Καλησπέρα
συναδέλφισσες και συνάδελφοι, φίλες και φίλοι,
Χαιρετίζω κι εγώ από
την πλευρά μου την πρωτοβουλία αυτή που σα στόχο έχει τη συνδικαλιστική
αντεπίθεση και την ανατροπή των δεδομένων. Δε θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω
το πολιτικό/οικονομικό περιβάλλον, τις άγριες νεοφιλελεύθερες συνθήκες τις
οποίες βιώνουμε και γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι μας. Θα ήθελα να προσφέρω στη
συζήτηση τις σκέψεις μου αλλά και τις σκέψεις (θέλω να πιστεύω) της γενιάς μου
και του φύλου μου, πάνω στη βάση της συνδικαλιστικής αναζωογόνησης.
Η συνδικαλιστική αναζωογόνηση σχετίζεται με την διαπραγματευτική και πολιτική ισχύ των
συνδικάτων, τη συνδικαλιστική τους πυκνότητα και πόσο ανοιχτά είναι σε
εσωτερικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Κύρια, όμως, θέλω να σταθώ στον εκδημοκρατισμό
των σωματείων και την κοινωνική αλληλεγγύη.
Βασικό στοιχείο της
συνδικαλιστικής αναζωογόνησης φαίνεται να είναι η στροφή των συνδικάτων σε έναν
πιο κινηματικό συνδικαλισμό. Το χτίσιμο σχέσεων με άλλα κινήματα πέρα από το
εργατικό όπως είναι το οικολογικό, το φεμινιστικό, το αντιφασιστικό, το
αντιπολεμικό, τα κινήματα “νεολαίας” ,κλπ. αλλά και η υιοθέτηση στοιχείων αυτών
των κινημάτων τόσο στις δομές και το λόγο όσο και στον τρόπο δράσης των
συνδικάτων ( άμεση δημοκρατία, κινητοποίηση της βάσης, άμεση δράση, κλπ. ). Επιπλέον,
ως σημαντικός παράγοντας αναδεικνύεται και η ανάγκη προσαρμογής του
συνδικαλιστικού κινήματος στην αλλαγή της ταξικής σύνθεσης της εργατικής τάξης
με την ενσωμάτωση στην ατζέντα των διεκδικήσεων του, των ζητημάτων που αφορούν
τις γυναίκες που έχουν εισέλθει μαζικά στην αγορά εργασίας, των μεταναστών
εργατών και των επισφαλώς εργαζομένων.
Θα ήθελα, όμως, να
τονίσω το εξής: τα συνδικάτα δεν έχουν
μοναδικό σκοπό τη διεκδίκηση των εργασιακών κεκτημένων, να εξασφαλίσουν τον
οικονομικό βιοπορισμό των εργαζομένων, αλλά να προετοιμάσουν το έδαφος
συνδέοντας την παραπάνω πάλη με την πάλη για την ειρήνη (στον πόλεμο, μην ξεχνάμε, καταστρέφεται η παραγωγή της
εργατικής δύναμης), την πάλη για τον πολιτισμό
(συγκριτικό πλεονέκτημα της αριστεράς και προνομιακό πεδίο).
Χαίρομαι που στη έναρξη των διεργασιών
τιμήσαμε τον φίλο, τον αγωνιστή, τον σύντροφο Σωτήρη Σιώκο, ο οποίος
αταλάντευτα υπερασπίστηκε όλες τις παραπάνω αξίες.
Είναι τριπλός,
λοιπόν, ο στόχος: Εργασιακά δικαιώματα, πάλη για την ειρήνη, πολιτισμός (και θα
επανέλθω στο ζήτημα του πολιτισμού παρακάτω)
Οι εργαζόμενοι και οι
άνεργοι ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και ιθαγένειας πρέπει να συμμετέχουν ενεργά
στα συνδικάτα για τη διάσωση αξιών όπως η συλλογικότητα, η συμμετοχικότητα και
η συνεργασία.
Για να γίνει αυτό,
χρειάζεται να εδραιωθεί η εμπιστοσύνη σε θεσμούς, διαδικασίες, πρακτικές που
μέχρι σήμερα είτε έχουν απαξιωθεί, είτε
υπολειτουργούν, είτε δεν λειτουργούν καθόλου.
Διαδικασίες αξιολόγησης και συλλογικής λογοδοσίας για όλα τα στελέχη τα οποία καταλαμβάνουν θέσεις ευθύνης και αξιώματα, ώστε καμία θέση ή αξίωμα να θεωρείται αυτονόητο προνόμιο ή κεκτημένο λόγω δημοσίων σχέσεων και κομματικών επιρροών.
Δε θέλουμε εκπροσώπευση, θέλουμε ανάθεση ανακλητής διαρκώς δύναμης σε
ανθρώπους που να συμμετέχουν σε ανωτέρων διαστάσεων ενότητες.
Όπως μας λέει ο
Καστοριάδης: “Έχει διεισδύσει ακόμα και μέσα στην εργατική τάξη και εν γένει
μέσα στον πληθυσμό, αυτή η καπιταλιστική φαντασιακή σημασία ότι διοικούν και
διευθύνουν, αυτοί που έχουν τα προσόντα να διοικούν και να διευθύνουν, δηλαδή
αυτοί που κατέχουν την επιστήμη την τεχνική της διεύθυνσης”.
Υπάρχουν, ωστόσο,
ανάμεσα μας νέοι και παλαιότεροι, γυναίκες και άντρες με προσόντα και
δεξιότητες, σε τομείς όπως ο πολιτισμός, τα πληροφοριακά συστήματα, τα νέα
τεχνολογικά μέσα, άνθρωποι με όρεξη για προσφορά, πάθος, ανιδιοτέλεια τους
οποίους οφείλουμε να αξιοποιήσουμε, τόσο μέσα στα όργανα και τα κέντρα των
αποφάσεων όσο και μέσα σε επιτροπές και ομάδες εργασίας τις οποίες επιβάλλεται
να δημιουργήσουμε έτσι ώστε να ωφεληθεί και να αναζωογονηθεί το κίνημα αφενός,
αλλά κυρίως να τους δώσουμε το χώρο και την ευκαιρία να αισθανθούν οι ίδιοι
χρήσιμοι στον πολύπλευρο αυτό αγώνα που έχουμε μπροστά μας. Να τους δείξουμε
εμπιστοσύνη. Να σταματήσει η ποδηγέτηση και ο πατερναλισμός από τις «αυθεντίες»
και τις παλιές καραβάνες του σ/κ.
Χρειάζεται, λοιπόν,
να ενσωματώσουμε αυτή τη συνεχή δημιουργική δραστηριότητα του κοινού, το πάθος του
για τα κοινά, αυτό που ο Σοφοκλής ονομάζει «η αστυνόμος οργά» -αστυνόμος θα πει
θεσμιστική, και οργά, από το οποίο βγαίνει άλλωστε ο οργασμός, είναι η ακμή του
πάθους, δηλαδή, αυτούς τους ανθρώπους
που πάνω στην ακμή του πάθους στήσαν πραγματικές πολιτείες.
Γιατί υπάρχουν αυτοί
οι άνθρωποι γύρω μας. Υπάρχουν αυτοί οι νέοι. Είναι εκείνοι που εξεγέρθηκαν το Δεκέμβριο του ’08. Είναι εκείνοι
που έστησαν τις πλατείες τον Μάιο του 11 (με τις όποιες αστοχίες), στις οποίες
συναντήθηκαν, για πρώτη φορά, σε τόση έκταση, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, νέοι
με ηλικιωμένους, εργαζόμενοι στο ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, μέλη διαφορετικών
κομμάτων, ακτιβιστικές ομάδες, κλπ και να αναρωτηθούμε σοβαρά γιατί
δεν υπάρχουν και δε δραστηριοποιούνται στο σ/κ. Τι είναι αυτό που τους ενοχλεί.
Γιατί τους ήταν πιο ελκυστικές οι πλατείες; ή γιατί σήμερα δραστηριοποιούνται
σε συλλογικότητες γειτονιάς, αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, αντιφασιστικά και άλλα
κινήματα αλλά δεν προστρέχουν στο σ/κ.
Να αναλογιστούμε,
λοιπόν, πώς δουλέψαμε ως τώρα και τι χρειάζεται να αλλάξει, αλλά με ισχυρό
αίσθημα αυτοκριτικής. Να μη φοβηθούμε και να τολμήσουμε την αυτοκάθαρση του
κινήματος ώστε να αποκαταστήσουμε τη σχέση εμπιστοσύνης με τον κόσμο και την
κοινωνία. Να συνεργαστούμε με την κοινωνία και να την πείσουμε ότι η εργασιακή
πάλη την αφορά.
Και έρχομαι στα
ζητήματα πολιτισμού και εκπαίδευσης. Μιας και εκπροσωπώ τους συναδέλφους μου
μέσα από το Δ.Σ. του πολιτιστικού κέντρου εργαζομένων ΟΤΕ Ν. Αττικής,
αντιλαμβάνομαι τη βαθιά ανάγκη να αξιοποιήσουμε τις ευρύτατες
δυνατότητες των πολιτιστικών μας κέντρων όπου υπάρχουν. Όπου δεν υπάρχουν δε, οφείλουμε να τα
δημιουργήσουμε. Να δημιουργήσουμε, δηλαδή, εστίες ανταλλαγής γνώσης,
πολιτισμού, εκπαίδευσης και εν τέλει χειραφέτησης των εργαζομένων. Δε θέλουμε
μέσα στο κίνημα ανθρώπους μηχανές, που εκτελούν εντολές, αλλά ζωντανούς
δημιουργικούς ανθρώπους.
Πολιτιστικά κέντρα
που θα συνομιλούν με τη γειτονιά τους και τα κινήματα, χώρους που θα
διοργανώνονται συζητήσεις, προβολές, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις ακόμα
καλύτερα απο τους ίδιους τους εργαζόμενους, με σκοπό την πνευματική αναβάθμιση,
την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, τη χειραφέτηση.
Κάποτε τα εργατικά
και πολιτιστικά κέντρα έδιναν πνοή τόσο στα μεγάλα αστικά κέντρα, όσο κυρίως
στην περιφέρεια. Ήταν χώροι εδραίωσης της συλλογικότητας και της συμμετοχής,
του εκδημοκρατισμού τόσο των εργαζομένων όσο και της κοινωνίας. Σήμερα
είτε παρακμάζουν ή είτε αξιοποιούνται από δυνάμεις εχθρικές σε κάθε τι πραγματικά συλλογικό.
Ας τους ξαναδώσουμε αυτήν την πνοή και την ώθηση και ας έχουμε διαρκώς στο μυαλό μας τη ζωτική τους
σημασία για το κίνημα.
Καλή δύναμη, καλό
αγώνα. Ας ανατρέψουμε πάνω απ’ όλα τον κακό μας εαυτό!