Ο Πολιτισμός και η Τέχνη δε μπαίνουν στην αναμονή, ούτε στην «αναστολή»
Όταν ο φόβος για την πανδημία του κορονοϊού, η οικονομική ανασφάλεια και ο εγκλεισμός γίνονται κανονικότητα τότε η καθημερινότητα του λαού μας γίνεται αβάσταχτη. Η κυβερνητική πολιτική έπληξε πρώτα τον πολιτισμό: κλειστά θέατρα, κινηματογράφοι, συναυλιακοί χώροι, μουσεία κ.λπ. κυρίως άφησε εκτεθειμένους τους δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους στη βιομηχανία του πολιτισμού: ηθοποιούς, κινηματογραφιστές, σκηνοθέτες, μουσικούς, ηχολήπτες, τεχνικούς, μεταφραστές, γραφίστες κ.λπ. Αντί για «άδεια ειδικού σκοπού», τους περισσότερους τους περίμενε η απόλυση, ενώ το ίδιο συμβαίνει για έναν τεράστιο αριθμό εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και ιδιαίτερα στον τουρισμό και την εστίαση, καθώς η κυβέρνηση έχει δώσει στους εργοδότες το πράσινο φως για απολύσεις και μισθολόγια πείνας.
Μπορεί να έγινε υποχρεωτικά, αλλά το τελευταίο διάστημα φούντωσε μια μεγάλη συζήτηση για τον πολιτισμό, την κατάσταση στο θέατρο, την τηλεόραση, το τραγούδι και είναι αναγκαίο να συνεχιστεί και να ενταθεί. Υποχρεωτικά, αφενός εξαιτίας της πανδημίας και όλων των διαταγμάτων που αποτελειώνουν τον ήδη γονατισμένο χώρο του πολιτισμού και αφετέρου εξ αφορμής των καταγγελιών εναντίον πασίγνωστων ανθρώπων του χώρου για σεξουαλική ή λεκτική κακοποίηση. Μια συζήτηση που έπρεπε να είναι διαρκής και να εξελίσσεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ειδικά από τους ανθρώπους που αυτοπροβάλλονται ως κλειδοκράτορες του πολιτισμού, του θεάτρου, της τηλεόρασης, της μουσικής και του χορού. Μια συζήτηση που δεν είναι αμιγώς πολιτιστική, μα έχει να κάνει και με την πολιτική, την κοινωνία, ακόμα και την ταυτότητα που θέλουμε να προτάσσουμε και να αφήσουμε ως κληρονομιά στις επόμενες γενιές.
Δεν είναι ψέμα πως ακόμα και στον χώρο του πολιτισμού, έναν κατά φιλοσοφία χώρο αμφισβήτησης, στήνονται «φέουδα» αναλόγως των κομματικών πεποιθήσεων, των συντεχνιών, των ευνοούμενων της κάθε κομματικής εξουσίας και αυτοί που κακοποιούνται είναι όσοι προσπαθούν να παλέψουν για την τέχνη τους και μόνο αλλά και ο θεατής που στην ουσία γίνεται κοινωνός της κυρίαρχης ιδεολογίας και την αναπαράγει.
ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ
Η σύλληψη του Δ. Λιγνάδη και η έναρξη της ποινικής διαδικασίας σε βάρος του μπορεί να είναι η αρχή της κάθαρσης, αλλά απέχουμε πολύ από το τέλος και από αυτό που έχει ανάγκη το θέατρο, η κοινωνία, οι χώροι εργασίας και δημιουργίας. Η έρευνα πρέπει να συνεχιστεί σε όλο το μήκος, το πλάτος και το βάθος αυτής της υπόθεσης, όπου και όπως εκτείνεται, η Δικαιοσύνη οφείλει απερίσπαστη να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο, οι ευθύνες πρέπει να αποδοθούν σε κάθε εμπλεκόμενο χωρίς δισταγμούς, σκοπιμότητες και συγκαλύψεις. Τις τελευταίες εβδομάδες που ξεδιπλώνεται με ορμή και οδύνη για τα θύματα, αλλά και για κάθε πολίτη αυτής της χώρας, το ελληνικό #metoo, η κυβέρνηση απέφυγε επιμελώς να αναλάβει τις ευθύνες της. Είναι φανερό πως ο πρωθυπουργός έβαλε πάνω από το κοινωνικό συμφέρον το πολιτικό κόστος που θα πλήρωνε για τις επιλογές του, ειδικά στην περίπτωση Λιγνάδη. Και είναι εξίσου φανερό πως η κ. Μενδώνη εγκατέλειψε τους ανθρώπους του πολιτισμού, τους οποίους υποτίθεται πως υπηρετεί, για να συνταχθεί με τις πρωθυπουργικές επιλογές.
Οι άνθρωποι του πολιτισμού σήμερα 22/2 βροντοφώναξαν «Μενδώνη, παραιτήσου». Η ανάγκη ενός κλάδου που έχει ταλαιπωρηθεί πολύ για κάθαρση και δικαιοσύνη δηλώνει όμως πως η παραίτηση Μενδώνη δεν αρκεί. Πρέπει να ξεριζωθεί όλο το στρεβλό σύστημα που εκμεταλλεύεται τον χώρο του Πολιτισμού και να τιμωρηθούν όσοι το στήριξαν.