Οι τελευταίες καταστάσεις έτσι όπως συμβαίνουν τόσο στην Ευρώπη , όσο και
στη Δύση γενικά, με ανησυχούν !
Με ανησυχεί όμως περισσότερο όταν, παρ όλες τις τραγικές εξελίξεις που
συμβαίνουν μέσα στο σώμα της Ευρώπης , αυτή να αργεί να πάρει αποφάσεις
σημαντικές για το μέλλον της, αργεί να παραδεχτεί ότι έγιναν κάποια μεγάλα
δομικά λάθη στο κατασκευαστικό της όνειρο περί Ενώσεως, αργεί να κινηθεί για να
αντιμετωπίσει την επικινδυνότητα της Εποχής. Ή Ευρώπη ενώ ζητά την καινοτομία,
αργεί να δεχτεί ότι δυστυχώς πρέπει να ετοιμαστεί σωστά γιατί μπαίνει στην
εποχή "της Μετα- Νεωτερικότητας".
Ο Διαφωτισμός τελείωσε ότι είχε να δώσει το έδωσε και τώρα πρέπει να δεχτούμε
μια Νέα Εποχή που δυστυχώς ακόμα δεν έχει όνομα και γιαυτό δεν έχει και
χαρακτήρα και επιθετικό προσδιορισμό!
Όμως οι σημερινές καταστάσεις που βιώνουμε όλοι μας είναι εξαιρετικά
κρίσιμες και όπως προαναφέραμε απρόβλεπτης εξέλιξης, και παρότι σαν– ακόμα -
ελεύθερος άνθρωπος μπορώ να στοχάζομαι , να ονειρεύομαι και να γράφω όσα
πιστεύω ότι αξίζει να γραφτούν, όμως ταυτόχρονα είμαι και υποχρεωμένη, σαν
υπεύθυνος πολίτης , να παρατηρώ τον πραγματικό πλέον κόσμο γύρω μου και να
αγωνίζομαι για το "αιώνιο παρόν" που αυτή την εποχή δεν μοιάζει και
πολύ σίγουρο ότι θα υπάρξει.
Ο κόσμος δεν πλάστηκε με δομικό υλικό την Αγάπη. Είναι ουτοπία να πιστεύουμε
κάτι τέτοιο. Τα ίδια τα κείμενα της θρησκεία μας, μάς ξεδιαλύνουν μαγικά
κάποιες αυταπάτες μας. Από το Αίμα και το Σπέρμα δημιουργήθηκαν τα πρώτα
κεφάλαια της Βίβλου. Ο Θεός ευχαριστήθηκε με το αίμα που του πρόσφερε το σφαγμένο
ζώο του Άβελ, αλλά δεν ευχαριστήθηκε με την καθαρή και αναίμακτη προσφορά των
καρπών της γης του Καιν. Κι έτσι ο Κάιν, ο πρώτος Γεωργός, έγινε και ο πρώτος
δολοφόνος και η Γεωργία η πρώτη δουλική εργασία που πάνω της θα βασιστεί όλο το
μετέπειτα οικοδόμημα της σημερινής Ανθρωπότητας, περιδιαβαίνοντας τους αιώνες
και τις περιοχές , από την Πατριαρχία της Μεσοποταμίας, τον Φεουδαλισμό και την
δουλοπαροικία του Μεσαίωνα της Δύσης, τις αυξημένες θερμίδες στο τραπέζι των
Γάλλων Μοναρχών και τη βάση της Γαλλικής Επανάστασης , το νόμο των Σιτηρών της
Αγγλίας, έως τον Μαρξ και το σφυροδρέπανο της Εργατικής Επανάστασης. Ο Καιν
έμεινε επάρατος, ο Θεός έδωσε το μήνυμα της εξέλιξης, κι όμως οι απόγονοι του
Γιάννη Αγιάνη ακόμα εκλιπαρούν για ένα κομμάτι ψωμί στην Ελλάδα ,αλλά και σε
όλη την Ευρώπη του σήμερα .
Και μια και σιγά σιγά καταφέρνω να απομονώνω τους δαίμονες της εσωστρέφειας μου
και να αποκαλύπτομαι μπροστά σας, θα σας πω και τούτο: Πιστεύω στη Λογική, στο
Συναίσθημα και στην Επιστήμη. Πιστεύω σε έναν ολοκληρωμένο Ανθρώπινο είδος που
δεν θα μάχεται λυσσαλέα με τον ίδιο τον εαυτό του, ποιο από όλα τα παραπάνω
πρέπει να επικρατήσει. Πιστεύω ότι ακόμα και στις ημέρες μας «ο άνθρωπος»
βρίσκεται σε δυσχερή θέση όσο αφορά την Φύση και πρωτόγονη κατάσταση όσο αφορά
την Γνώση. Η καινοτομία αντί να πηγάζει αβίαστα από τα μυαλά υγιών και
χαρούμενων ανθρώπων, επιδοτείται για να παραχθεί, αν δε αναλογιστούμε συγχρόνως
ότι οι Τέχνες που εμφανίζονται στις ημέρες μας, αν δεν υποβοηθούνταν από την
Τεχνολογία θα υπολείπονταν σε επάρκεια των βραχογραφιών, τότε πρέπει επιτέλους
να φωνάξουμε ότι εδώ και πολλά - πολλά χρόνια ζούμε κατάσταση γενικής ύφεσης.
Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Σε όλη την Ευρώπη. Διότι όπως πολύ καλά καταλάβατε θα
ασχοληθώ άλλη μια φορά με την γειτονιά μας: Με την Ευρώπη! Είναι η Ευρώπη η
καλλίτερη γειτονιά για να ζει κανείς?
Η κρίση σε ολη την Ευρώπη γεννήθηκε με την κατάρρευση του Σοβιετικού
Σοσιαλισμού. Εφόσον – και δυστυχώς- τα Πολιτικά καθεστώτα των Κρατών είναι
άμεσα συνδεδεμένα με τα Οικονομικά συστήματα, οι μέχρι τότε υπάρχουσες
ισορροπίες κατέρρευσαν. Οι συνέπειες αυτής της κατάρρευσης ακόμα δεν μπορούν να
αποτιμηθούν επακριβώς, όμως αυτές δημιούργησαν μια κρίση που δεν περιορίζεται
μόνο στην Ευρώπη, αλλά είναι Παγκόσμια. Η κρίση αυτή επηρέασε με διαφορετικό
τρόπο τα διαφορετικά μέρη του κόσμου. Κατά τον Eric Hobsbawm « … Η κρίση
επηρέασε όλες τις χώρες, ανεξάρτητα από την πολιτική, κοινωνική και οικονομική
φυσιογνωμία τους, διότι για πρώτη φορά στην Ιστορία η «Χρυσή Εποχή» δημιούργησε
μια ενιαία και όλο και περισσότερο ενσωματωμένη και καθολική παγκόσμια
οικονομία που λειτουργούσε σε μεγάλο βαθμό διασυνοριακά «διεθνικά» και κατά
συνέπεια όλο και περισσότερο διαπερνούσε τα όρια της κρατικής ιδεολογίας. Κατά
συνέπεια υπονομεύτηκαν οι εδραιωμένες ιδέες των θεσμών όλων των καθεστώτων και
συστημάτων…». Ο Μαρξ και πολλοί άλλοι που προφήτευσαν την αποσύνθεση των
παλαιών αξιών και των κοινωνικών σχέσεων, είχαν μπροστά τους τον Καπιταλισμό
και έπαιρναν επαναστατική δύναμη. Σήμερα αντίπαλο δέος δεν υπάρχει.
Αλλά δεν χρειάζεται να είσαι και προφήτης για να καταλάβεις ότι, όπως από το
1789 έως το 1848 πλάστηκαν πολλές καινούργιες λέξεις - όπως Βιομηχανία,
Βιομήχανος Εργοστάσιο, Αριστοκρατία, Σιδηρόδρομος, Εθνικότητα, Εθνικισμός,
Επιστήμονας, Μηχανικός, Προλεταριάτο, Οικονομική Κρίση, Στατιστική,
Ωφελιμισμός, Κοινωνιολογία, Δημοσιογραφία, Ιδεολογία, Απεργία, Απαθλίωση – έτσι
και τούτες τις ημέρες, καινούργιες έννοιες και ιδεολογίες θα πλαστούν. Πώς θα
μας φαινόταν αν επικρατούσε ένας καινούργιος θεσμός στην θέση της Δημοκρατίας?
Π.χ «Αγοροκρατία». Καινούργια πολιτικά σχήματα θα δημιουργηθούν. Η αναγέννηση
του Εθνικιστικού στοιχείου, είναι φυσικό επακόλουθο και λογική πράξη αυτοάμυνας
απλών πολιτών όταν νοιώθουν ότι απειλούνται. Ανεξέλεγκτα και με πάθος
προσπαθούν να προασπίσουν αυτό που έμαθαν ότι τους δίνει κοινωνική ένταξη και
ταυτότητα. Αυτό που τους ξεχωρίζει από το τίποτα: Το Κράτος τους. Διότι μπορεί
να μην έχουν οικογένεια, να μην έχουν μόρφωση, να μην έχουν χρήματα, έχουν όμως
Κράτος. Άρα έχουν Ταυτότητα, Ιδεολογία, Κληρονομιά, Υπερηφάνεια, Προγόνους,
Συνέχεια, Εξέλιξη.
Τα Κράτη γέννησαν τα Έθνη και τον Πατριωτισμό. Τα Κράτη καλούν τους πολίτες
τους να υπερασπιστούν με απεριόριστη αφοσίωση - με την ζωή τους – την ύπαρξη
τους σε περίπτωση πολέμου. Προδοσία προς την Πατρίδα τιμωρείται με την εσχάτη
των ποινών. Και μετά το τέλος της ζωής, η ατίμωση του αιωνίως δειλού και
προδότη, θα στιγματίσει και την οικογένεια του και τους απογόνους του. «Η
υπόθεση Ντρέιφους στη Γαλλία προκάλεσε τόσο δυσανάλογα έντονη αντίδραση φρίκης,
όχι μόνο μεταξύ των Εβραίων αλλά και μεταξύ των φιλελευθέρων και συνέβαλε άμεσα
στην εγκαθίδρυση του Σιωνισμού, ενός Εθνικισμού που στόχευε στην ίδρυση κράτους
των Εβραίων».
Τα Κράτη φτιάχνουν ομογενοποιημένους πολίτες, εγκαθιστούν Πολιτεύματα –
Δημοκρατία, Αριστοκρατία, Σοσιαλισμό, Κομμουνισμό, Καπιταλισμό) , σφυρηλατούν
συνειδήσεις, επιβάλλουν Νόμους και ποινές. Περισσότερο στωικά δέχεται κάποιος
την τιμωρία και φυλάκιση στο Κράτος του, παρά σε ένα άλλο Κράτος. Το Κράτος
δημιουργεί σεβασμό και υπακοή και είναι ίσως η μόνη ανεκτή κοσμική προπαγάνδα.
Με την μέχρι σήμερα κρατούσα συνείδηση, το Κράτος είναι η Κοσμική Θρησκεία των
πολιτών, και η πίστη σε αυτό και στους Νόμους του, το πρακτικό λατρευτικό της.
Οτιδήποτε μπορεί να αμαυρώσει την Ιδέα αυτή, να την κλονίσει και να την
υποθάλψει, μπορεί να εξωθήσει ακόμα και τον πιο ισχυρό νου σε εθνικιστικές
αντιδράσεις. Ο Hobsbawm αναφέρει : «Ο Μαξ Βέμπερ, αυτό το φωτισμένο πνεύμα του
Γερμανικού αστικού στοχασμού, ανέπτυξε ένα τόσο έντονο αίσθημα εχθρότητας απέναντι
στους Πολωνούς ( τους οποίους – δικαίως- κατήγγειλε ότι εισάγονταν μαζικά από
τους Γερμανούς γαιοκτήμονες ως φτηνή εργατική δύναμη) ώστε έγινε μέλος της
ακραίας εθνικιστικής Παγγερμανικής Ένωσης τη δεκαετία του 1890».
Σχεδόν τις περισσότερες φορές η εμφάνιση των έντονων εθνικιστικών φαινομένων
προέρχεται από αθρόα και χωρίς προγραμματισμό εισροή αλλοδαπών οικονομικών
μεταναστών, που στα μάτια των πολιτών φαντάζουν σαν «εσωτερικοί και εξωτερικοί
βάρβαροι» και πρόξενοι μυριάδων προβλημάτων. Και όσο ο Πύργος της Βαβέλ
ορθώνεται σε ύψος, τόσο και τα προβλήματα αθροίζονται και προσαυξάνονται.
«Στην 3000 ετών ιστορία του Πύργου της Βαβέλ ερμηνεύεται ο διαχωρισμός της
ανθρωπότητας σε ξεχωριστά έθνη, το καθένα από τα οποία έχει συγκροτηθεί με βάση
τις δικές του πεποιθήσεις στον ιδιαίτερο γεωγραφικό του χώρο, τη δική του
γλώσσα και μια υποθετική κοινή βιολογική συγγένεια.»
Ο σημερινός άνθρωπος μπορεί από την μια μεριά να διαμαρτύρεται όταν το
Κράτος του είναι αναποτελεσματικό και δυσανάλογα απαιτητικό με την προσφορά του
, από την άλλη όμως επιθυμεί να τιμωρηθεί αυτός που θα φερθεί προδοτικά στη
σημαία του.
Όσο οι σημαίες κυματίζουν το Κράτος Υπάρχει και είναι Παρόν!
Ο σημερινός άνθρωπος είναι αποφασισμένος να χύσει ποταμούς αίματος για να
έχει η να δημιουργήσει Κράτος. Η χειρότερη μοίρα που μπορεί να έχει ένας
άνθρωπος είναι να μην έχει Κράτος. Δεν έχει δικαιώματα, δεν έχει ασφάλεια, δεν
έχει ένταξη πουθενά, δεν έχει προσωπική ταυτότητα, δεν έχει ύπαρξη. Το Κράτος
είναι για τον σημερινό άνθρωπο ο Οργανισμός που καλύπτει τις Ανάγκες του και
του δίνει Οντότητα.
Είναι δηλαδή το Κράτος η αρχή και το τέλος της κοσμικής ύπαρξης ενός
ανθρώπου η υπάρχει και αντίπαλο δέος σε αυτή την ιδέα? Το όνειρο όμως του Καρλ
Κάουτσκι 1908 (οπαδού των Μαρξ και Ένγκελς), ότι το σύνολο της μορφωμένης
ανθρωπότητας θα ενωνόταν μέσα από μια γλώσσα και μια Εθνικότητα υπάρχει ακόμα η
χάθηκε σαν απόηχος ονείρου? Και αν χάθηκε τι αντικατέστησε τον ονειρικό
αντικατοπτρισμό του? Η ύπαρξη μιας έννοιας η μιας ιδέας είναι δυσκολότερο να
αποδειχθεί και να την δεχτεί κάποιος, από την ύπαρξη ενός θεσμού. Και αυτή την
στιγμή το Κράτος είναι θεσμός, ενώ η μετατόπιση της σκέψης προς μια άποψη που
θα περιλαμβάνει μειωμένο αίσθημα πρόσδεσης προς την υπάρχουσα σήμερα κρατική
αντίληψη και εναντίον των τελεσίδικων αποφάσεων που αυτή επιβάλει, θεωρείται
τουλάχιστον «άπατρις». «Δηλαδή το κράτος είναι απολύτως αναγκαίο για την
ανθρώπινη προκοπή σε σημείο που νομιμοποιείται να λαμβάνει κάθε αναγκαίο μέτρο
για την εξασφάλιση της επιβίωσης του, ακόμα και αν τα μέτρα αυτά μοιάζουν άδικα
και βάναυσα?». Είναι ένα ερώτημα που από το 1700μ.Χ και μετά τέθηκε σε μεγάλη
δοκιμασία. Αυτό και μόνο το ερώτημα δεν έχει βρει απάντηση ούτε στις ημέρες
μας. Παράλληλα όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι πολλά από τα σημερινά κράτη
πλησιάζουν το όριο ηλικίας των 1000 ετών, ηλικία καθόλα αξιοσέβαστη για κάθε
μορφή οργάνωσης ανθρώπινης προέλευσης. Καθόλα αξιοσέβαστη όμως και για κάθε
νομιμοποίηση αυθαίρετης και ισοπεδωτικής -από πλευράς του Κράτους-συμπεριφοράς?
Νομιμοποιούνται τα πελατειακά δίκτυα των «ημετέρων» που βασιζόμενα στους
προσωπικούς δεσμούς με τους Κυβερνώντες να καλύπτουν «δίκην αρπάγης» τα
συμφέροντα των ολίγων με τόσο ετεροβαρές αποτέλεσμα που η μια πλευρά του ζυγού
να αγγίζει την επαιτεία και να επικυρώνει τους άστεγους?
Υπάρχουν Κράτη – όπως η Μεγάλη Βρετανία, από τον 17ο αιώνα και μετά - που
βασίζουν το θεμέλιο της κυβερνητικής πολιτικής τους στο μέγιστο δυνατό Ιδιωτικό
κέρδος. Και όμως ακόμα και αυτά τα κράτη έχουν τους περισσότερους ανέργους, τις
πιο ακραίες μορφές πολιτών. Είναι το δράμα της Ευρωπαϊκής και
Βόρειο-Αμερικανικής δύναμης που ενώ έχει – είχε- όλο τον κόσμο στα πόδια της
δεν κατάφερε εν τούτοις να μην αδικεί τους ίδιους τους κατοίκους της. Ήταν και
είναι «το δράμα της Προόδου και του Καπιταλισμού».
Όπως αναφέρει ο Eric Hobsbawm «τη δεκαετία του 1860 μια καινούργια λέξη
προστέθηκε στο παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό λεξιλόγιο: ο καπιταλισμός. Ο
θρίαμβος του καπιταλισμού είναι το επιφανέστερο στοιχείο της ιστορίας στις
δεκαετίες που ακολούθησαν το 1848. Ήταν ο θρίαμβος μιας κοινωνίας που πίστευε
ότι η κοινωνική ανάπτυξη βασιζόταν στον ανταγωνισμό των Ιδιωτικών Επιχειρήσεων,
στο να αγοράζει κανείς τα πάντα - ακόμα και την εργασία- όσο το δυνατόν
φτηνότερα και να τα πουλάει όσο το δυνατόν ακριβότερα.
Σύμφωνα με την πεποίθηση των υπέρμαχων αυτού του συστήματος, μια τέτοια
οικονομία, στηριγμένη στα γερά θεμέλια μιας αστικής τάξης, με μέλη της εκείνους
τους οποίους η ενεργητικότητα, η ικανότητα και η ευφυΐα είχαν υψώσει στην
τωρινή τους θέση και τους κρατούσαν εκεί, θα δημιουργούσε έναν κόσμο που θα τον
χαρακτήριζε όχι μόνο η δίκαιη κατανομή του υλικού πλούτου, αλλά και η διαρκής
εξάπλωση του διαφωτισμού, η προαγωγή του ορθού λόγου, ο πολλαπλασιασμός των
ανθρωπίνων ευκαιριών, η άνθηση των επιστημών και των τεχνών, με λίγα λόγια θα
δημιουργούσε έναν κόσμο αδιάλειπτης και συνεχώς επιταχυνόμενης υλικής και
ηθικής προόδου. Τα λίγα εμπόδια που είχαν απομείνει στο δρόμο της απρόσκοπτης
ανάπτυξης της ιδιωτικής επιχείρησης θα σαρώνονταν και αυτά. Οι θεσμοί του
κόσμου, η μάλλον εκείνων των τμημάτων του κόσμου που δεν τα μάστιζε πια η
παράδοση και η δεισιδαιμονία η η κακοτυχία των κατοίκων της να μην έχουν λευκό
δέρμα - κατά κύριο λόγο, δηλαδή, της Κεντρικής και Βορειοδυτικής Ευρώπης - θα
προσέγγιζαν σταδιακά το διεθνές πρότυπο ενός «Εθνικού Κράτους» με συγκεκριμένα
σύνορα, με ένα Σύνταγμα που θα εγγυόταν την ιδιοκτησία και τα πολιτικά
δικαιώματα, με εκλεγμένα αντιπροσωπευτικά σώματα και κυβερνήσεις υπόλογος σε
αυτά, και , όπου αυτό ήταν ενδεδειγμένο, με την συμμετοχή του απλού λαού στην
πολιτική μέσα σε όρια που να εγγυώνται τη διατήρηση του αστικού καθεστώτος και
να αποσοβούν τον κίνδυνο της ανατροπής του»
Το ‘’Κεφάλαιο’’ - σαν Λερναία Ύδρα - δεν αντιπαλεύει τον εαυτό του. Απλά
μεταμορφώνεται ανάλογα με τους καιρούς και τις ανάγκες και εξαπλώνεται πάντα
βασιζόμενο στο κοινωνικό υπέδαφος που βρίσκει πρόσφορο. Μεταμορφωμένο το ίδιο
κάθε φορά, μεταμορφώνει συγχρόνως και την ίδια την Κοινωνία στην οποία επιδρά.
Από τον Φεουδαλισμό περάσαμε στις Αυτοκρατορίες και από αυτές στα Εθνικά Κράτη
και από αυτά στην Ενωμένη Ευρώπη και στην ξέφραγη ‘’ελεύθερη Αγορά της’’ και
έτσι φυσικά και αβίαστα στην Παγκοσμιοποιημένη Αγορά. Το Κέρδος και το Κεφάλαιο
συνόδευαν όλα τα Συστήματα αθόρυβα και διακριτικά, αλλάζοντας όχι μόνο μορφές
αλλά και κουλτούρα και φωνές και θα τολμούσα να πω και χρώματα.
Ένα από τα αίτια του σημερινού Ευρωπαϊκού τεκτονικού κλονισμού είναι η ίδια
η φύση της Ευρώπης.
Η Ευρώπη τις αγαπούσε και τις αγαπά τις αλλαγές!!!. Η Ευρώπη τις απολαμβάνει
τις ρήξεις, διασπά συνέχειες, προκαλεί καταιγίδες, αναζητώντας ένα άλλο
καλλίτερο(???) κόσμο η απλώς έναν άλλο κόσμο διαφορετικό. Δημιουργεί
απροσδόκητα και δραματικά γεγονότα, της αρέσουν οι θεαματικές εκτροπές και
ακραίοι πειραματισμοί. Άρα για άλλη μια φορά βρισκόμαστε μπροστά σε μια εποχή
που όλοι την καλούν ως εποχή κρίσης.
Θεωρώ πλέον ότι είναι εποχή μετάβασης από την Νεωτερική Εποχή στην
Μετα-νεωτερική Εποχή. Γιαυτό και αυτή η μετάβαση δεν έχει απλώς κλυδωνισμούς ,
έχει κλονισμούς τεκτονικών σεισμών.
Φοβάμαι ότι όπως καμία μετάβαση δεν έγινε αναίμακτα δεν θα γίνει ούτε αυτή.
Απομακρυνόμαστε από το δίπολο Αμερικής- Ρωσίας και βρισκόμαστε μπροστά σε ένα
πολυπολικό σύστημα που ακόμα δεν ξέρουμε ούτε πώς να το ονομάσουμε, πόσο μάλλον
πώς να το διαχειριστούμε.
Όμως ας έχουμε και μια άλλη σκέψη μέσα στο μυαλό μας. Δεν θα πρέπει να
παραβλέψουμε ότι η Ευρώπη ποτέ δεν είχε εξωτερικούς εχθρούς. Ο μόνος εχθρός της
Ευρώπης ήταν ο εαυτός της, η αυτοδιαμόρφωση της και η θρησκεία της. Το ενιαίο
δόγμα ήταν πάντα το ζητούμενο για την Ρωμαιοκαθολική Κοινότητα και η
Χριστιανική θρησκευτική πίστη το ζητούμενο για ολη την Δυτική Ευρώπη. Η «ελέω
Θεού Μοναρχία» αντικαταστάθηκε από «την ελέω Θεού Κεφαλαιοκρατία» και αυτή από
«την ελέω Θεού Αγοροκρατία» και η Ευρώπη προχωρά…ελέω Θεού… προασπιζόμενη την
Αθεΐα !!!
Εφόσον το πολιτικό καθεστώς είναι άμεσα συνδεδεμένο με το θρησκευτικό και το
οικονομικό σύστημα που το υπηρετεί κάθε νέος πολίτης γεννιέται με πλήρως
διαμορφωμένες ηθικές αξίες, απαιτήσεις και προτιμήσεις.
Η Αγορά άλλαξε τον τρόπο σκέψης της Ευρώπης και παραμόρφωσε τις Αξίες της.
Το πώς η αγορά άλλαξε τον τρόπο σκέψης της Ευρώπης, που γέννησε τον
Διαφωτισμό, απεικονίζεται στη στάση της απέναντι στην «αμοιβή με βάση την
Απόδοση». Τι είδους Κοινωνία είναι αυτή που ο Διευθύνων Σύμβουλος μιας
Εταιρείας λέει: «Αν μου δώσετε μόνο 5 εκατομμύρια ευρώ θα σας δώσω μόνο ένα
μέρος των προσπαθειών μου. Για να έχετε την απόλυτο προσήλωση μου πρέπει να μου
δώσετε μερίδιο και στα Κέρδη!». Αν δεν του δώσουν μερίδιο στα κέρδη που θα
είναι εστραμμένη η υπόλοιπη προσήλωση του Διευθύνοντος Συμβούλου; Μήπως στη
διπλανή Επιχείρηση; Και τότε πως διαφυλάσσονται τα συμφέροντα των εργαζομένων
και το βιώσιμο μέλλον της Επιχείρησης; Σκέψου πόσο αλλοιώθηκε ο τρόπος σκέψης
όλων μας, που τώρα που το διαβάζεις αυτό που γράφω, αγαπημένε μου αναγνώστη,
σου φαίνεται λογικό. Και μάλιστα ίσως αναρωτιέσαι : Μα που πάμε;
Στις 26 Ιανουαρίου του 2014 ένας πολιτικός μας και αρχηγός πολιτικού
κόμματος ταυτόχρονα, σε ομιλία του στο ξενοδοχείο Κάραβελ σε συνέδριο του
κόμματος του είπε: « Κυριαρχία είναι και η δυνατότητα στη διαδικασία του
Δημόσιου Διεθνούς Δανεισμού. Για να είσαι Κυρίαρχο Κράτος πρέπει να μπορείς να
δανείζεσαι»
Όμως ο Ναπολέων Βοναπάρτης τον 18ο αιώνα, είχε πει:
«Όταν μια κυβέρνηση εξαρτάται από τραπεζίτες για χρήματα, οι τραπεζίτες
ελέγχουν την κατάσταση και όχι οι πολιτικοί ηγέτες, αφού το χέρι που δίνει
είναι πάντα πάνω από το χέρι που δέχεται. Το Χρήμα δεν έχει πατρίδα. Οι
χρηματοδότες δεν ξέρουν τι είναι ο πατριωτισμός και δεν έχουν καμία αξιοπρέπεια,
μοναδικός σκοπός τους είναι το κέρδος!»
Στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του στο Κογκρέσο, ο πρόεδρος Τζορτζ
Ουάσινγκτον, είχε την ευκαιρία να παρέχει συμβουλές σχετικά με το πώς να
προστατεύσει κάποιος τον πλούτο και την ευημερία της Αμερικής, στο μέλλον:
--Δώστε προσοχή στη διαμόρφωση των πολιτικών κομμάτων.
--Κρατήστε τη θρησκεία και την ηθική σας ως φορείς ενός ελεύθερου λαού.
--Αποφύγετε συμμαχίες και τις ξένες στρατιωτικές εμπλοκές.
--Ελέγξτε το υπόλοιπο της ομοσπονδιακής ισορροπίας και να αποφευχθεί το δημόσιο
χρέος.
--Κρατήστε την δημόσιες δαπάνες και επιβάλετε χαμηλή φορολογία.
-+Μην αποδυναμώσει το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών με τις τροποποιήσεις.
--Μην αφήνετε τομεακές διαφορές να χωρίσουν την Ένωση.
Τη ίδια περίπου εποχή οι Ρότσιλντ έλεγαν: « Δώστε μου το δικαίωμα να κόβω
χρήμα για ένα Κράτος και δεν με νοιάζει ποιος βγάζει τους Νόμους του»
Τι άλλαξε τόσο ριζικά μέσα σε διάστημα δύο αιώνων?
Αν τα Κράτη για να θεωρούνται Κυρίαρχα πρέπει να μπορούν να δανείζονται,
τότε που υπάρχει ο Πατριωτισμός? Τον επιδιώκουμε πλέον τον Πατριωτισμό ως
Κράτος? Προς τα πού πάμε?
Αν τα Κράτη εξαρτώνται τόσο πολύ από τις Αγορές και αν οι Αγορές χρειάζονται
τόσο μεγάλο ηθικό πλεόνασμα όπως προαναφέραμε , τότε ποιος θα κυβερνά τα Κράτη?
Ποιος θα κυβερνά τον Κόσμο? Ποιος ανθρώπινος Οργανισμός θα είναι αυτός που θα
έχει τέτοιες δυνατότητες .
Η μήπως αυτός ο Οργανισμός δεν χρειάζεται να έχει ανθρώπινες αδυναμίες και η
Διακυβέρνηση ενός Κράτους μεταπηδήσει από το Κοινωνικό Συμβόλαιο στο
Επιχειρησιακό Συμβόλαιο; Ναι αληθινές, λογικές σκέψεις γεννώνται σε όλους τους
νοήμονες και λογικά σκεπτόμενους ανθρώπους: Προς τα πού πάμε????
Αυτή είναι και ή κινητήρια αφορμή που με ώθησε να προσπαθήσω να γράψω αυτό το
κείμενο.
Κατά γενική ομολογία Κράτος σημαίνει Δύναμη , άρα μεγάλο Κράτος μεγάλη
Δύναμη, μικρότερο Κράτος σημαίνει μικρότερη Δύναμη, και Χρεωμένο Κράτος δανεική
Δύναμη!
Πιθανόν λοιπόν να είμαστε μπροστά σε μία νέα εξέλιξη που θέλει τον
υποβιβασμό της δύναμης των παραδοσιακών Εθνικών Κρατών σε όφελος νέων ολοκληρώσεων,
όπως για παράδειγμα το πείραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και πάλι όμως η νέα
ιδεολογία που κατασκευάζεται γύρω από τον ευρωπαϊσμό στην τελική εάν το ψάξει
κανείς δεν αποτελεί τίποτα άλλο από την κατασκευή και την γένεση ενός νέου
Ευρωπαϊκού Εθνικισμού. Και επειδή η θετική μου εκπαίδευση με κρατάει
αγκιστρωμένη με μαθηματική λογική σε αλληλουχίες επαγωγικών σκέψεων και
συμπερασμάτων- ακόμα και όταν προσπαθώ να εισέλθω σε χωράφια πολιτικής και
φιλοσοφικής σκέψης- ευθύς καταλαβαίνω ότι τις διεργασίες, τις διαδικασίες, τις
λειτουργίες, τις ανθρώπινες ανάγκες και επιθυμίες των πολιτών του, για τα
ατομικά και συλλογικά τους συμφέροντα , τις δημόσιες πολιτικές, ακόμα και τους
θεσμούς που το Κράτος ως Οντότητα Αυθεντίας αδυνατεί η αρνείται να συντηρήσει,
να εκτελέσει και να αναπτύξει, μια άλλη μορφή Αυθεντίας και Εξουσίας, μια άλλη
Οντότητα, ένας άλλος Οργανισμός – ίσως και ως Ανώνυμη Εταιρεία - θα πρέπει να
αναλάβει να αναπτύξει και να εκτελέσει, που μπορεί να βρίσκεται γεωπολιτικά
…κάπου μέσα στον ενιαίο Ευρωπαϊκό σκηνικό.
Όπως αναφέρουν οι John Micklethwait & Adrian Wooldridge στο βιβλίο τους
« Η Εταιρεία» : «η Εταιρεία στην ιστορία της είναι ένας τύπος Οργανισμού, ο
οποίος πολύ συχνά ξεκινούσε ως ένα κρατικό επιχορηγούμενο ευαγές ίδρυμα,
εξαπλώθηκε προς όλες τις κατευθύνσεις, αναδιαμορφώνοντας τη γεωγραφία, τον
τρόπο διεξαγωγής του πολέμου, τις τέχνες, την επιστήμη και -ατυχώς- τη γλώσσα.
Οι Εταιρείες αποδείχτηκαν πανίσχυρες όχι απλώς επειδή βελτίωσαν την
παραγωγικότητα, αλλά επειδή διαθέτουν περισσότερα από τα νομικά δικαιώματα ενός
ανθρώπου, δίχως όμως τους συνοδούς βιολογικούς περιορισμούς: δεν είναι
καταδικασμένες να πεθάνουν λόγω γήρατος και μπορούν να αναπαράγονται σχεδόν
κατά βούληση».
Αυτό αποδείχτηκε κατά κάποιο τρόπο με την Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών που
κάποια στιγμή έγινε τόσο ισχυρή που διόριζε κυβερνήσεις στη Μεγάλη Βρετανία με
κίνδυνο την πραγματική ύπαρξη αυτής ταύτης της Αυτοκρατορίας.
Επίσης δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ή Ευρώπη έτσι όπως την γνωρίζουμε σήμερα
δεν είναι τίποτα άλλο παρά δημιουργία φυλών ( ιδίως Γερμανικών) που μετοίκησαν
σε αυτή από τον 4ο έως τον 8ο αιώνα μ.Χ και που όλοι ξέρουμε ως "Ή Μεγάλη
Μετανάστευση των Λαών"
( Ή μετανάστευση των βαρβαρικών φύλων είχε ουσιαστικά ξεκινήσει από τον 2ο
αιώνα και αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος της πτώσης της Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας- εξαντλήθηκε και σε ανθρώπινο δυναμικό αλλά και οικονομικά).
Την αγαπάμε την Ευρώπη όλοι μας. Και την αγαπούσαμε και την αγαπάμε και
πιστεύουμε ότι θα καταφέρει να αντιληφθεί ότι οι κίνδυνοι είναι μεγαλύτεροι από
το παραστράτημα και την τιμωρία κάποιων μικρών Κρατών, που δεν υπάκουσαν στην
αυστηρή δημοσιονομική πολιτική της.
Υ. Γ. Ο πίνακας της φωτογραφίας μας είναι έργο του Πίτερ Μπρίγκελ ή Μπρέγκελ
ο πρεσβύτερος (Pieter Bruegel the Elder). Ο Πύργος της Βαβέλ 1563 ελαιογραφία
σε σανίδι - Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης στη Βιέννη (Kunsthistorisches Museum
Vienna .
Ευφροσύνη Μπούτσικα
Διπλ. Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχ. Η/Υ Ε.Μ.Π
M.Sc Τεχνο-Οικονομικά Συστήματα