Η τέχνη στα οδοφράγματα

Η τέχνη στα οδοφράγματα

Ένα πολιτιστικό τριήμερο, ένα non stop Φεστιβάλ, το μεγαλύτερο σε διάρκεια και αριθμό συμμετοχών, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή 8, 9 και 10 Απριλίου:

Εκεί όπου, τρεισήμισι μήνες τώρα, κυριαρχούν από τη μία η βία και από την άλλη η αντίσταση, η τέχνη παίρνει θέση. Δίπλα στους εξεγερμένους κατοίκους της Κερατέας, που αγωνίζονται ενάντια στη δημιουργία ΧΥΤΑ στο Οβριόκαστρο, ενάντια στην υποβάθμιση του τόπου τους. Στα οδοφράγματα της λεωφόρου Λαυρίου, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών ενώνουν τις δυνάμεις τους για την πραγματοποίηση του μεγαλύτερου Φεστιβάλ Αντίστασης στα ελληνικά χρονικά. Οι καλλιτέχνες τραγουδάνε και παίζουν μουσική, δημιουργούν, ζωγραφίζουν, παίζουν με τα παιδιά, δίνουν παραστάσεις, απαγγέλουν ποιήματα, φτιάχνουν καλλιτεχνικά εργαστήρια πάνω στο δρόμο, στο μπλόκο ΒΙΟΠΑ της Λαυρίου. Κι όλοι μαζί γιορτάζουμε, γιατί η Αντίσταση μπορεί να είναι και Γιορτή. Γιατί η Τέχνη μπορεί να είναι Αντίσταση. Ένα πολιτιστικό τριήμερο, ένα non stop Φεστιβάλ, το μεγαλύτερο σε διάρκεια και αριθμό συμμετοχών, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή  8, 9 και 10 Απριλίου: 72 ώρες, 60 μουσικά σχήματα, 150 εικαστικοί καλλιτέχνες με πάνω από 500 έργα, 10 θεατρικές παραστάσεις, 15 workshops (εργαστήρια), κατασκευές έργων, εγκαταστάσεις  και εικαστικές παρεμβάσεις επί τόπου, προβολές video art, ντοκιμαντέρ, ζωντανές συνδέσεις με περιοχές που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα με της Κερατέας.          E-mail: artresistance@yahoo.gr syntonistikiKeratea@gmail.com              kerateaartres1stance.blogspot.com/

Όταν η δημοκρατία υποτάχθηκε στο χρέος

 

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα ντοκιμαντέρ με παραγωγό το θεατή. Το DEBTOCRACY αναζητά τα αίτια της κρίσης χρέους και προτείνει λύσεις που αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Το ντοκιμαντέρ θα διανέμεται δωρεάν από τα τέλη Μαρτίου χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης και θα υποτιτλιστεί σε τουλάχιστον τρεις γλώσσες.

Ο Αρης Χατζηστεφάνου και η Κατερίνα Κιτίδη μιλούν με οικονομολόγους, δημοσιογράφους και προσωπικότητες από όλο τον κόσμο περιγράφοντας τα βήματα που οδήγησαν την Ελλάδα στην παγίδα του χρέους- τη χρεοκρατία. Το DEBTOCRACY παρακολουθεί την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.

Στο Debtocracy μιλούν, μεταξύ άλλων, οι ακαδημαϊκοί Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Σαμίρ Αμίν, Κώστας Λαπαβίτσας και Ζεράρ Ντιμενίλ, ο φιλόσοφος  Αλέν Μπαντιού, ο επικεφαλής της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του Ισημερινού Ούγκο Αρίας, ο πρόεδρος του CADTM Ερίκ Τουσέν, ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Φερνάντο Σολάνας, δημοσιογράφοι όπως  o Άβι Λιούις (συγγραφέας/σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ The Take – Η κατάληψη) και ο Ζαν Κατρμέρ (Liberation). Ακόμη προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος και η αντιπρόεδρος του γερμανικού κόμματος Die Linke Ζάρα Βάγκενκνεχτ.

Τη μουσική επένδυση προσφέρει ο Γιάννης Αγγελάκας και επιστημονική επιμέλεια έχει ο δημοσιογράφος και οικονομολόγος Λεωνίδας Βατικιώτης.

Την παραγωγή του DEBTOCRACY ανέλαβε η εταιρεία BitsnBytes. Το μοντάζ υπογράφει ο Άρης Τριανταφύλλου.

Μια «μετωπική σύγκρουση με το ελληνικό δημόσιο»

Μια «μετωπική σύγκρουση με το ελληνικό δημόσιο»

Για την ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα», που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Γιώργου Δενδρινού

Της Αλίκης Κοσυφολόγου Νεαρός ορθοπεδικός (Αργύρης Ξάφης), εργατικός και αισιόδοξος,  ξεκινάει την ειδικότητα του σ ένα δημόσιο νοσοκομείο, έχοντας την πεποίθηση ότι μπορεί να αντεπεξέλθει στις αντιξοότητες του επαγγέλματος με συστηματική εργασία και συνέπεια στις αρχές της επιστήμης του. Σύντομα συνειδητοποιεί ότι τα δομικά εμπόδια είναι τεράστια και ότι η προσπάθεια που καταβάλλει ο ίδιος δεν αρκεί για την υπέρβασή τους. Ο θεσμός του ΕΣΥ παρουσιάζεται υλικά ανεπαρκής, αλλά κυρίως ηθικά απαξιωμένος, σε τόσο βαθμό, ώστε να οδηγεί στην ψυχολογική και σωματική εξάντληση όσους και όσες θέλουν να εργαστούν με σοβαρότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δύο επίσης «καλοί» γιατροί – τους υποδύονται ο Δημήτρης Ήμελλος και η Άννα Κουτσαφτίκη - που πλαισιώνουν τον κεντρικό χαρακτήρα, οι οποίοι εγκαταλείπουν την προσπάθεια και στρέφονται στον ιδιωτικό τομέα. Αφορμή για την ταινία ήταν η περιπέτεια υγείας του ίδιου του σκηνοθέτη Σ. Γκορίτσα και πηγή έμπνευσης στάθηκε το βιβλίο του γιατρού Γ. Δενδρινού. Το γεγονός ότι το σενάριο της ταινίας διαμορφώθηκε ως καταγραφή αληθινών εμπειριών, σε κάποια ενσταντανέ, αναβαθμίζει υπερβολικά τη ρεαλιστική αναπαράσταση σε βάρος της μυθοπλασίας.  Η κεντρική «θέση» της ταινίας συμπυκνώνεται στη φράση «Το αυτονόητο είναι το ακατόρθωτο», η οποία αναφέρεται, κατά κύριο λόγο, στον τρόπο λειτουργίας του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα και, εν προκειμένω, των δημόσιων νοσοκομείων.  Η σύμβαση της κοινωνικής σάτιρας δικαιολογεί την υπερβολή, από την άλλη πλευρά όμως,  η τόσο έντονη «μετωπική σύγκρουση» με το δημόσιο τομέα μπορεί, κατά τη γνώμη μου, να παραγάγει ιδεολογικά αποτελέσματα αντίθετα από τα «επιδιωκόμενα» - εφόσον θεωρούμε ότι το επιδιωκόμενο της κριτικής είναι η βελτίωση της λειτουργίας του δημόσιου νοσοκομείου κι όχι η κατάργηση του. Δεν ισχυρίζομαι ότι η ταινία λειτουργεί ως απολογία των ιδιωτικοποιήσεων. Αντιθέτως, το σενάριο παλεύει να απεγκλωβιστεί από αυτό το σχήμα θέσης – αντίθεσης μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού. Φαίνεται όμως, ότι δεν το πετυχαίνει εντελώς αυτό. Από την άλλη, πράγματι, η «καλοφτιαγμένη» πλοκή ξεγλιστράει επιδέξια από κάθε είδους λαϊκισμό, ενώ ασχολείται με ένα θέμα που θα μπορούσε να γίνει προνομιακό πεδίο για την  «εκδήλωσή» του. Η αποφυγή του λαϊκισμού και της δραματουργικής  υπεραπλούστευσης των κοινωνικών σχέσεων που αναπτύσσονται στο περιβάλλον του νοσοκομείου αποτελεί μάλλον μια μεγάλη αρετή αυτού του σατιρικού έργου. Η ταινία είναι, στο σύνολό της, αρκετά ενδιαφέρουσα και οι διάλογοι καταφέρνουν να αποδομήσουν με εντυπωσιακά αποτελεσματικό τρόπο όλα τα κοινωνικά στερεότυπα που σχετίζονται με το ιατρικό επάγγελμα στην Ελλάδα.  Οι υποδειγματικές ερμηνείες των ηθοποιών, που καταφέρνουν να παραμένουν δραματικοί μέσα στην παρωδία, είναι το μεγάλο ατού «της». Βεβαίως στα πλεονεκτήματα του φιλμ περιλαμβάνεται και η απολαυστική «σύμπτυξη» εθνικού ύμνου και «I will survive» της Γκλόρια Γκέυνορ, που εμπνεύστηκαν οι Burger Project για τη μουσική του επένδυση. Παίζουν: Αργύρης Ξάφης, Δημήτρης Ήμελλος, Άννα Κουτσαφτίκη, Στέλιος Μάϊνας, Μπέσσυ Μάλφα, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Βαγγέλης Μουρίκης, Μηνάς Χατζησάββας, Γιώργος Συμεωνίδης, Γιώτα Φέστα, Κώστας Μπερικόπουλος, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Μάκης Παπαδημητρίου, Υβόννη Μαλτέζου κλπ. Σενάριο – Σκηνοθεσία : Σωτήρης Γκορίτσας Παραγωγός: Κων/νος Μωριάτης Συνεργάτης σεναρίου: Νίκος Παναγιωτόπουλος Δ/νση φωτογραφίας : Σίμος Σαρκετζής

Ήρθε η ώρα να τολμήσουμε

Ήρθε η ώρα να τολμήσουμε

Σαβούρα θα βρούμε στο δρόμο μας μπόλικη. Μήπως σήμερα δεν βρίσκουμε; Αλλά τουλάχιστον η ειλικρινής αποτυχία είναι προτιμότερη από την προκάτ επιτυχία

Του Νίκου Σβέρκου Οι άνθρωποι που μεγαλώσαμε στην Ελλάδα τις τελευταίες δυο ή τρεις δεκαετίες, πήραμε μια τρομερά περιορισμένη πολιτιστική ανατροφή. Η κατασκευή “ιερών έντεχνων τεράτων” είχε τελικά τραγικά αποτελέσματα. Η πλειοψηφία των ανθρώπων αυτής της ηλικιακής ομάδας προτίμησε άλλες εμπορευματικές εκδοχές της μουσικής, αφού ουσιαστικά το μονοπώλιο του έντεχνου κατάντησε τον εαυτό του ατελέσφορο και επαναλαμβανόμενο. Το κράτος έκανε “σημαία” του τον πολιτισμό. Όχι όποιον κι όποιον. Τον κρατικοδίαιτο, αυτόν τον πολιτισμό που σπουδάζεται με την προσωπική εμμονή και τελικά μαραζώνει από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του με τις επιχορηγήσεις. Να είμαστε σοβαροί. Χωρίς ενίσχυση και δημοκρατία πολιτισμός δεν παράγεται. Δείτε την Γαλλία πώς παρήγαγε τα κινηματογραφικά κομψοτεχνήματά της. Ήταν κεντρική απόφαση της πολιτείας να φτιαχτεί ο γαλλικός κινηματογράφος. Και δόθηκε άπλετος χώρος στους δημιουργούς, εκφραστική ελευθερία και ηθική (εκτός από οικονομική) ενίσχυση. Στην Ελλάδα των δυο-τριών σπουδαίων δημιουργών η παραγωγή έγινε άνυδρη, βαρετή και τελικά επέθανε. Το εντυπωσιακό αποτέλεσμα  του “Κυνόδοντα” δεν είναι παρά ένα πυροτέχνημα, μια κορυφή ενός παγόβουνου που πολύ απλά δεν υπάρχει. Έτσι συμβαίνει δυστυχώς και στη μουσική. Πάλι καλά που εκεί υπάρχουν σποραδικά σπουδαία αποτελέσματα από ανθρώπους της “επόμενης γενιάς” που δημιούργησαν έξω από το πλαίσιο. Είναι τρομερά κουραστικό να ανακυκλώνουμε τους επαίνους. Όσο σκληρό κι αν μοιάζει, ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος ή ο Μίκης Θεοδωράκης (τα ονόματα αυτά είναι αντιπροσωπευτικά και όχι μοναδικά στο είδος τους) απέτυχαν οικτρά. Δεν έκαναν τίποτα για να εξασφαλιστεί η πολιτιστική συνέχεια στις τέχνες τους, που είναι εξόχως λαϊκές. Οι όμορφες σποραδικές ριπές του Αγγελάκα, του Παυλίδη ή του Δεληβοριά ουσιαστικά δεν αποτελούν διαχειριστικά παιδιά των παραπάνω, παρά μόνον περιπτώσεις που διύλισαν την λατρεία τους για την έκφραση μέσα από το πολιτιστικό τους περιβάλλον. Η πιο συνήθης δικαιολογία λέει ότι “οι καιροί άλλαξαν” και ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να υπάρχει τόσο σπουδαία παραγωγή όπως στο παρελθόν. Μισό λεπτό, αγαπητοί λάτρεις της φορμόλης! Η τέχνη αποτελεί είδος για χρήση και ανάπτυξη υπό συγκεκριμένες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες; Ε, όχι! Δεν γίνεται σήμερα να μην υπάρχει τρανταχτή έκφραση της δυσαρέσκειας για τα μύρια όσα μάς περιβάλλουν. Αν δεν υπάρχει, τότε μιλάμε για μια κοινωνία νεκρή, πράγμα που και προσωπικά αρνούμαι να αποδεχτώ. Άρα κάπου είναι κρυμμένη. Επειδή από το κράτος πολλές φορές περιμέναμε πολλά, αλλά σοβαρότητα δεν αντικρίσαμε, καιρός είναι να σπάσουμε τα στεγανά. Ο καθένας από εμάς, δημιουργός ή θεατής, πομπός ή δέκτης, να σταματήσει την ιδιώτευση της τέχνης. Να ανοίξουμε μάτια, αυτιά, μυαλό και ψυχή και να έρθουμε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα. Να σταματήσουμε να ντρεπόμαστε για ό,τι λατρεύουμε, να απενοχοποιήσουμε εικόνες, λέξεις και ήχους και τουλάχιστον να δοκιμάσουμε. Σαβούρα θα βρούμε στο δρόμο μας μπόλικη. Μήπως σήμερα δεν βρίσκουμε; Αλλά τουλάχιστον η ειλικρινής αποτυχία είναι προτιμότερη από την προκάτ επιτυχία. Σημ: Αυτές οι σκέψεις είναι αποτέλεσμα της είδησης του θανάτου του Μανώλη Ρασούλη, για τον οποίο πολλά άκουσα και λίγα πίστεψα. Το υπέροχα άμεσο έργο του αρκεί. Υπήρξε άψογος..

ΓΑΣ Πολιτιστικού Κέντρου Εργαζομένων ΟΤΕ 2011

Τοποθέτηση της Πολιτιστικής Δημιουργίας - Συσπείρωσης στην ΓΑΣ του Πολιτιστικού Κέντρου Εργαζομένων ΟΤΕ Ν. Αττικής 19 Μαρτίου 2011

Εισηγητής: Βίκυ Μιχαλακοπούλου

Η σημερινή Γενική Απολογιστική Συνέλευση συμπίπτει με την διαρκή και ανελέητη επίθεση που δέχονται οι μισθοί, οι εργασιακές σχέσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων εντός και εκτός ΟΤΕ.  Ο ελληνικός λαός σήμερα περισσότερο από ποτέ στη σύγχρονη ιστορία του δοκιμάζεται και βάλλεται από την διεθνή  κερδοσκοπία, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο την Ευρωπαϊκή Επιτροπή,  με την ανοχή  και συνενοχή  των ελληνικών κυβερνήσεων οι οποίες προσπαθούν να μεταφέρουν στις πλάτες του ελληνικού λαού βάρη και χρέη που δεν του αναλογούν. Ισοπεδώνουν μισθούς και συντάξεις καταλύουν εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί εδώ και χρόνια με αγώνες, καταλύουν κάθε έννοια δημοκρατίας, υποθηκεύοντας το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας για δεκαετίες.

Ο ελληνικός λαός που δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι και παρήγαγε τη δημοκρατία και τον πολιτισμό, μετά την υπογραφή του μνημονίου από την Κυβέρνηση οδηγείται σε οικονομική εξαθλίωση και κατ επέκταση σε εθνική υποδούλωση.

Μέσα σε αυτό το γενικό κλίμα της επίθεσης που δεχόμαστε και αποκλειστική και κύρια ευθύνη έχει η κυβέρνηση, έρχεται η Διοίκηση του ΟΤΕ εκμεταλλευόμενη το κλίμα αυτό να  περάσει τα δικά της σχέδια με σκοπό να κρατήσει και  να επεκτείνει τα κέρδη της αδιαφορώντας για τον ανθρώπινο παράγοντα για τους ίδιους τους εργαζομένους της. Για όλα φταίνε οι κακοί υπάλληλοι.

Στα πλαίσια αυτά,  η διοίκηση του ΟΤΕ προχωρά σε 120 τρομοκρατικές, εκβιαστικές απολύσεις εργαζομένων στη Cosmote. Όλα δείχνουν ότι ακολουθεί χορός απολύσεων στον ΟΤΕ. Και τα μέσα ενημέρωσης αντί να ενημερώνουν τον κόσμο όπως οφείλουν, αντίθετα είτε τον αποπροσανατολίζουν, είτε τον αποβλακώνουν, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της εκάστοτε οικονομικής και πολιτικής ηγεσίας με την οποία διαπλέκονται. Βαφτίζουν μάλιστα τις απολύσεις ως εθελουσία και αποσιωπούν τις κινητοποιήσεις μας γιατί ο τζίρος από τις διαφημίσεις Cosmote, ΟΤΕ είναι μεγάλος - και η Κυβέρνηση από την άλλη λειτουργεί ως Πόντιος Πιλάτος αυτή η ίδια που πριν ένα χρόνο περίπου μας έλεγε για επιστροφή του ΟΤΕ στο δημόσιο.

Εμείς λοιπόν ως Πολιτιστικό και ως άνθρωποι των γραμμάτων, γνωρίζοντας καλά το παιχνίδι της Κυβέρνησης και αυτών που την εκπροσωπούν έχουμε χρέος να προασπίσουμε τα δικαιώματα των εργαζομένων μας και να αποτελέσουμε το φάρο ενημέρωσης τόσο προς τους συναδέλφους μας όσο και γενικότερα προς όλο τον κόσμο. Να πρωτοστατήσουμε μαζί με το συνδικαλιστικό κίνημα στον αγώνα για να πάρουμε το δίκαιο στα χέρια μας.

 Περίμενα λοιπόν το σημερινό πρόγραμμα δράσης που κατατίθεται, πρωτίστως να κινείται σε αυτή την κατεύθυνση,  σε αυτή την φιλοσοφία των αγώνων, της ενημέρωσης, της συνειδητοποίησης, της αφύπνισης και του ξεσηκωμού, μετά τις δραματικές αλλαγές που συντελούνται τόσο στην κοινωνία μας γενικότερα όσο και στον ΟΤΕ ειδικότερα. Αντί αυτού, βλέπω ότι σαν να είμαστε «πέρα βρέχει», καμία αναφορά στα φλέγοντα ζητήματα που απασχολούν τους συναδέλφους μας και απειλούν τη ίδια την επιβίωση τους και επιβίωσή μας. Γιατί θα μου πείτε εδώ είναι πολιτιστικό είναι άλλων αρμοδιότητα και όλα αυτά… Και όμως στις δύσκολες στιγμές που ζούμε αυτός είναι ο ρόλος των ανθρώπων της τέχνης και των γραμμάτων: να πρωτοστατήσουν στους αγώνες και να αφυπνίσουν τον κόσμο. Πίσω από κάθε συνάδελφο μπορεί να βρίσκεται ένα απολυμένο μέλος της οικογενείας του, ένα άνεργο, ή ένα μέλος που του έχουν πετσοκόψει το μισθό. Δεν είμαστε ξεκομμένοι από την κοινωνία και τα προβλήματά της είμαστε βαθιά μέσα σε αυτά.

Με αφορμή λοιπόν και την εξαγγελία των απολύσεων στη Cosmote, προτείνω από τη μία συνέχιση του αγώνα μαζί με τα συνδικαλιστικά όργανα για να μην περάσουν οι απολύσεις, ΑΓΩΝΑ έμπρακτο και ουσιαστικό με συνεχή πίεση από τη μεριά μας προς τη Διοίκηση αφού όπως «λέτε βλέπει με καλό μάτι το ΠΚ».

Και από την άλλη προτείνω να υπάρξει καταστατική πρόβλεψη σύμφωνα με την οποία όσοι απολύονται από την εταιρεία και τον Όμιλο ΟΤΕ δεν χάνουν την ιδιότητα του μέλους του Πολιτιστικού μας κέντρου - για τους 120 συναδέλφους μας που απολύονται είναι το ελάχιστο δυνατό που μπορούμε να κάνουμε μαζί με τον αγώνα για να μην απολυθούν.

Συνάδελφοι και Συναδέλφισσες, το Πολιτιστικό μας Κέντρο με ευθύνη της πλειοψηφίας έχει αποκοπεί από τα κοινωνικά δρώμενα που συμβαίνουν γύρω μας και επηρεάζουν την ζωή μας. Πιστεύουμε ότι το Πολιτιστικό οφείλει να αναμιχθεί ενεργά στην κοινωνική ζωή της πόλης μας και να πάρει μέρος σε όλα τα κινήματα πολιτών που αναπτύσσονται και απαιτούν να σταματήσει η υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας. Κινήματα υπεράσπισης των ελεύθερων χώρων από την ασυδοσία των κερδοσκόπων, Κινήματα υπεράσπισης κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Κινήματα αλληλεγγύης στους μετανάστες και σε μειονεκτικές ομάδες πληθυσμού. Δεν γίνεται να καταστρέφονται πάρκα για να γίνουν γκαράζ και εμείς να σιωπούμε. Δεν γίνεται να γεμίζουν ταράτσες με παράνομες και επικίνδυνες κεραίες και εμείς να σιωπούμε. Δεν γίνεται να καταστρέφονται αρχαιολογικοί χώροι για να γίνουν χωματερές και εμείς να σιωπούμε. Το Πολιτιστικό μας Κέντρο μπορεί και πρέπει να αποτελέσει μέρος του κινήματος «Δεν Πληρώνω». Δεν πληρώνουμε διόδια για ανύπαρκτους και επικίνδυνους δρόμους. Δεν πληρώνουμε την παράλογη αύξηση στα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών, ούτε συναινούμε στη συρρίκνωση και την ιδιωτικοποίησή τους. Αντιδρούμε στις συγχωνεύσεις στο κλείσιμο και την υποχρηματοδότηση των δημόσιων σχολείων. Αντιδρούμε στην επιβολή εισιτηρίου στα δημόσια νοσοκομεία. Αυτά τα ζητήματα που μας αφορούν σαν εργαζόμενους, σαν γονείς, σαν χρήστες κοινωνικών υποδομών, σαν πολίτες αυτής της πόλης και πρέπει να μπουν στην «ατζέντα» του Πολιτιστικού όπως μπήκαν η ερασιτεχνική δημιουργία, ο αθλητισμός, η ψυχαγωγία, το φιλειρηνικό κίνημα.

Και συνεχίζουμε με ένα θέμα που επίσης είναι φλέγον αυτό του συνεδρίου της UNION SKYPT που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Μάιο στην χώρα μας και για το επόμενο Συνέδριο που έρχεται. Αυτά λοιπόν που διαπιστώσαμε δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά, το όργανο αυτό δεν παράγει ουσιαστικό έργο, δεν έχει σαφή προσανατολισμό και στίγμα, που να βοηθάει και να επεκτείνει τη σύσφιξη σχέσεων μεταξύ των λαών των χωρών που συμμετέχουν, την ανταλλαγή ιδεών και πολιτισμού μεταξύ τους. Είναι ένας θεσμός, αποστειρωμένος και απομονωμένος από το κοινωνικό γίγνεσθαι και το κυριότερο με χαρακτήρα καθαρά τουριστικό και δημοσίων σχέσεων, παρά πολιτιστικό.   Τούτο δε αποδεικνύεται και αν διαβάσει κανείς το τεύχος περιοδικού μας  του Σεπτεμβρίου όπου γράφει ο Γραμματέας του Πολιτιστικού κος Κασόλας για το συνέδριο και αφήνω σε σας τις διαπιστώσεις σας… δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να αναφέρεται στα αξιοθέατα που επισκεφθήκαμε στην φιλοξενία μας και πόσο καλά περάσαμε..

Επίσης,  περιμέναμε μετά την πραγματοποίηση του συνεδρίου εμείς τα μέλη του ΔΣ που παρευρεθήκαμε, να εκθέσουμε τις απόψεις μας στο πρώτο ΔΣ που θα ακολουθούσε τον Ιούνιο δηλαδή. Μας είπαν λοιπόν από το Προεδρείο ότι δεν ήταν έτοιμα τα οικονομικά του Συνεδρίου και για αυτό θα το συζητήσουμε το θέμα από Σεπτέμβρη. Αντί αυτού αιφνιδιαστικά στο επόμενο ΔΣ του Ιουλίου συζητήθηκε το θέμα γνωρίζοντας ότι είναι περίοδος αδειών, «μεταξύ μας μεταξά» αφού έλειπαν τρία μέλη του ΔΣ που ήταν στο Συνέδριο εκτός της πλειοψηφίας «Πολιτιστικής Αλλαγής;» και συγκεκριμένα ο Βαγγέλης Ζαρέντης από την Δαπκε, ο Νάσος Αργυρίου από την ΑΣΕ και εγώ ως εκπρόσωπος τη πολιτιστικής Ενότητας.

Από το  επόμενο ΔΣ ζητήσαμε επανηλειμμένα να συζητηθεί το θέμα και η απάντηση ήταν ή αρνητική ότι αυτό έγινε τον Ιούλιο είτε- και μετά από πιέσεις -ότι θα συζητηθεί σε κάποιο από τα επόμενα ΔΣ.

Και ξέρετε συνάδελφοι και συναδέλφισσες πότε ήρθε να συζητηθεί το θέμα; όταν ήθελαν να τακτοποιήσουν  το επόμενο ταξιδάκι στο νέο συνέδριο της UNION. Μάλιστα χωρίς να είναι στην ημερήσια διάταξη σαν θέμα η οποία αυτή έλεγε ΓΑΣ και όχι UNION SKYPT.

Θεωρώ πρόκληση να πηγαίνουν μέλη του ΔΣ δωρεάν ταξίδια με χρήματα που πληρώνουν συνάδελφοί μας με πολύ δυσκολία αυτό τον καιρό με άλλοθι ένα συνέδριο που δεν είχε ποτέ στο παρελθόν έμπρακτο όφελος στα μέλη μας. Και να πηγαίνουν κάποια μέλη του ΔΣ που δεν έχουν προσφέρει στο Πολιτιστικό ή δεν δείχνουν διάθεση να προσφέρουν και είτε αποτελούν βιτρίνες στην καλύτερη των περιπτώσεων είτε στην χειρότερη θέλουν να επωφεληθούν με τέτοιου είδους ταξιδάκια. Και εγώ θα μπορούσα να πάω δωρεάν αλλά δεν το έκανα γιατί το θεωρώ πρόκληση και η συνείδησή μου δεν το επιτρέπει τόσο απέναντι σε αυτούς που με ψήφισαν όσο και σε αυτούς που δεν με ψήφισαν και είναι περισσότεροι.

Και ενώ σπαταλάμε εδώ τα χρήματα χωρίς δυσκολία, δυσκολευόμαστε να πάρουμε τις αποφάσεις για θέματα σωστής λειτουργίας όπως: καθαριότητα (ειπώθηκε από το γραμματέα να μην προχωρήσουμε σε πρόσληψη 2ης καθαρίστριας για οικονομικούς λόγους), κωλυσιεργία αγοράς νέων καρεκλών γιατί είναι επικίνδυνες αυτές που έχουμε, ώρες που ζητήθηκαν για την εύρυθμη λειτουργία κάποιων τμημάτων και δεν δόθηκαν, ειπώθηκε (από πρόεδρο και γραμματέα) να μην κάνουμε φέτος δύο κοπές πίτας αλλά μία για τα παιδικά τμήματα κάτι βέβαια που δεν πέρασε, πάγωμα της ανανέωσης του site και άλλα.

Επίσης για το κτιριακό ζήτημα δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε και ότι η DT δεν το θεωρεί ιδιοκτησία της και καλλιεργεί την αδράνεια και τον εφησυχασμό. Μέχρι και η ΟΜΕ ΟΤΕ έχει καταληκτική ημερομηνία παράδοσης του κτιρίου στην οδό Σταδίου. Το κλίμα αβεβαιότητας λοιπόν συνεχίζεται…

Ακόμη, οι προτάσεις για διασκέδαση σε νυκτερινά κέντρα αμφιβόλου ποιότητας αποτελούν και πάλι το επίκεντρο των δραστηριοτήτων του ΠΚ παρότι επανηλειμμένα έχουμε καταθέσει τις ενστάσεις μας.

Ζήτησα, ως νέο μέλος του ΔΣ, να ενημερωθώ για τις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στο ΠΚ και να έχω πλήρη και αναλυτικά στοιχεία. Φθάσαμε στο τελευταίο ΔΣ πριν τη ΓΑΣ να μάθω ότι Πρόεδρος και Γραμματέας τα χειρίζονται εν λευκώ και ότι βέβαια υπάρχουν οι αποδείξεις για όλες τις εκδηλώσεις και δεν μπορούν να περάσουν στα οικονομικά γιατί το ΠΣ δεν μπορεί να εισπράττε,ι αλλά δεν έρχονται προς ενημέρωση των μελών του ΔΣ . Δική μας άποψη είναι ότι υπάρχει θέμα οικονομικής διαφάνειας και σοβαρό κενό πληροφόρησης και επομένως,  είτε δεν θα πραγματοποιούνται εκδηλώσεις είτε αν συνεχίσουν να γίνονται θα έχουμε πλήρη και αναλυτικά στοιχεία κάθε μήνα στο ΔΣ αλλιώς εμείς ως παράταξη δεν θα τα ψηφίζουμε. Επίσης θέλουμε ενημέρωση και πριν την εκδήλωση, ότι έχει  εκδηλωθεί ενδιαφέρον για την αίθουσα από την τάδε υπηρεσιακή λειτουργία ή συνδικαλιστικό όργανο και έχει ζητήσει αυτό και αυτό.

Έχουμε κατά επανάληψη τονίσει και από αυτό το βήμα, ότι μας ενδιαφέρουν οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και πιστεύουμε ότι θα έπρεπε το Πολιτιστικό μας Κέντρο να έχει ως ανώτερο όργανο την Γενική Συνέλευση των μελών του και όχι μια αδιάφορη και επετειακή συνέλευση αντιπροσώπων. Τα πρωτοβάθμια σωματεία του ΟΤΕ υιοθέτησαν τις αντιπροσωπευτικές συνελεύσεις γιατί έχουν Πανελλαδικό χαρακτήρα και αντικειμενική δυσκολία συγκρότησης Γενικής Συνέλευσης. Εμείς όμως συνάδελφοι είμαστε Πολιτιστικό Κέντρο Νομού και συνεπώς δεν υπάρχει σοβαρός λόγος ύπαρξης Γ.Α.Σ. Άλλη μία φορά ζητάμε να γίνει επιτέλους καταστατική αλλαγή για να διορθώσει μια καταφανώς λανθασμένη επιλογή

Με αφορμή το «μαγείρεμα» που έγινε στο υπό διαμόρφωση Τμήμα Μπάσκετ θα ήθελα να πω κάτι, που κατ΄επανάληψη το έχουμε τονίσει, ότι η πλειοψηφία οφείλει να σέβεται την μειοψηφία.

Όπως είπε Ο ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ: Δημοκρατία δεν σημαίνει πως η πλειοψηφία έχει το δίκιο. Σημαίνει πως έχει το δικαίωμα να κυβερνάει. Δημοκρατία δεν σημαίνει ότι η μειοψηφία έχει άδικο. Σημαίνει πως ενώ σέβεται την κυβερνητική πλειοψηφία, υψώνει δυνατά τη φωνή της κάθε φορά που νομίζει οτι η πλειοψηφία έχει άδικο ( ή ακόμη χειρότερα όταν αντιτίθεται στους νόμους, την ηθική και τις αρχές της δημοκρατίας ), και οφείλει να το πράττει δυναμικά, γιατί αυτή είναι η εντολή των πολιτών. Οταν η πλειοψηφία υποστηρίζει ότι έχει δίκιο και η μειοψηφία δεν αντιδράει, τότε η δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο. ΕΜΕΙΣ Ως ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΑΚΤΙΚΗ ΘΑ ΑΝΤΙΔΡΑΜΕ!!!

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,  θέλει όραμα και ιδεολογία ο πολιτισμός. Θέλει κέφι μεράκι όρεξη και γνώσεις. Εμείς αυτά τα έχουμε και σε συνδυασμό με το ότι δεν ανακαλύψαμε τώρα τον πολιτισμό για να πιάσουμε μία καρέκλα αλλά ήταν και είναι μία μακρόχρονη πορεία και αναζήτηση, προσπαθήσαμε ανιδιοτελώς και καλοπροαίρετα πάντα, αλλά και χωρίς φόβο και αναστολές, να παρθούν εκείνες οι αποφάσεις που σκοπό έχουν τη βέλτιστη λειτουργία του ΠΚ, με γνώμονα  αρχές και αξίες προς όφελος των εργαζομένων. Και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε κα στο μέλλον.

Η «Δεύτερη Ζωή» του Γιάννη Κανίογλου

Πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία η έκθεση του συνάδελφου και φίλου Γιάννη Κανίογλου  στη Δημοτική Καπναποθήκη Καβάλας από τις 7 έως τις 17 Δεκεμβρίου 2010. Ο καλλιτέχνης, που ζωγραφίζει σε ιδιαίτερες επιφάνειες όπως πέτρες, κορμοί, νεροκολοκύθες, ασκεί «ατύπως» χρέη δασκάλου ζωγραφικής στους μαθητές της Νέας Περάμου. Ωστόσο για πρώτη φορά αποφάσισε να εκθέσει στο κοινό τα έργα του. Η έκθεση του Γιάννη Κανίογλου είχε αναδρομικό χαρακτήρα και παράλληλα παρουσίασε τη νέα σειρά των έργων του.
Ο τίτλος της έκθεσης «Δεύτερη Ζωή» επιλέχθηκε προκειμένου να αποδειχθεί πως κάποια υλικά της φύσης αντί να απαξιώνονται και να πετιούνται, μπορούν άνετα να διανύσουν μια δεύτερη ζωή γεμάτη χρώματα και να γίνουν χρηστικά. Ο καλλιτέχνης προσκάλεσε  εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές να επισκεφτούν το χώρο ώστε να συζητήσουν μαζί του για τα έργα του. Η τέχνη δεν είναι μόνο μέθοδος τέρψης, αλλά είναι και η αναγνώριση μιας δεύτερης ευκαιρίας σε διάφορα παλιά υλικά. Εξάλλου, υπάρχουν καλλιτέχνες που προμηθεύονται τα δικά τους υλικά κυριολεκτικά από τα σκουπίδια και τα μετατρέπουν σε έργα τέχνης.

Ο Γιάννης Κανίογλου αντλεί την έμπνευσή του από τη φύση και τα υλικά της, πάνω στα οποία φροντίζει να προσθέτει τη δική του πινελιά.

Δείτε εδώ το Blog της «Δεύτερης Ζωής» 

και εδώ δείτε το φωτογραφικό άλμπουμ της έκθεσης