίσης, την εποχή της διασάλευσης της κοινωνικής συνοχής, δεν προτάσσει την ανάγκη σύνδεσης παλιών και νέων εργαζόμενων , την οριζόντια οργάνωση μας με αλληλέγγυα σχήματα, άλλα πολιτιστικά και εργατικά κέντρα,  αντιφασιστικά κινήματα, τη γειτονιά μας;

Η τρομαχτική αύξηση των μεταναστευτικών και προσφυγικών ρευμάτων, η ύπαρξη φτωχών εργαζομένων, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας  αναδεικνύουν φαινόμενα γκετοποίησης, ρατσισμού και αποκλεισμού από κάθε κοινωνική και πολιτιστική δραστηριότητα. Αυτός ο ασύλληπτος κατακερματισμός των 100 ταχυτήτων υπαλλήλων μέσα στον Όμιλο του ΟΤΕ, αποκλεισμένων από το Π.Κ., θέτει με τον πιο αγωνιώδη τρόπο το ερώτημα: Για ποιους τελικά σχεδιάζουμε και ποιους αφορά το πρόγραμμά μας;

Για εμάς αποτελεί επιτακτική ανάγκη η επεξεργασία και  διατύπωση προτάσεων πρακτικής σημασίας για τα οξύτατα κοινωνικά και πολιτισμικά προβλήματα, την ανίχνευση διεξόδων προς την κατεύθυνση του ξεπεράσματος της απόλυτα αλλοτριωτικής κοινωνικής συνθήκης, το άνοιγμα συνεχώς νέων πεδίων κοινωνικής παρέμβασης.

Το υπάρχον πρόγραμμα δράσης απέχει παρασάγγας.

Ο μεγαλύτερος εχθρός της εποχής μας είναι η συγκλονιστική αποϊδεολογικοποίηση των πολιτών και συνολικά του κόσμου της εργασίας. Αυτή είναι απόρροια της απονεύρωσης της σκέψης και των κοινωνικών αγώνων από κάθε ριζοσπαστικό πρόταγμα. Και σε αυτό μεγάλη ευθύνη φυσικά έχουν οι πεφωτισμένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος.

Το Π.Κ. μπορεί και πρέπει να ξαναβρεί τις ρίζες του, τον ρόλο του, το λόγο ύπαρξης του. Να συμβάλλει με τις δυνάμεις του στην προσέγγιση ενός εναλλακτικού και ανθρωπινότερου σχεδίου, με κέντρο  τον άνθρωπο: την αξία άνθρωπος και συνάνθρωπος. Όλοι μας βιώνουμε αρνητικά, τραυματικά αυτή την κατάσταση της αποϊδεολογικοποίησης, της έλλειψης κάθε συνείδησης ιστορικών σκοπών από το κίνημα.

Στο πρόγραμμα μας οφείλουμε να θέτουμε στόχους ώστε να καλλιεργείται η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα, η συλλογικότητα, η κοινωνικότητα, η ανθρωπιά.
(Και όχι η φιλανθρωπία, όπως ακούστηκε εδώ σήμερα! Φιλανθρωπία κάνει ο Λάτσης και η Βαρδινογιάννη ξεπλένοντας ενοχές και εξουσιάζοντας. Εμάς το καθήκον μας είναι η αλληλοϋποστήριξη. Απέναντι στην προπαγάνδα περί φιλανθρωπίας, βιτρίνα ενός σάπιου συστήματος σαν την τάχα θεραπαινίδα του εγκλήματος, υπάρχει το βαθύ το ουσιαστικό, το πανίσχυρο όπλο της αλληλεγγύης)

Και αυτή είναι συναδέλφισσες και συνάδελφοι μια «επανάσταση της καθημερινής ζωής». Μιας ζωής που καταργεί τη χαμοζωή των υποκλίσεων.

Χωρίς ένα πολιτιστικό κίνημα ανατροπής της βαρβαρότητας που ζούμε και αναπνέουμε, είτε θα ενσωματωθούμε πλήρως στον κανόνα της βαρβαρότητας είτε θα εξαϋλωθούμε. Έτσι όπως πάμε, δε θα υπάρχουμε σαν Π.Κ. Δε θα υπάρχει λόγος να υπάρχουμε!
Δεν μας αξίζει αυτό το Π.Κ.

Δεν μας αξίζει το σκοροφαγωμένο κοστούμι τού «υπάρχουν και χειρότερα». «Δείτε έξω τι γίνεται». Δεν υπάρχουν άλλα τέτοια Πολιτιστικά Κέντρα.Αυτό το «και μη χειρότερα» είναι η τιμωρία των μαθητών που πρέπει να το γράψουνε τόσες φορές στο τετράδιό τους, όσες χρειάζονται για τον ευνουχισμό τους.

Η φροντίδα μας για το Π.Κ. δεν είναι ασχολία για το περιττό. Αλλά το μείζον.

Το Π.Κ. πρέπει να είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι του, χωρίς αποκλεισμούς και εκδικητικότητα, γιατί αυτοί αποτελούν «πολιτιστικές οντότητες-τόπους» όπου οι άνθρωποι κατοικούν και εργάζονται, εκπαιδεύονται και καταρτίζονται, συναντώνται και συνομιλούν, επικοινωνούν και ερωτεύονται, ψυχαγωγούνται και αθλούνται, συμμερίζονται ιδέες, διεκδικούν αιτήματα και κινητοποιούνται, προβάλλουν επιθυμίες και προσδοκίες, διαμορφώνουν ανάγκες και τρόπους ζωής.

Εμείς αυτά πρεσβεύουμε για τον πολιτισμό, το κίνημα και τον δημόσιο χώρο.

Και  όλα τα προηγούμενα χρόνια αλλά και τη χρονιά που πέρασε, πήραμε μια σειρά από πρωτοβουλίες προς αυτές τις κατευθύνσεις και συμπαρασύραμε το Π.Κ. σε δράσεις αλληλεγγύης, ψηφίσματα, προβολές, ομιλίες, αφιερώματα για: πρόσφυγες, Κούρδους, Παλαιστίνιους, ανέργους, παιδιά, γυναίκες (συλλογές ειδών- χρημάτων) εκδηλώσεις-ψηφίσματα για φασισμό-ΧΑ, ποιητικές βραδιές, παραστάσεις, εργαστήρια (καινούργιο τμήμα εικαστικής ανακύκλωσης), έχουμε φυτέψει τον εγκαταλελειμμένο κήπο μαζί με τα παιδιά των συναδέλφων, διατηρούμε blog ποικίλης πολιτικής και πολιτιστικής ύλης.

Και φυσικά βάλαμε ψηλά το θέμα επίκαιρο και επείγον ζήτημα του προσφυγικού. 

Η κορύφωση ήταν η εκδήλωση στις 20/12 για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, με είδη που μαζέψαμε για την κιβωτό του κόσμου.

Με την θεατρική ομάδα που έχω φτιάξει με τους συναδέλφους μας (αφού εκδιώχθηκα από την «επίσημη») πήγαμε και παίξαμε την παράσταση μας στο 3ο φεστιβαλ πολιτισμού και  αλληλεγγύης στην Ηλιούπολη (με εισιτήριο τη συλλογή ειδών για 120 οικογένειες της πόλης που το έχουν ανάγκη.)

Και μην ψάξετε, στο βιβλιαράκι που σας μοιράστηκε, να δείτε όλα τα παραπάνω. Το δικό μου το όνομα δεν υπάρχει πουθενά.
«και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος» ευτυχώς υπενθυμίζει ο Χριστιανόπουλος

Ζήτησα να αναλάβω έστω το ιστορικό περιοδικό του Π.Κ. «Πολιτιστική Έκφραση», το οποίο ουσιαστικά αφού σιγά σιγά απαξιώσατε σταματήσατε και να το εκδίδεται. Δε μου δόθηκε. Να σας παρακαλάμε και για να προσφέρουμε!

Υπήρξαν βέβαια και δράσεις και πρωτοβουλίες και άλλων συναδέλφων/ισσών από το Δ.Σ. που κινούνται σε θετική κατεύθυνση όπως παρουσιάσεις βιβλίων, ξεναγήσεις σε μουσεία κλπ. Εμείς, τίποτα δεν απαξιώνουμε, αντίθετα συνεργαζόμαστε δημιουργικά με όποιο τμήμα και όποιον/α συνάδελφο θέλει να συνεργαστούμε σε κοινές δράσεις. Δεν έχουμε αρνηθεί ποτέ τέτοιες συνεργασίες.

Τέλος, το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα έχουμε σκοπό να πραγματοποιήσουμε δράσεις για ένα ζήτημα που μας αφορά όλες και όλους και έχει να κάνει με τον σεξισμό.

Και σας καλώ ειδικά εσάς τις γυναίκες συνδικαλίστριες να ανοίξουμε μια συζήτηση σημαντική. Να μιλήσουμε για τον σεξισμό που βιώνουμε οι γυναίκες στον συνδικαλισμό, στην εργασία, στην κοινωνία.  Αφορμή για αυτό είναι βέβαια η καθημερινότητα που βιώνουμε όλες, οι επιθέσεις που έχω δεχθεί τόσο εγώ προσωπικά στη διάρκεια της συνδικαλιστική μου δράσης όσο και πρόσφατα, με αφορμή τις απολύσεις, η σεξιστική ανακοίνωση της ΑΣΕ κατά της προέδρου και της γραμματέως. Αυτός δεν είναι σίγουρα αριστερός-απελευθερωτικός λόγος. Γιατί σε κάθε περίπτωση, πολιτικές διαφορές μπορεί να υπάρχουν, αλλά δε μπορούμε στο όνομα της αντιπαράθεσης να ξεπερνάμε τα όρια. Και παρά το γεγονός ότι στο παρελθόν ζήτησα την συμπαράσταση των συναδελφισσών μου και δεν την είχα, δεν έχω σκοπό να κάνω καμία έκπτωση σε αυτόν τον τομέα και ας μας χωρίζει ιδεολογικό χάος.