Σοσιαλισμός και τσα-τσα-τσα


Εκπληκτικές φωτογραφίες της Ανιές Βαρντά από την επίσκεψή της τον Δεκέμβριο του 1962 στην Κούβα παρουσιάζονται για πρώτη φορά σε μια σημαντική έκθεση-αφιέρωμα στην «Γκαλερί Φωτογραφίας» του Κέντρου Πομπιντού. Μαζί τους κι ένα ντοκιμαντέρ που δημιούργησε η καλλιτέχνις για να εκφράσει την εμπειρία της από τη διαμονή της στην Αβάνα.
Η Ανιές Βαρντά, 87 χρόνων σήμερα, αλλά πάντα δημιουργική, επισημαίνει συχνά ότι έχει τρεις ζωές: «φωτογράφος, σκηνοθέτις, εικαστική καλλιτέχνις». Οι βιογράφοι της τονίζουν ότι από αυτές τις τρεις ζωές, η πρώτη είναι λιγότερο γνωστή.
Το ταξίδι της στην Κούβα εγγράφεται στην κινητοποίηση των Γάλλων καλλιτεχνών και διανοουμένων, που επισκέφτηκαν τότε το νησί. Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ, η Σιμόν ντε Μποβουάρ, ο Ζεράρ Φιλίπ, ο Κρις Μαρκέρ, ο Ανρί Καρτιέ-Μπρεσόν, ο Ρενέ Μπoυρί, η Μαργκερίτ Ντιράς και άλλες προοδευτικές προσωπικότητες ταξίδεψαν στην Αβάνα και έδωσαν τη μαρτυρία τους για τα ιστορικά γεγονότα της δεκαετίας του 1960.
ΑβάναΑβάνα, 2 Ιανουαρίου 1963, 4α γενέθλια της επανάστασης. Δεξιά, γιορτή στο Cubanacan, 1963 | Agnès Varda, Centre Pompidou
Στο νησί της Καραϊβικής, η Βαρντά γοητεύεται από την ορμή της λαϊκής κινητοποίησης που οδήγησε σε επανάσταση. Αλλά δεν έχει αυταπάτες, διατηρεί κριτική στάση απέναντι στα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις που διαπιστώνει. Εχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που ο Φιντέλ Κάστρο και το κίνημα του Movimiento ανέτρεψαν τον υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα.
Μετά την αποτυχημένη απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων, τη δημιουργία του οικονομικού εμπάργκο και την κρίση των πυραύλων, η ένταση με τις Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Τον Οκτώβριο του 1962 οι φωτογραφίες που πάρθηκαν από αναγνωριστικό αεροσκάφος των ΗΠΑ δείχνουν ότι οι Σοβιετικοί κατασκευάζουν στο νησί ράμπες για την εκτόξευση πυρηνικών κεφαλών.
Μόνο οι εντατικές διεθνείς διαπραγματεύσεις επιτρέπουν να αποφευχθεί μια αιφνίδια «αναζωπύρωση» του Ψυχρού Πολέμου στην καρδιά της Καραϊβικής, που θα μπορούσε να προκαλέσει παγκόσμια σύρραξη.
Στην Αβάνα και στα περίχωρα η Ανιές Βαρντά ανακαλύπτει ένα εκπληκτικό κοκτέιλ από την πανταχού παρούσα πολιτική και την αχαλίνωτη φιληδονία. Η Κούβα αντιπροσωπεύει στα μάτια της την πρωτοφανή συνάντηση «του σοσιαλισμού και του χορού τσα-τσα-τσα».
Τραβάει χιλιάδες φωτογραφίες για να τις χρησιμοποιήσει σε ένα ντοκιμαντέρ. Απεικονίζει τη νευρική ατμόσφαιρα της πόλης, το λικνιστικό βάδισμα των γυναικών, την κοπή του ζαχαροκάλαμου, τους αυτοσχέδιους χορούς του δρόμου και τις ατελείωτες ομιλίες του Κάστρο εμπρός στο πλήθος, που έχει ήδη κατακτήσει. Οι φωτογραφίες παίζουν με τη σύνθεση του πρώτου πλάνου και του βάθους του πεδίου. Τα στιγμιότυπα έχουν την ποιότητα του διεισδυτικού βλέμματος, αλλά και μια διαρκή κινητικότητα.
Επιστρέφοντας στο Παρίσι, η σκηνοθέτις κινηματογραφεί μια σειρά φωτογραφιών. Δημιουργεί συνεχή ροή εικόνων στην οθόνη. Διαβάζονται επεξηγηματικά κείμενα από τον Μισέλ Πικολί και από την ίδια. Γεννιέται μια ταινία τριάντα λεπτών, που κυκλοφόρησε το Μάιο του 1964 με τον τίτλο «Γεια σας Κουβανοί» και βραβεύτηκε με το χάλκινο μετάλλιο στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Βενετίας.
Οι επιλογές των εικόνων, η καινοτομία του στιλ, η αυθεντική έκφραση μιας γυναίκας καλλιτέχνιδας, η πολιτική οξυδέρκεια της Βαρντά κάνουν το φιλμ ένα από τα πιο σημαντικά ντοκιμαντέρ της δεκαετίας.
Σε όλη τη διάρκεια της έκθεσης γίνονται εκδηλώσεις, με συμμετοχή της ίδιας της Ανιές Βαρντά, η οποία εξηγεί τα ανέκδοτα μέχρι τώρα κινηματογραφικά της ντοκουμέντα, την αλληλουχία της φωτογραφικής και της κινηματογραφικής της έκφρασης.
Το έργο της είναι πολυδιάστατο. Γεννήθηκε στο Βέλγιο το 1928 και μεγάλωσε στις Βρυξέλλες πριν μετακομίσει στο Παρίσι για σπουδές. Θεωρείται μία από τις μεγάλες μορφές του ανεξάρτητου κινηματογράφου στη Γαλλία («H Κλεό από τις 5 ώς τις 7», «Jane B par Agnes V», «Δίχως στέγη, δίχως νόμο», «Kung Fu Master»). Συνεργάστηκε με τους Ζαν Βιλάρ, Ζεράρ Φιλίπ, Μαρία Καζαρές, Αλέν Ρενέ, Σίλβια Μονφόρ, Φιλίπ Νουαρέ.
Συνδέθηκε με το «Νέο Κύμα», το φεμινιστικό κίνημα και την έκφραση των χίπις. Hταν παντρεμένη επί πολλά χρόνια, μέχρι τον θάνατό του το 1990, με τον θρυλικό σκηνοθέτη Ζακ Ντεμί («Οι ομπρέλες του Χερβούργου»). Τα δέκα τελευταία χρόνια εκφράζεται και ως εικαστική καλλιτέχνις συνδυάζοντας φωτογραφίες και βίντεο με τις εγκαταστάσεις της.
info:
Διάρκεια μέχρι 1η Φεβρουαρίου.
πηγή: efsyn.gr/Συντάκτης Ήρα Φελουκατζή

Ευφροσύνη Μπούτσικα: Sic transit gloria mundi...Μέρος Γ΄ (τελευταίο)



                                                                                                                                    Μέρος Γ΄(τελευταίο)

Η   μεγάλη   μετανάστευση   των   Λαών
Η Ευρώπη από το 395 μ.Χ έως 700μ.Χ—4ος   έως 8ος   αιώνας

Είχαμε αναφέρει στα δύο προηγούμενα μέρη του άρθρου μας ότι οι μεταναστεύσεις των Λαών προς την Ευρώπη και οι λαίλαπες των καταστροφών που υπέστη αυτή, έγιναν προς  τρία μέτωπα των συνόρων της.

Στο παρόν άρθρο μας θα αναφερθούμε στα υπόλοιπα δύο μέτωπα.
Ι.  Στη Νότια πλευρά στους Άραβες και στην  γέννηση και εμφάνιση του Ισλάμ, το 622 μ.Χ  
ΙΙ. Στην Δυτική και Βορειοδυτική κατεύθυνση και έως την Μεσόγειο,  με την εμφάνιση των Βίκινγκ και των  Πειρατών.
  
ΙΙ. Νότια πλευρά

Ισλάμ  &  Αραβικός κόσμος.

Πηγή: Η Φωτογραφία προέρχεται από ιστοσελίδα στο internet

«Η ζωή των Βεδουίνων, εξαιρετικά δύσκολη στις έρημους της Αραβίας και της Αφρικής, είναι δεμένη με την ολιγαρκή και ανθεκτική καμήλα με τον έναν ύβο, τη δρομάδα. Στην ακμή του αραβικού εμπορίου, τα καραβάνια χρησιμοποιούσαν μόνο την καμήλα, που μπορούσε να μεταφέρει μέχρι 300 κιλά φορτίο. Aν λάβουμε υπόψη μας ότι ένα καραβάνι αποτελούνταν από 5 έως και 6 χιλιάδες καμήλες, ο συνολικός του όγκος μπορεί να συγκριθεί με αυτόν ενός μεγάλου ιστιοφόρου φορτηγού πλοίου. Συναντούσαν στο δρόμο τους τα καραβανσεράγια ή χάνια, μεγάλα κτίσματα σε απόσταση μίας μέρας το ένα από το άλλο, όπου κατέλυαν άνθρωποι και ζώα. Aλλά και στις επιδρομές τους οι Aραβες με τη βοήθεια της καμήλας διέσχιζαν τις τεράστιες και άγονες εκτάσεις της ερήμου και μόνο την τελευταία στιγμή θα χρησιμοποιούσαν τα περίφημα αραβικά άτια για να καλπάσουν εναντίον του εχθρού. Ωστόσο η λευκή δρομάδα του Bεδουίνου, συνηθισμένη στις υψηλές θερμοκρασίες, δεν μπορούσε να αντέξει το έντονο ψύχος των οροπεδίων της M. Aσίας (Aνατολίας), όπου αντιθέτως εγκλιματίζεται πολύ καλά η βακτριανή καμήλα, με τους δύο ύβους. Mήπως ήταν ένας πρόσθετος λόγος που δεν κατάφεραν οι Aραβες να κατακτήσουν τη M. Aσία τον 7ο  αιώνα; Τέλος, αν και ξεκίνησαν ως νομάδες της ερήμου, οι Aραβες ίδρυσαν μερικές από τις μεγαλύτερες πόλεις του τότε γνωστού κόσμου. Για παράδειγμα, τον 11ο αιώνα το Kάιρο είχε σπίτια με 7 έως και 12 ορόφους. H Σαμάρρα στη Mεσοποταμία, τον 9ο αιώνα, είχε μία ευθεία λεωφόρο μήκους πολλών χιλιομέτρων και πλάτους 50-100 μέτρων!» Πηγή Fernand Braudel ‘’ Η Γραμματική των Πολιτισμών’’.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο κάνοντας κλικ εδώ

Κοινωνική Κουζίνα "Ο Άλλος Άνθρωπος"- "Μαγειρεύουμε και τρώμε μαζί στον δρόμο για να σπάσουμε τη ντροπή"


Tvxs Συνέντευξη

«…Έχω μία αρχή: Δεν δέχομαι τίποτα από κάποιον που δεν έχει έρθει να δει τι κάνουμε. Για να δεχτώ μία προσφορά, πρέπει εκείνος που θέλει να βοηθήσει, να έρθει οπωσδήποτε στη δράση, να συμμετέχει και στο τέλος να φάει από το ίδιο καζάνι που τρώμε όλοι –όσοι έχουν ανάγκη κι εγώ μαζί. Γιατί αυτό σημαίνει σεβασμός, αλληλεγγύη, αγάπη. ‘Ο Άλλος Άνθρωπος’ δεν έχει καμία σχέση με φιλανθρωπία, δεν έχει καμία σχέση με συσσίτιο (με τη σημερινή χρήση της λέξης, αφού ‘συσσίτιο’ δεν σημαίνει παρά, συντρώγω με έναν άλλο άνθρωπο) ή, με ελεημοσύνη…» Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος μιλά στην Ειρήνη Ορφανίδου.

Τέσσερα χρόνια δράσης, αρχής γενομένης από το 2011 -στις 7 Δεκεμβρίου ηΚοινωνική Κουζίνα «Ο Άλλος Άνθρωπος» είχε γενέθλια- περισσότερες από 1 εκατ. μερίδες φαγητού, ένα βραβείο (το Βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη 2015 από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τον περασμένο Σεπτέμβριο) που αρνήθηκε επειδή «… είναι σαν να με κοροϊδεύουν», μια ιδέα που ξεκίνησε όταν ο εμπνευστής της βρέθηκε στην ανεργία σε ηλικία 45 χρονών, μία δράση που με τη βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης βρήκε ανταπόκριση από πολίτες της Ευρώπης, αλλά και της Αμερικής, ένα καζάνι που στήνεται καθημερινά στον δρόμο, στις γειτονιές όλης της Ελλάδας, για να χορτάσει καρδιές και σώματα.
Ανήμερα Χριστουγέννων η Κοινωνική Κουζίνα ήταν στο Θησείο, στο παρκάκι που βρίσκεται κοντά στον σταθμό. Από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 8 το βράδυ, γύρω από το γεύμα των Χριστουγέννων στήθηκε μια μικρή γιορτή: Μουσικές, ένα δέντρο με γλυκά που μοιράστηκαν στα παιδιά, ένα «χαριστικό παζάρι» με ρούχα, βιβλία και παιχνίδια, δράσεις, ευχές και χαρά.
Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, η «ψυχή» της Κοινωνικής Κουζίνας μιλά στο Tvxs, τέσσερα χρόνια μετά από τη στιγμή που είδε στις λαϊκές αγορές της Αθήνας, ανθρώπους όλων των ηλικιών, εθνικοτήτων και κοινωνικών στρωμάτων, να ψάχνουν τα σκουπίδια για να μαζέψουν τρόφιμα που δεν μπορούσαν πια να αγοράσουν και αποφάσισε να γίνει «Ο Άλλος Άνθρωπος». 
-Η ιδέα είχε την αρχή της στη δική σας προσωπική περιπέτεια, όταν μετά από 25 χρόνια εργασίας βρεθήκατε  άνεργος. Ποια ήταν η δουλειά σας;
Κ.Π.: Μάρκετινγκ σε πολυεθνικές, προβολή και προώθηση προϊόντων και υπηρεσιών, εκπαίδευση πωλητών.
-Και βρεθήκατε ξαφνικά στο πουθενά…
Κ.Π.: Εντελώς, όμως… Συνέβη τον Σεπτέμβριο του 2009, επιστρέφοντας από τις καλοκαιρινές διακοπές. Στην αρχή δεν με ένοιαζε, είχα ούτως ή άλλως, καλές επαφές με διάφορες εταιρείες, οπότε σκέφτηκα, δεν πειράζει, θα πάω σε άλλη. Έλα, όμως, που ήμουν πολύ μεγάλος για «αυτές»… Ήμουν 45 χρονών. Μεγάλος στα 45;!…
-Παραμένει η Κοινωνική Κουζίνα χωρίς νομική μορφή; Είχατε πει «εμείς δεν είμαστε ΜΚΟ και δεν πίστεψα ποτέ ότι η αλληλεγγύη χρειάζεται σφραγίδα».
Κ.Π.: Βεβαίως. Και θα ισχύει όσο υπάρχω. Όσο υπάρχει το πανό του Άλλου Ανθρώπου.
-Μήπως όμως, αυτό δημιουργεί -ενδεχομένως- πρακτικά προβλήματα σε κάποιους οι οποίοι θέλουν να σας συνδράμουν;
Κ.Π.: Δεν υπάρχουν τέτοια προβλήματα. Κάποιος που θέλει να συνδράμει, θα συνδράμει. Όπως γίνεται ανελλιπώς, τέσσερα χρόνια τώρα… Πρόβλημα έχουν όσοι θέλουν να συνδράμουν και να δικαιολογήσουν τα χρήματα που θα δώσουν. Ουδόλως με ενδιαφέρει αυτό. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να έρθει κοντά μας κάθε ένας ως φυσικό πρόσωπο, όχι ως εταιρεία. Τους ανθρώπους θέλω. Γιατί οι εταιρείες μας έφεραν εδώ που μας έφεραν. Είτε κρατικές, είτε ιδιωτικές, είτε πολυεθνικές, είτε τράπεζες –εταιρείες είναι όλες.
-Το Βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη 2015 -με το οποίο σας τίμησε η Ε.Ε. τον περασμένο Σεπτέμβριο- για ποιόν λόγο το αρνηθήκατε;
Κ.Π.: Πώς ήταν δυνατόν να δεχτούμε ένα βραβείο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο ψηφίζει τα μέτρα λιτότητας που έχουν φέρει την Ελλάδα, τους πολίτες της, τους ανθρώπους της, στην κατάσταση αυτή; Εγώ, παρότι δεν έχω δουλειά, προσπαθώ να καλύψω κάποιες ανάγκες. Δεν είναι δυνατόν το 63,3% των Ελλήνων να ζει με εισοδήματα τα οποία κυμαίνονται από μηδέν μέχρι 420 ευρώ. Και τα στοιχεία που αναφέρω είναι δικά τους, της Eurostat. Και μου δίνουν ένα βραβείο παρότι γνωρίζουν, όχι μόνο τι έχει συμβεί και συμβαίνει, αλλά ενόσω ακόμη επιβάλλουν και άλλους φόρους και άλλες μειώσεις μισθών και άλλες απολύσεις και άλλες εξώσεις και πλειστηριασμούς και επιπλέον περικοπές στην Υγεία; Είναι σαν να με κοροϊδεύουν…
-Από τα προσφυγικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας μέχρι το Θησείο, την Καπνικαρέα, τη Λέσβο και τον Βόλο, το γεγονός ότι η Κοινωνική Κουζίνα «Ο Άλλος Άνθρωπος» στήνεται πλέον, παντού, θυμίζει το «είμαστε δυό, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς…». Το δίκτυο των εθελοντών πόσο μεγάλο είναι τελικά; 
Κ.Π.: Η Κοινωνική Κουζίνα δεν είναι ούτε δίκτυο, ούτε ομάδα, ούτε συλλογικότητα. Είναι μια ιδέα. Μία ιδέα η οποία έχει στόχο την αφύπνιση συνειδήσεων όλων ανεξαιρέτως, είτε πρόκειται για Έλληνα, είτε για Πακιστανό, άστεγο, εργοστασιάρχη, είτε κάποιον που ζει στην Εκάλη, είναι συνταξιούχος ή, φοιτητής. Και δόξα των Θεώ οι άνθρωποι εμπιστεύτηκαν την ιδέα και με στηρίζουν συνέχεια. Έχουμε ξεπεράσει το 1 εκατ. μερίδες στα 4 χρόνια καθημερινής δράσης, με μοναδικό «χορηγό» τον Άνθρωπο. Τον κάθε έναν ξεχωριστά. Έχουμε έναν χώρο 230 τ.μ. στο Μεταξουργείο, το οποίο είναι η αποθήκη μας, η αποθήκη του Άλλου Ανθρώπου -πρόκειται για το σπίτι μου που ενοικιάστηκε - και το οποίο λειτουργεί ως Κέντρο Ημέρας. Έρχονται καθημερινά άνθρωποι να πιουν καφέ, να πάρουν πρωϊνό, να κάνουν μπάνιο, να αλλάξουν ρούχα, να πλύνουν τα ρούχα τους, έρχονται τρεις φορές την εβδομάδα παιδιά στα οποία κάνουμε ενισχυτική διδασκαλία, μαθητές δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου -και εφέτος, τώρα που τελείωσε το πρώτο τρίμηνο, οι επιδόσεις τους στα μαθήματα είναι πολύ καλύτερες σε σχέση με πέρυσι.
Όλα αυτά έχουν γίνει από τον Άνθρωπο για τον Άνθρωπο. Χωρίς νομική μορφή. Επειδή άνθρωποι εμπιστεύτηκαν αυτό που βλέπουν. Έχω μία αρχή: Δεν δέχομαι τίποτα από κάποιον που δεν έχει έρθει να δει τι κάνουμε. Για να δεχτώ μία προσφορά, πρέπει εκείνος που θέλει να βοηθήσει, να έρθει οπωσδήποτε στη δράση, να συμμετέχει και στο τέλος να φάει από το ίδιο καζάνι που τρώμε όλοι –οι άστεγοι, όσοι έχουν ανάγκη κι εγώ μαζί. Γιατί αυτό σημαίνει σεβασμός, αλληλεγγύη, αγάπη. ‘Ο Άλλος Άνθρωπος’ δεν έχει καμία σχέση με φιλανθρωπία, δεν έχει καμία σχέση με συσσίτιο (με τη σημερινή χρήση της λέξης, αφού συσσίτιο δεν σημαίνει παρά, συντρώγω με έναν άλλο άνθρωπο) ή, με ελεημοσύνη.
-Τελικά, σε πόσες πόλεις υπάρχουν εθελοντές;
Κ.Π.: Σε κάθε πόλη της Ελλάδας υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζουν την ιδέα. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Αλλά και στην Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Γερμανία, τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Δανία, τη Νορβηγία, την Αυστρία, το Βέλγιο, την Ελβετία, ακόμη και στις ΗΠΑ. Και όλα αυτά μέσω διαδικτύου -με το blog- και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και επιπλέον, οι άνθρωποι από το εξωτερικό που στηρίζουν την ιδέα, είτε οι ίδιοι, είτε φίλοι τους, έχουν έρθει εδώ. Από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάρτιο του 2015, πήγαμε και μαγειρέψαμε σε όλες τις μεγάλες πόλεις ανά την Ελλάδα.
-Οι ανάγκες είναι μεγαλύτερες στην Αθήνα ή στην περιφέρεια;
Κ.Π.: Στην Αθήνα. Αλλά, νομίζω ότι, το μεγάλο πρόβλημα της περιφέρειας ξεκινάει τώρα. Η περιφέρεια μέχρι και πριν από ένα, δύο χρόνια δεν είχε πρόβλημα.
-Η εντύπωση ότι η επαρχία διασώζεται, έστω και εξαιτίας της απλής δυνατότητας να έχει κάθε σπίτι το κηπάκι του και τις κοτούλες του, είναι λανθασμένη;
Κ.Π.:  Δεν είναι έτσι, δυστυχώς. Γιατί μπορεί όντως, να υπάρχει το κηπάκι, αλλά όταν πάρει το σπίτι και το χωράφι η τράπεζα, δεν θα έχουν ούτε αυτά. Και ξέρεις, στην επαρχία είναι πιο δύσκολα από ό,τι στην Αθήνα. Η Αθήνα είναι μεγαλούπολη, χάνεσαι. Δεν σε νοιάζει. Στην επαρχία είναι κλειστή η κοινωνία και ο άνθρωπος που έχει ανάγκη, ντρέπεται να ζητήσει βοήθεια. Το υπομένει σιωπηλά, πηγαίνει στην εκκλησία με το κοστουμάκι του χωρίς κανείς να υποψιάζεται τι τού συμβαίνει ή, κατεβαίνει από το χωριό του στη πλησιέστερη πόλη για να βρει ένα κοινωνικό ιατρείο και να πάρει φάρμακα ή να περάσει από ένα κοινωνικό παντοπωλείο για λίγα τρόφιμα. Πάντα, χωρίς να το ξέρει κανείς… Άλλωστε, αυτός ήταν και ο δικός μας σκοπός: Να «σπάσουμε» τη ντροπή που αισθάνεται όποιος είναι σε δύσκολη θέση. Γι αυτό μαγειρεύουμε και τρώμε όλοι μαζί. Για να δείξουμε ότι, δεν είναι τίποτα, ένα γεύμα μόνο, όπως θα κάναμε και στο σπίτι μας. Ένα γεύμα που απλά, μαγειρεύουμε στον δρόμο. Σαν να είναι γιορτή.
-Το πρόγραμμα των επομένων ημερών;
Κ.Π.: Το Σάββατο 26 και την Κυριακή 27 Δεκεμβρίου μαγειρεύουμε για τους αστέγους του Πειραιά, στο λιμάνι -μιλώντας για την Αθήνα, γιατί εντωμεταξύ μαγειρεύουμε και στη Σαλαμίνα και στη Μυτιλήνη- Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου είμαστε στον Κεραμεικό, συμμετέχουμε σε μία εκδήλωση με έναν τραγουδιστή από την Κρήτη που έχει γράψει ένα τραγούδι για τους αστέγους, 30 Δεκεμβρίου είμαστε στην κεντρική πλατεία της Νέας Φιλαδέλφειας όπου θα μαγειρέψουμε για 1000 άτομα παρέα με δημοτικά σχολεία και παραμονή Πρωτοχρονιάς, θα είμαστε ή στο Σύνταγμα ή στο Θησείο, θα δούμε…. Έχω σημειώσει το Σύνταγμα, αλλά μπορεί να είμαστε και στο Θησείο…
-Τα λόγια που σας γράφουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από την προσφώνηση «καλέ μου άνθρωπε», μέχρι τους χαρακτηρισμούς ιεραπόστολοι των εθνών» είναι ενδεικτικά της ευγνωμοσύνης που νιώθουν οι άνθρωποι.
Κ.Π.: … Δεν είμαι άγιος, τα ελαττώματα μου είναι πολλά. Κι αν θέλεις, όλο αυτό το κάνω για μένα. Για μένα το ξεκίνησα. Για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι δεν είμαι άχρηστος όταν οι άλλοι έλεγαν ότι στα 45 μου χρόνια είχε τελειώσει η ζωή μου… Και ξέρεις, όπως δεν σου αρέσει να σε λυπούνται οι άλλοι, δεν πρέπει να λυπάσαι και εσύ. Μην λυπάσαι. Και όπως θέλεις να σε σέβονται, κατά τον ίδιον τρόπο, να σέβεσαι και εσύ…
Πληροφορίες για το πώς μπορείτε να βοηθήσετε τη δράση της Κοινωνικής Κουζίνας «Ο Άλλος Άνθρωπος» ΕΔΩ 

Ευφροσύνη Μπούτσικα: Sic transit gloria mundi...Μέρος Β΄

Η   μεγάλη   μετανάστευση   των   Λαών
Η Ευρώπη από το 395 μ.Χ έως 700μ.Χ—4ος   έως 8ος   αιώνας

Οι μεταναστεύσεις των Λαών προς την Ευρώπη και οι λαίλαπες των καταστροφών που υπέστη αυτή, έγιναν προς  τρία μέτωπα συνόρων.
Ι.  Προς τα Βορειοανατολικά σύνορα
ΙΙ. Στη Νότια πλευρά με την γέννηση και εμφάνιση του Ισλάμ, το 622 μ.Χ
ΙΙΙ. Από την Δυτική και Βορειοδυτική κατεύθυνση και έως την Μεσόγειο,  με την εμφάνιση των Βίκινγκ και των  Πειρατών.

Στο παρόν άρθρο μας θα αναφερθούμε αποκλειστικά στα  Βορειοανατολικά σύνορα.
Σε επόμενα άρθρα μας θα  κάνουμε σημαντικές αναφορές και στα άλλα δύο μέτωπα μεταναστεύσεων, ειδικότερα σε αυτό του Ισλάμ, το οποίο θεωρούμε ότι είναι  εξαιρετικά επίκαιρο στις ημέρες που βιώνουμε. Η βιογραφία του Ισλάμ δεν αρχίζει με το κήρυγμα του Μωάμεθ. Η πραγματική της αφετηρία χάνεται μέσα στα βάθη της ατέρμονης Ιστορίας της Εγγύς Ανατολής.

 Ανθρωπογεωγραφία της  Ευρώπης

Οι  Μεταναστεύσεις στην Ρωμαϊκή Επικράτεια μεταξύ 300-500 μ.Χ. αποτελούνταν από κατοίκους, εκλατινισμένους στη Δύση και εξελληνισμένους στην Ανατολή. Προ των μεγάλων μεταναστεύσεων του 4ου και 5ου αιώνα, η πλειονότητα του πληθυσμού της αυτοκρατορίας, κατοικούσε όπως φαίνεται παρακάτω:

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στον παρακάτω σύνδεσμο
Ευφροσύνη Μπούτσικα: Sic transit gloria mundi...Μέρος Β΄

Η Τεράστια Χρησιμότητα της Φιλοσοφίας και της Τέχνης

Ο Nuccio Ordine μιλάει σΤο Περιοδικό

Συνέντευξη: Αντώνης Ν. Φράγκος Συνεντεύξεις 16/12/2015

Στο βιβλίο του Nuccio Ordine, «Η Χρησιμότητα του Άχρηστου», που παρουσιάσαμε πριν λίγους μήνες, σημειώναμε με ενθουσιασμό για τις «γεμάτες ιερό πάθος και λογοτεχνική πολεμική σελίδες που αναδεικνύουν εδάφια από γνωστά και λιγότερο γνωστά κείμενα ιστορικών, καλλιτεχνών αλλά και φιλοσόφων, την τεράστια ηθική αξία τους, καθώς η γνώση γίνεται ισχυρό εμπόδιο στην παντοδυναμία του χρήματος και του ωφελιμισμού». Με αυτά στη σκέψη και έχοντας διαβάσει και το κείμενο της διάλεξης περί  «Χρησιμότητας των Άχρηστων Γνώσεων» που έδωσε ο Ordine στην Αθήνα, συζητήσαμε μαζί του για σημαντικά και ουσιώδη θέματα, όπως το κέρδος, τα λατινικά και τα αρχαία ελληνικά, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ποίηση της επιστημονικής δημιουργίας. Ο καθηγητής ιταλικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Καλαβρίας, μελετητής του Τζιορντάνο Μπρούνο, αρθρογράφος στην Corriere della Sera, επισκέπτης καθηγητής σε γαλλικά και αμερικάνικα ακαδημαϊκά ιδρύματα και υπεύθυνος εκδόσεων σε Ιταλικούς και Γαλλικούς εκδοτικούς οίκους, Nuccio Ordine  εκφράζει με απλό και αποτελεσματικό τρόπο τις πολεμικές του ενάντια στην προσπάθεια σαρωτικών αλλαγών εις βάρος των ανθρωπιστικών σπουδών που συντελούνται σε Ευρώπη και ΗΠΑ.
Στο βιβλίο σας,  «Η Χρησιμότητα του Άχρηστου», μιλάτε για την Δικτατορία του Ωφελιμισμού»
Σήμερα, πολύ συχνά σκεπτόμαστε για κάθε δράση τι χρησιμότητα θα έχει και τι αποτελεσματικότητα. Σε μερικούς τομείς δεν πρέπει να μπαίνει αποκλειστικά  αυτή η σκέψη, όπως σε κάποια δημόσια έργα γύρω από την πολιτιστική κληρονομιά, στην κουλτούρα, στην υγεία και στις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι πολύ δυσάρεστο να βλέπεις σήμερα στα σχολεία και στα πανεπιστήμια τη λογική μιας ιδιωτικής επιχείρησης. Οι καθηγητές γίνονται γραφειοκράτες, οι σπουδαστές γίνονται πελάτες και τα πανεπιστήμια μετατρέπονται σε εργοστάσια που πουλάνε διπλώματα. Ο ίδιος λόγος εγκαθιδρύεται και στο σύστημα της Υγείας. Οι γιατροί γίνονται γραφειοκράτες και οι ασθενείς γίνονται πελάτες. Στη καθημερινή ζωή οι άνθρωποι δεν έχουν πλέον το χρόνο να καλλιεργήσουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Υπάρχει μια πολύ ωραία φράση στο Μικρό Πρίγκιπα του Αντουάν ντε  Σαιντ- Εξυπερύ, με την  αλεπού να εξηγεί στον Πρίγκιπα πως οι άνθρωποι ψωνίζουν τα πάντα στην αγορά και το γεγονός πως δεν υπάρχουν έμποροι να πουλάνε φίλους, δεν υπάρχουν πια φίλοι. Στην Ιταλία κάποιοι υπουργοί απεκάλεσαν το Κολοσσαίο και τη γκαλερί Ουφίτσι, το πετρέλαιο της χώρας. Υπάρχει κίνδυνος καθώς τα μνημεία και η τέχνη γίνονται πηγή κέρδους. Κανένας δεν αναρωτιέται πλέον, για την πραγματική ουσία της τέχνης που οδηγεί στη γνώση του εαυτού σου και σε μια συλλογή συνείδηση. Σήμερα σε ένα άρθρο  εφημερίδας γύρω από κάποια έκθεση ζωγραφικής, το πρώτο πράγμα είναι ο σχολιασμός της επιτυχίας της ανάλογα με την πώληση των εισιτηρίων. Κανένας δε στέκεται να μιλήσει για το πως αυτή η έκθεση μπόρεσε να επηρεάσει τρόπον τινά την άποψη του θεατή για την ίδια του την ζωή.
Συχνά στις συνεντεύξεις σας αναφέρετε την άποψη του Αντόνιο Γκράμσι από τα «Τετράδια της Φυλακής», για την χρησιμότητα των Αρχαίων Ελληνικών  και των Λατινικών.
Στις ημέρες μας, υπάρχει κρίση των αρχαίων γλωσσών, στην Ευρώπη και γενικότερα στον κόσμο. Αποθαρρύνουμε τους σπουδαστές από την μελέτη τους με το ερώτημα, «σε τι χρησιμεύουν σήμερα».  Ο  Γκράμσι είχε απαντήσει σε αυτήν την ηλίθια ερώτηση πως οι γλώσσες αυτές δεν είναι για να παραγγείλεις κάτι σε ένα μπάρ ή σε ένα ρεστοράν. Οι αρχαίες γλώσσες μας χρησιμεύουν για να καταλάβουμε μια πολύ σημαντική στιγμή του παρελθόντος. Ό,τι συζητάμε σήμερα έχει ήδη συζητηθεί από τους Λατίνους και τους Έλληνες. Η μνήμη και η ταυτότητα ενός λαού δεν καταστρέφεται μόνο με τον δυναμίτη σαν τους τρελούς που ανατινάζουν την Παλμύρα, αλλά μπορεί κάλλιστα να σβηστεί με τον αποκλεισμό της από την παιδεία στο όνομα του παρόντος και του μέλλοντος. Αλλά αυτή είναι μια ψευδαίσθηση. Χωρίς την γνώση του παρελθόντος, δεν μπορώ να καταλάβω το παρόν και να προβλέψω το μέλλον.
Υπάρχει μια φράση σας στο βιβλίο: «η Λογοτεχνία  αγαπιέται για αυτό που είναι».
Οι καθηγητές στην εκπαίδευση πρέπει να πείσουν  τους σπουδαστές ότι δεν διαβάζουμε έναν κλασικό για να περάσουμε το μάθημα ή για να πάρουμε δίπλωμα. Τους κλασικούς οφείλουμε να τους διαβάζουμε, γιατί μιλάνε για το σήμερα, το δικό μας σήμερα. Διάβασα στους σπουδαστές μου αποσπάσματα από τον Ιπποκράτη  που λέει πως την σοβαρότερη αρρώστια που πρέπει να γιατρέψει ο γιατρός είναι η αγάπη του ιδίου για το χρήμα. Τώρα στην Ιταλία υπάρχει η Σύνοδος των Επισκόπων που συζητούν για την οικογένεια και την έννοια της οικογένειας. Είναι οι φανατικοί Επίσκοποι που ισχυρίζονται πως η οικογένεια είναι η μόνη δυνατότητα: ένας άνδρας, μία γυναίκα, ένα παιδί. Ο έρωτας μεταξύ δυο ανδρών ή δυο γυναικών δεν είναι οικογένεια.  Ένα πολύ ωραίο απόσπασμα του Μονταίνιου που αναφέρω συχνά στους φοιτητές μου λέει,«προσοχή, όταν λέμε ότι κάτι είναι παρά φύση, αυτό είναι πολύ επικίνδυνο διότι προβάλλει την προσωπική μας άποψη για τον κόσμο πάνω στη Φύση» Είναι,  δηλαδή, η ατομική μας άποψη που επιβάλλουμε στη Φύση.
TELIKO AXRHSTOS.qxd
Γιατί η Κουλτούρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να παράγει κέρδος;
Η Κουλτούρα πρέπει να παράγει και κέρδος. Δεν μπορώ να ζητήσω στις Εκδόσεις Άγρα να δώσει δωρεάν τα βιβλία, όμως, η διαφορά είναι πως τα βιβλία που εκδίδει βοηθούν στο να ταράξουν λίγο τη σκέψη των αναγνωστών, ενώ υπάρχουν εκδότες που βγάζουν «εύκολα» βιβλία για γρήγορο κέρδος. Η διαφορά ανάμεσα σε έναν εμπορικό και σε έναν ανεξάρτητο εκδότη που παράγει κουλτούρα  είναι ότι ο πρώτος δουλεύει μόνο για το χρήμα σε αντίθεση με τον δεύτερο που δουλεύει για να προσανατολίσει τη συνείδηση του αναγνωστικού κοινού.
Τι θα μας ωφελήσει η ανάγνωση της  Ποίησης;
Η Ποίηση είναι πολύ ουσιαστική τροφή της ψυχής. Ο ποιητής με έναν σύντομο στίχο μπορεί να μας πει πράγματα που δεν μπορεί να εκφράσει ο πεζός λόγος. Να μας κάνει να δούμε πράγματα που είναι αόρατα. Πάντοτε τσιτάρω  στους  φοιτητές μου την «Ιθάκη» του Καβάφη. Γράφει, πως αυτό που μετράει δεν είναι ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Και το χρησιμοποιώ σαν μεταφορά για να τους πω ότι το να γραφτείς στο πανεπιστήμιο δεν είναι για να πάρεις το δίπλωμα αλλά η διαδρομή μέσα από τα μαθήματα και η γνώση που θα λάβεις.
Λίγα πράγματα για την τεράστια δουλειά σταχυολόγησης που έγινε κατά την συγγραφή της «Χρησιμότητας του Άχρηστου».
Το τρίτο μέρος του βιβλίου είναι φτιαγμένο για να αποδείξει ότι η θέληση του να κατέχεις είναι μια πολύ κακή ιδέα. Διάλεξα τρεις σημαντικές καταστάσεις από την ανθρώπινη ζωή. Η πρώτη είναι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Τι είναι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου; Είναι πιο άξιος αυτός που είναι πλούσιος; Σήμερα πείθουμε τους νέους πως το να έχεις πολλά λεφτά είσαι πολύ πιο αξιοπρεπής από το να μην έχεις. Δεν είναι έτσι. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν εξαρτάται από το πόσα λεφτά έχουμε στον τραπεζικό μας λογαριασμό. Είναι οι μεγάλες  παγκόσμιες αξίες που είμαστε ικανοί να εγκολπωθούμε: Η ανθρώπινη αλληλεγγύη, η αγάπη για το κοινό καλό, ο σεβασμός στην δικαιοσύνη. Άλλη κατάσταση είναι αυτή του έρωτα. Διαλέγω πάλι από τον Εξυπερύ, «δεν είναι ο έρωτας που μας κάνει να υποφέρουμε είναι η διάθεση του να κατέχεις τον άλλον». Ο άνδρας που πιστεύει πως είναι ιδιοκτήτης της γυναίκας του σκοτώνει τον έρωτα. Και δεν είναι μόνο μια μεταφορά. Κάθε ημέρα, στον πλανήτη,  δολοφονούνται -από άνδρες που νιώθουν πως έχουν το δικαίωμα της ιδιοκτησίας– σύζυγοι, ερωμένες και κόρες. Η τρίτη κατάσταση είναι η αλήθεια. Όταν ισχυρίζεσαι ότι κατέχεις την αλήθεια, σημαίνει πως σκοτώνεις την αλήθεια. Ο μόνος τρόπος να κρατήσεις ζωντανή την αλήθεια δεν έγκειται στο να την γραπώσεις, αλλά να την ψάξεις.  Άνθρωποι που λένε, «εγώ έχω την αλήθεια», είναι φονταμενταλιστές και  φανατικοί. Τούτοι άνθρωποι θέλουν να επιβάλουν την αλήθεια τους για το καλό της ανθρωπότητας. Είναι  παράδοξο. Οι πρώτοι που σκοτώνουν την αλήθεια είναι οι φανατικοί που λένε ιδού η αλήθεια.
ORDINE_KIKPE_XRHSIMOTHTA_AXRHSTWN_GNWSEWN
Μήπως και με την επιστημονική έρευνα δεν συμβαίνει το ίδιο, όπως και στην τέχνη, σχετικά με την χρησιμότητά  της;
Βεβαίως! Ο Αϊνστάιν που είναι ο μεγαλύτερος επιστήμονας στην ιστορία της ανθρωπότητας, απέδειξε ότι χωρίς την φαντασία, δεν μπορεί να υπάρξει επιστήμη. Διότι το πιο σημαντικό πράγμα για την επιστήμη είναι η δημιουργικότητα. Ένας από τους πιο σημαντικούς μαθηματικούς, ο Πουανκαρέ, είπε κάθε μεγάλος μαθηματικός είναι και ένας μεγάλος ποιητής. Διότι πρέπει να έχουν και οι δυο μια εξαιρετική επινοητικότητα. Οι άνθρωποι της επιστήμης αναγνωρίζουν σε ένα θεώρημα μια ομορφιά ήτοι μια αισθητική.
Στην Ευρώπη πολλοί θεσμικοί παράγοντες θεωρούν τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες περιττές καθώς- κατά την γνώμη τους- δεν βοηθούν τους ανθρώπους να επιβιώσουν οικονομικά μιας και δεν παράγουν κέρδος γι’ αυτούς
Αυτή είναι η μεγάλη ψευδαίσθηση της εποχής μας. Υπάρχουν σχέδια νόμων πολύ επικίνδυνα.Ζητούν από παιδιά 13- 14 ετών να διαλέξουν από την ηλικία αυτή  ένα επάγγελμα με την αυταπάτη ότι στο τέλος της εκπαιδευτικής διαδρομής του θα βρούνε  δουλειά. Σήμερα ένα σημαντικός κανόνας που όλοι οι οικονομολόγοι αναγνωρίζουν στην οικονομία είναι πως αυτό που έχει σήμερα αξία στην αγορά, αύριο δεν θα έχει. Η αγορά αλλάζει με συγκλονιστική ταχύτητα. Το να διαμορφώσεις μαθητές σημαίνει χρόνος και αργός ρυθμός. Πως μπορούμε να σκεφτούμε πως μια αργή διαμόρφωση μπορεί να ανταποκριθεί στις γρήγορες μεταλλάξεις που επιβάλλει η αγορά; Αν σήμερα η αγορά ζητάει μια εξειδίκευση σε ένα επάγγελμα και ετοιμάζω τους ανθρώπους για να ανταποκριθούν στις ανάγκες της αγοράς, μετά από δέκα χρόνια στο τέλος της ακαδημαϊκής πορείας τους, θα είναι οι ίδιες οι ανάγκες που απαιτεί η αγορά; Αντιθέτως, σήμερα έχουμε ανάγκη μεγάλης και γενικής  μόρφωσης,  όχι, απλά, μιας εξειδίκευσης για την αγορά. Διότι οι φοιτητές που έχουν μια ολοκληρωμένη κουλτούρα και μια διαμόρφωση πνεύματος μπορούν πιο εύκολα να απαντήσουν στις ταχύτατες αλλαγές της αγοράς. Οι εξειδικευμένοι επιστήμονες θα μείνουν απ” έξω,  καθώς δεν θα έχουν την ικανότητα να προσαρμοστούν στην κινητικότητα των αλλαγών.
Το κέρδος είναι το zeitgeist, το πνεύμα, της εποχής μας. Μπορεί να καταπολεμηθεί με την διάχυση της πραγματικής κουλτούρας;
Θέλω να τονίσω πως το βιβλίο μου δεν είναι ενάντια στο κέρδος γενικώς. Δεν δέχεται το κέρδος σαν αυτοσκοπό. Αν το κέρδος γίνει ο στόχος της ανθρώπινης κατάστασης και δεν λειτουργεί  σαν  μέσο βελτίωσης της ζωής των ανθρώπων, τότε το κέρδος είναι κακό. Έτσι, το κέρδος σήμερα έγινε ένας τρόπος για να κάνεις λεφτά και ξανά λεφτά, χωρίς κανένα απολύτως σκοπό. Γι’ αυτό και εγώ σήμερα είμαι αισιόδοξος, γιατί πιστεύω πως η κουλτούρα μπορεί να αποτελέσει μια μορφή αντίστασης στο κέρδος. Με τα χρήματα μπορούμε να αγοράσουμε τα πάντα, αλλά υπάρχει  ένα πράγμα που δεν αγοράζεται, η γνώση. Ας φανταστούμε  τον πιο πλούσιο σεΐχης της Αραβίας  να έρχεται στην Αθήνα και να ζητά από τον φίλο μου, τον Σταύρο Πετσόπουλο, να τον κάνει άνθρωπο μεγάλης πνευματικής καλλιέργειας,  δίνοντάς του μια λευκή επιταγή. Πως ο τελευταίος θα του μεταδώσει τη γνώση;  Δεν μπορεί να του ανοίξει το κεφάλι και να την βάλει μέσα. Ο Σωκράτης έχει  απαντήσει σε αυτήν την ερώτηση. Στο Συμπόσιο είχε πει ότι η απόκτηση  γνώσης  απαιτεί μια προσπάθεια που κανένας δεν μπορεί να κάνει για λογαριασμό μας. Αν ο σεΐχης δεν προσπαθήσει από μόνος του, τα χρήματά του δεν θα του χρησιμεύσουν σε τίποτα. Το χρήμα βρίσκει ένα διαχωριστικό φράγμα απέναντι στη κουλτούρα.
Σίγουρα η διάχυση της κουλτούρας βοηθάει στο να καλυτερεύσουν οι όροι πνευματικής διαβίωσης. Αλλά, μήπως, παράλληλα με την πρόταξη της κουλτούρας, θα έπρεπε να γίνεται αγώνας για την αλλαγή του ίδιου του κοινωνικού συστήματος, ήγουν, του καπιταλισμού που είναι συνυφασμένος απόλυτα με το κέρδος;
Είναι μια καλή ερώτηση. Δεν πιστεύω πλέον, στις μεγάλες αυθόρμητες επαναστάσεις. Πιστεύω στις μικρές ατομικές επαναστάσεις. Πιστεύω πως ο καθένας πρέπει κάνει καλά την δική του δουλειά -εγώ σαν καθηγητής, εσύ σαν δημοσιογράφος, ο Σταύρος σαν εκδότης- μπορούμε σιγά-σιγά να αλλάξουμε τα πράγματα. Κεντρικός στόχος σήμερα είναι να διαμορφώσουμε την νέα γενιά. Γι’ αυτό πιστεύω πως πρέπει να ξεκινήσουμε από την εκπαίδευση στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Αν υπάρχουν σήμερα τερατώδεις νόμοι που καταστρέφει την εκπαίδευση, νομίζω πως ένας καλός καθηγητής μπορεί να αντιδράσει σε αυτό μεταφέροντας την φλόγα της μόρφωσης στους μαθητές του. Ένα σημαντικό έργο τέχνης, ένα βιβλίο, μια συναυλία μπορούν να αλλάξουν -κατά τη γνώμη μου- τη ζωή ενός ανθρώπου. Οπότε ζητώ, μέσω του βιβλίου, κυρίως από τους συναδέλφους μου, των σχολείων και των πανεπιστημίων, να αντιδράσουν σε αυτή τηνΔικτατορία του Ωφελιμισμού. Βλέπω, όμως, πολλούς από τους συναδέλφους μου να έχουν αποδεχθεί μια στασιμότητα, μια αδυναμία στο να παρέμβουν μέσα στα πράγματα,  ώστε να υπάρξουν αλλαγές. Το βιβλίο μου είναι ένα  σήμα κινδύνου πως αν δεν αντιδράσουμε άμεσα και γρήγορα, θα καταλήξουμε μέσα στην τεράστια τρύπα της απανθρωποποίησης.
20131220_MOREL_PM_9549_HD_NuccioOrdine
*Στην κεντρική εικόνα: Birth of Knowledge, Sebastian Pierre
www.toperiodiko.gr