Θερινός Κινηματογράφος στον κήπο του Πολιτιστικού μας Κέντρου. Ιούλιος 2014

Για τον Ιούλιο του 2014 ο κήπος του Πολιτιστικό μας Κέντρου μετατρέπεται σε υπαίθρια αίθουσα προβολής με ελεύθερη είσοδο. Οι προβολές θα αρχίσουν από την πρώτη Τετάρτη του μήνα και θα συνεχιστούν μέχρι τις 23/7. Ώρα έναρξης 21:00

Η ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΙΤΩΝΑ
Παραγωγή: Ελληνική
Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Καραντινάκης
Παίζουν: Γιώργος Χωραφάς, Μαρία Ναυπλιώτου, Ακύλας Καραζήσης, Στέφανος Καραντινάκης, Χρήστος Στέργιογλου, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Δημήτρης Πιατάς, Υβόννη Μαλτέζου
Περιγραφή: 'Ανοιξη του 1968. Μια μικρή επαρχιακή πόλη βρίσκεται σε αναβρασμό. 'Ολοι ζουν στον ρυθμό του Ετήσιου Διαγωνισμού Χορωδιών της περιοχής που εδώ και 50 χρόνια αποτελεί το επίκεντρο της ζωής στην πόλη. Ο χαρισματικός γυμνασιάρχης Χαρίτων διευθύνει με μαγικό τρόπο την σχολική χορωδία. Ωστόσο, η εμφάνιση του νέου και φιλόδοξου στρατιωτικού διοικητή Ταγματάρχη Δημητρίου, που έρχεται να επαναφέρει την τάξη και την ασφάλεια στους κατοίκους, θα πυροδοτήσει την σύγκρουση ανάμεσα στους δύο άντρες, για την ωραία Ελένη, την όμορφη μαθηματικό του Γυμνασίου, το μπιλιάρδο και φυσικά την μουσική...

ΣΤΑΓΩΝΕΣ
Παραγωγή: Ελληνική
Έρευνα, σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή: Νέλλη Ψαρρού
 Περιγραφή: Η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι ο πιο ορατός και άμεσος κίνδυνος που διατρέχει τη ζωή και την ευημερία μας, ειδικά σε μια συγκυρία όπου όλα τα βασικά αγαθά μπαίνουν στο στόχαστρο της ιδιωτικής κερδοσκοπίας. Η άμεση πώληση των πηγών και των δικτύων διαχείρισης νερού είναι η εμφανής ιδιωτικοποίηση, με συνέπειες που μπορεί κανείς ίσως να φανταστεί. Αυτό που είναι λιγότερο προφανές και λείπει από τη σχετική συζήτηση είναι η έμμεση ιδιωτικοποίηση των υδάτων. Πρόκειται για μια διαδικασία που περνά αθέατη σχεδόν από δίπλα μας εδώ και δεκαετίες, με συνέπειες τόσο ολέθριες για την υγεία που θίγουν και την ίδια την επιβίωσή μας. Αυτές, τις ορατές και μη πλευρές της ιδιωτικοποίησης του νερού, αναδεικνύονται μέσα από το νέο ντοκιμαντέρ της Ν. Ψαρρού.

ΚΛΕΦΤΗΣ ΠΟΔΗΛΑΤΩΝ
Παραγωγή: Ιταλική
Σκηνοθεσία: Βιτόριο Ντε Σίκα

Πρωταγωνιστούν: Λαμπέρτο Ματζοράνι, Εντζο Σταϊόλα, Λιανέλα Κάρελ 

Περιγραφή: Η ταινία μέχρι σήμερα θεωρείται από τις κορυφαίες του Ιταλικού Νεορεαλισμού. Βασίζεται σε ένα απλό σενάριο, από την ομώνυμη νουβέλα του Λουίτζι Μπαρτολίνι, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι ο σκηνοθέτης, με την κάμερα του καταγράφει την Ιταλία μετά τα συντρίμμια που άφησε πίσω του ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος. Το δε σχόλιο στη σκηνή με τη Χέιγουορθ για τον εμπορικό κινηματογράφο της εποχής και για τη σχέση του με την πραγματικότητα είναι κάτι παραπάνω από σαφές. Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι ο «Κλέφτης Ποδηλάτων» άλλαξε τη ροή της κινηματογραφικής τέχνης. Ο φτωχός εργάτης Λαμπέρτο Ματζοράνι και οι άλλοι ερασιτέχνες ηθοποιοί της ταινίας ­μεταξύ αυτών και ο δεκαεξάχρονος τότε Σέρτζιο Λεόνε, δίδαξαν στους ακριβοπληρωμένους σταρ ένα νέο τρόπο υποκριτικής. Ειδικό βραβείο Οσκαρ για καλύτερη ξένη ταινία επτά χρόνια πριν καθιερωθεί αυτή η κατηγορία.

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (MONTY PYTHON'S THE MEANING OF LIFΕ)

Παραγωγή:  UK

Σκηνοθεσία: Τέρι Τζόουνς

Παίζουν: Γκρέιαμ Τσάπμαν, Τζον Κλιζ, Έρικ Άιντλ, Τέρι Γκίλιαμ, Τέρι Τζόουνς, Μάικλ Πάλιν, Σάιμον Τζόουνς, Κάρολ Κλίβελαντ, Πατρίτσια Κουίν 

Περιγραφή: Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Μήπως είναι η εργασία; Μήπως η μάθηση; Η οικογένεια; Ο πλούτος; Και τι κάνουμε όταν ο θάνατος μας χτυπά την πόρτα; Η ταινία προσπαθεί να δώσει μια απάντηση στα βασανιστικά ερωτήματα: ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, έχει η ζωή μας κάποιο νόημα ή όλα είναι μάταια; Αλλά… περιμένετε! Εδώ δεν πρόκειται για καμιά φιλοσοφική πραγματεία! Εδώ πρόκειται για τους Monty Python, που με το θεότρελο, άσεμνο χιούμορ τους, δεν αφήνουν τίποτα όρθιο! Σατιρίζουν μέχρι τελικής πτώσεως όλους τους κοινωνικούς περιορισμούς που μας εμποδίζουν να χαρούμε την ομορφιά της ζωής...

 

 

ΤΟ ΠΟΛΙΣΤΙΣΤΙΚΟ ΜΑΣ ΚΕΝΤΡΟ ΕΚΠΕΜΠΕΙ SOS

εδώ το κείμενο σε PDF

ΤΟ ΠΟΛΙΣΤΙΣΤΙΚΟ ΜΑΣ ΚΕΝΤΡΟ ΕΚΠΕΜΠΕΙ SOS

       Το έτος 1952 κάποιοι «τρελοί» ουτοπιστές συνάδελφοι μας, συνέλαβαν την ιδέα της δημιουργίας ενός χώρου εμπέδωσης των συναδελφικών σχέσεων των εργαζομένων του ΟΤΕ, της αναβάθμισης του πνευματικού τους επιπέδου, μέσω της δημιουργικής εκτόνωσης, της αλληλεγγύης., των συλλογικών πολιτιστικών και αθλητικών δράσεων. Στις 7 Μαρτίου του 1953 στο Μέγαρο του Κεντρικού Ταχυδρομείου Γ' όροφος (κεντρικό τηλεγραφείο), τα ιδρυτικά μέλη ψηφίζουν το καταστατικό της ιδρυόμενης "ΜΟΡΦΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΨΥΧΑΓΩΓΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΟΤΕ" και το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Το 1959 η Λέσχη κάνει το μεγάλο άλμα και με την οικονομική βοήθεια του ΟΤΕ νοικιάζει στην Γ' Σεπτεμβρίου 56 έναν ολόκληρο όροφο. Εκεί το 1960 δημιουργείται το πρώτο εστιατόριο, που γίνεται πολύ σύντομα ο πόλος έλξης για όλους σχεδόν τους υπαλλήλους. Έκτοτε οι δράσεις του διευρύνθηκαν και μετακόμισε μερικές ακόμα φορές, ως το 2002 οπότε και εγκαταστάθηκε μόνιμα (ας ελπίσουμε) στο αυτόνομο κτίριο με τον όμορφο κήπο της πλ. Βικτωρίας, που μας  έχει παραχωρήσει η διοίκηση του ΟΤΕ,  αυτό της Γ’ Σεπτεμβρίου 110 και με την ονομασία πια  «Πολιτιστικό Κέντρο Εργαζομένων ΟΤΕ Ν. Αττικής».

       Από την ίδρυση του ως σήμερα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Αρκετοί συνάδελφοι μας, υπηρέτησαν το Π.Κ.  από τα Διοικητικά του Συμβούλια, τιμήθηκαν με την ψήφο των μελών μας για τις θέσεις των Προέδρων και Γραμματέων και των υπόλοιπων μελών του Δ.Σ. Άλλοι υπηρέτησαν το ρόλο τους περισσότερο και άλλοι λιγότερο επιτυχημένα. Πολλοί συνάδελφοι και μη συμμετείχαν ενεργά στις διάφορες δραστηριότητες και στα τμήματά του. Ως εκ διαφόρων παραγόντων, το Π.Κ. διήνυσε περιόδους ακμής, παρακμής και πλήρους παρακμής όπως η σημερινή.

Σε ποια φάση βρισκόμαστε σήμερα και γιατί εκπέμπουμε SOS

       Τα τεκταινόμενα, η όψιμη φυσιογνωμία, τα μοντέλα άσκησης διοίκησης σε έναν Πολιτιστικό φορέα εργαζομένων το έτος 2014 στην Ελλάδα , δε θα μπορούσαν παρά να προσομοιάζουν ποιοτικά με το ευρύτερο κοινωνικό-πολιτικό-πολιτιστικό γίγνεσθαι και με το επίπεδο «άσκησης» του συνδικαλισμού εντός του Ομίλου μας, εν προκειμένω.

       Οι κραταιές συνδικαλιστικές παρατάξεις (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) έχουν μυριστεί εδώ και χρόνια τα πολλαπλά  οφέλη που μπορούσαν να αποκομίσουν διεκδικώντας τον πλήρη έλεγχο του φορέα. Έτσι, ένα κατεξοχήν «προπύργιο» οραματιστών-ιδεολόγων, ανθρώπων που πραγματικά αγαπούσαν τον πολιτισμό και την  προσφορά, κατέληξε  το «προπύργιο» του παραγοντισμού και της ιδιοτέλειας, με απόλυτο αποκορύφωμα τη σημερινή συνδιοίκηση της «ΔΑΣΚΕ». Γιατί οι σημερινοί τους εκπρόσωποι  εκτός από ιδιοτελείς, ωφελιμιστές και νταήδες, δε διαθέτουν ούτε τα προσόντα άσκησης πολιτιστικής διαχείρισης,  ούτε κάποια σχέση με αυτό που ονομάζουμε Πολιτισμό, ούτε στοιχειώδη  οράματα, ούτε το κέφι να προσφέρουν (εξαιρέσεις φυσικά και υπάρχουν, για να επιβεβαιώνουν όπως πάντα τον κανόνα). Ο σημερινός Πρόεδρος βρίσκεται στο 9^ο συνεχόμενο έτος απαλλαγής από τα εργασιακά του καθήκοντα.  

       Οι μακρές, συνεχόμενες, θητείες αποτελούν κατεξοχήν παράγοντα  συσσώρευσης εξουσίας και αδιαφάνειας, αν συνδυαστούν δε και με τα παραπάνω χαρακτηριστικά που περιγράψαμε μπορείτε περίπου να αντιληφθείτε την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το Π.Κ.

       Με άλλα λόγια, αυτό το Πολιτιστικό  Κέντρο, που κάποιοι άνθρωποι οραματίστηκαν, πίστεψαν και έκαναν πράξη, που διαθέτει απεριόριστες δυνατότητες, καλές υποδομές και ένα αξιοπρεπέστατο κεφάλαιο έχει καταντήσει ένα μικρομάγαζο, όπου ο ένας πουλάει εκδούλευση στον άλλον και πέρασαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Αντί να σφύζει από ζωή, παρέες, αλληλεγγύη, προσφορά, χαμόγελα, ηρεμία, δημιουργία, μουσικές και χρώματα σφύζει από παραγοντισμό, κακοδιαχείρηση, αλαζονεία, και μιζέρια.

Ποιοι είμαστε εμείς και τί σας ζητάμε.

       Εμείς αποτελούμε μια μικρή δύναμη, είμαστε μέρος της μειοψηφίας η οποία παλεύει να ασκήσει τον έλεγχο στα οικονομικά και προγραμματικά πεπραγμένα ως οφείλει, να προσφέρει ιδέες, μεράκι, να αναδείξει τις δυναμική της ερασιτεχνικής δημιουργίας, της αλληλεγγύης, της συναδελφικότητας και να επαναπροσδιορίσει τους σκοπούς του Π.Κ. . Αυτά και άλλα τα παλεύουμε εν μέσω αντίξοων συνθηκών, εν μέσω προσωπικών και σεξιστικών επιθέσεων και φυσικά εν μέσω μιας οικονομικής-κοινωνικής-ηθικής κρίσης, μιας κρίσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Δε μας λείπει ούτε η όρεξη ούτε η αποτελεσματικότητα.

Αυτό που μας λείπει είναι εσείς

       Πρώτα απ’ όλα σκοπός μας είναι να σας κάνουμε γνωστή την ύπαρξη του Π.Κ. Σας ζητάμε να το αναζητήσετε και να ενδιαφερθείτε γί’ αυτό.

       Καλούμε τις  υγιείς δυνάμεις, τους ορεξάτους ανθρώπους για συλλογική δράση και δημιουργία, που θα πλαισιώσουν τις δράσεις μας, που θα παίρνουν  τις δικές τους πρωτοβουλίες για δράσεις, άνθρωποι που θα αλλάξουν την ανθρωπογεωγραφία και τους συσχετισμούς και οι οποίοι θα διαμορφώνουν μέσα από ανοιχτές, διαφανείς και συλλογικές διαδικασίες από τα κάτω, ένα διαφορετικό μοντέλο λειτουργίας αυτού του συλλογικού, κοινωφελούς φορέα και θα φτιάξουν από την αρχή ένα Πολιτιστικό Κέντρο που αξίζει σε κάθε εργαζόμενο και συνταξιούχο του Ομίλου.

       Εμείς λέμε ότι είναι ζωτικής σημασίας το να ξεπεράσουμε την ολιγαρχία των μηχανισμών και να οδηγηθούμε σε μια απελευθέρωση των ιδεών, στην οικοδόμηση μιας δημοκρατίας των αξιών και συναισθημάτων, στην εμπέδωση μιας προοδευτικής κουλτούρας εντός του Π.Κ. Αντιστεκόμαστε στην περιθωριοποίηση των ιδεών, των πράξεων και των ανθρώπων, πρεσβεύουμε το σεβασμό της διαφορετικότητας και αντιμετωπίζουμε με ευαισθησία κάθε ιδιαιτερότητα, κάθε διαφορετική γνώμη, εκτός από τις φασιστικές κεκαλυμμένες ή μη.

       Το όραμα, η ελπίδα που γίνεται πράξη, το μέλλον για το οποίο αγωνιζόμαστε δεν είναι ιδιοκτησία κανενός.

Στην παρούσα συγκυρία της κρίσης κατά την οποία βιώνουμε μια στιγμή υπαρξιακή ως κοινωνία, μια εποχή αναστοχασμού, αξίζει να πάμε όσο πιο βαθιά γίνεται στους όρους και τις συνθήκες αξιοποίησης του πολιτιστικού κεφαλαίου και της ιστορίας που διαθέτουμε σαν εργαζόμενοι αυτού του ομίλου και σαν πολίτες. Ο πολιτισμός στην πράξη μπορεί και πρέπει να απελευθερώσει δημιουργικές δυνάμεις και να αποτελέσει την καλύτερη συμβολική επένδυση προκειμένου να βγούμε από την κατάσταση την οποία έχει περιέλθει η κοινωνία και οι θεσμοί της.

Σας θέλουμε μαζί μας, πλάι μας, κοντά μας.

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΚΕ-ΟΤΕ Ν. Αττικής

Τα μέλη του Δ.Σ.

Στάικου Σέβη: sestaikou@ote.gr
Μπούτση Βίκυ: vboutsi@ote.gr

Μάνος Χατζιδάκις: Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.
Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.
Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.
Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.
(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).
Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.
Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).
Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.
Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.
Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.
Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.
Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.
Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

Αναδημοσίευση από το tvxs.gr