Προδημοσίευση από το περιοδικό του ΠΚΕ-ΟΤΕ Ν.Αττικής '' Πολιτιστική Έκφραση '' τ. 164
Νεανικά Όνειρα και Πραγματικότητα…
Γράφει η Βίκυ Μιχαλακοπούλου
Διακοπές… όσοι μπορέσαμε να φύγουμε από το κλεινόν άστυ καταλήξαμε στην πλειοψηφία μας στα πάτρια
εδάφη.
Θελήσαμε να απομακρυνθούμε για λίγο από την αβάσταχτη βαρύτητα της καθημερινότητας,
όπως την επέβαλλε η μνημονιακή πολιτική και οι υποστηρικτές της.
Και ενώ εμείς οι παραθεριστές βολεύαμε το κορμί μας στην ξαπλώστρα και
στα δροσερά νερά της θάλασσας, κάποιοι εργάζονταν σκληρά για να μας
εξυπηρετήσουν.
Νέοι και νέες που δεν περιμένουν το χαρτζιλίκι των γονιών ή των
παππούδων και γιαγιάδων, που εργάζονται για να ζήσουν και να συνεισφέρουν στο
οικογενειακό εισόδημα, πολλοί από αυτούς σπουδαστές-φοιτητές ταυτόχρονα.
Αν αφήναμε λοιπόν για λίγο στην άκρη την προσωρινή καλοπέρασή μας και
παρακολουθούσαμε τα πράγματα πίσω από «τη σκηνή», τι θα βλέπαμε άραγε;
Τα νέα αυτά παιδιά να εργάζονται κάτω από τον καυτό ήλιο, σε αντίξοες
συνθήκες με την αγωνία τι θα κάνουν όταν τελειώσει το καλοκαίρι και η ανεργία
τους κυκλώσει. Πάντα όμως χαρούμενα και με το χαμόγελο!
Να είναι stand by για να ξεκινήσουν όταν θα χρειασθεί και να δουλεύουν πολύ πιο
πάνω από το κανονικό ωράριο, αρκετές φορές από το πρωί έως το βράδυ…να μπερδεύουν
τα ρέστα μέσα στην κούρασή τους, να πασχίζουν «να μην μπουν και μέσα» ή να
γίνονται μούσκεμα από τον ιδρώτα.
Για ένα πενιχρό ημερομίσθιο… Στην πλειοψηφία τους ανασφάλιστοι…
Νέοι και νέες με ήθος, αρχές και αξίες. Μία ωραία παρέα που αρκετές
φορές στο τέλος της κοπιαστικής μέρας, αντί να μιζεριάζει -όπως κάνουμε εμείς
οι μεγαλύτεροι- έπαιρνε τη μπάλα, έπαιζε
βόλεϊ, ποδόσφαιρο, γελούσε και χαιρόταν τη ζωή!
Η Αγγελική, η Βενετία με τη μελαχρινή ομορφιά σαν άλλη Έλενα Ναθαναήλ,
ο Γιάννης που θέλει να γίνει γιατρός, ο Γιώργος, ο Θανάσης, ο Θέμις με το
αγέρωχο περπάτημα στην άμμο χωρίς παπούτσια, ο Κώστας με την ευγένεια ψυχής και
το πηγαίο χάρισμα της επικοινωνίας, ο εξυπηρετικός Νίκος, ο Λουκάς και η Ελένη
με τους ωραίους καφέδες τους, ο Παναγιώτης με το πλατύ χαμόγελο, ο Χρήστος, ο καθένας με τη δική του ξεχωριστή
προσωπικότητα.
Ο εργοδότης από την άλλη, εκμεταλλευόμενος το ευνοϊκό για εκείνον
εργασιακό καθεστώς αυξάνει τα κέρδη του (ή έστω συγκρατεί τα διαφυγόντα κέρδη
του) μέσω της απλήρωτης ή κακοπληρωμένης και ανασφάλιστης εργασίας.
Αρκετές φορές χρεωμένος και αυτός, χωρίς ωστόσο, αυτό να αποτελεί δικαιολογία.
Όταν δεν μπορείς να πληρώσεις σωστά (η εύκολη λύση), το ελάχιστο που μπορείς να
κάνεις είναι να εργάζεσαι και εσύ το ίδιο σκληρά όπως βάζεις τους άλλους, χωρίς
να εκμεταλλεύεσαι την εξουσία σου, γιατί κατ΄ ουσίαν δεν είσαι κανενός «αφεντικό»…αναλογιζόμενος
κανείς τι σημαίνει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.!
Βέβαια, το κλείσιμο πολλών μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων είναι άλλη μία
τραγική συνέπεια της κρίσης. Για το οποίο όμως δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι
αλλά οι κυβερνήσεις που επιβάλλουν παράλογη φορολογία και εξοντωτικά μέτρα που οδηγούν
στον αφανισμό τους.
Τα επίσημα στοιχεία είναι και αυτά τραγικά. Στο πρώτο τρίμηνο του 2013,
η ανεργία στις ηλικίες μέχρι 24 ετών ξεπερνάει το 60%. Νέοι εργαζόμενοι, με
πλήρες ωράριο σε τηλεφωνικό κέντρο εταιρείας, με αμοιβή 20 ευρώ την εβδομάδα.. Αλλά
και στην υπόλοιπη Ευρώπη τα στοιχεία δεν είναι πιο ενθαρρυντικά: Στα 18 από τα
27 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης η ανεργία των νέων ξεπερνάει το 20%. Από το
ξεκίνημα της κρίσης, τουλάχιστον 70.000 μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, που
αποτελούσαν παραδοσιακά τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας, έχουν κλείσει στην
Ελλάδα. Αποτέλεσμα: σήμερα η ανεργία στη χώρα να φτάνει στις μεγαλύτερες
ηλικίες στο 27,4%.
Άσχετα, αν η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει ότι υπάρχει θετικό ισοζύγιο προσλήψεων –
απολύσεων προκαλώντας την κοινή λογική και εμπαίζοντας τους άνεργους.
Αποκαρδιωτικά για την Ελλάδα είναι και τα αποτελέσματα της έρευνας για
τους μισθούς: Μειώσεις μισθών έως 30,4% έφεραν οι επιχειρησιακές και ατομικές
συμβάσεις και έως 28,3% οι μερικής και εκ περιτροπής συμβάσεις το 2012, σύμφωνα
με τα στοιχεία της ετήσιας έκθεσης του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας. Η δε μαύρη
εργασία σκαρφάλωσε στο 38,4% το πρώτο εξάμηνο του 2013. ….
Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι οι νέοι και οι νέες της χώρας μας είναι τα
μεγαλύτερα θύματα της κρίσης. Ενώ αξίζουν το καλύτερο, εισπράττουν το ελάχιστο
και πρέπει όχι απλά να επιβιώσουν, αλλά να ζήσουν και να ζήσουν με αξιοπρέπεια κάτι
το οποίο συνεπάγεται, μεταξύ άλλων, το δικαίωμα στην εργασία και την κοινωνική ασφάλιση,
σε ένα Κράτος Δικαίου, που εδώ και καιρό είναι
ανύπαρκτο.
Σκεφτήκαμε τι μέλλον τους προσφέρουμε; Αγωνιζόμαστε να το βελτιώσουμε;
Ή αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τα τεκταινόμενα άλλοτε βολεμένοι και άλλοτε επειδή
πλανιόμαστε ότι δεν μας αφορούν ή ακόμα ότι δεν έχουμε τη δυνατότητα να τα
αλλάξουμε ;
Στο παρελθόν όμως, έχουμε αποτρέψει πολλά δεινά που μας είχαν
επιβληθεί. Είναι σειρά μας, με τη δράση μας, να προστατέψουμε τη ζωή μας και τη
ζωή των παιδιών μας.
Περιμένουν από εμάς γι αυτό δεν πρέπει να τους απογοητεύσουμε. Γιατί
δεν μπορούμε να ζήσουμε έτσι …
Ας αρχίσουμε λοιπόν ΤΩΡΑ να αντιδρούμε έχοντας στο νου μας μεταξύ άλλων
και το στίχο του ποιητή:
Αγωνιζόμαστε, Ονειρευόμαστε
και Τραγουδούμε (Οδυσσέας Ελύτης)