Υπουργείο Α-παιδευσιάς και Α-πολιτισμού γωνία

Υπουργείο Α-παιδευσιάς και Α-πολιτισμού γωνία


Aν το Θεατρικό Μουσείο είχε ως εκθέματα αγάλματα από την Αμφίπολη, θα είχε άλλη τύχη;


Την έντονη διαμαρτυρία της εκφράζει με επιστολή της προς τον υπουργό Παιδείας, που κοινοποιήθηκε σε φορείς και πρόσωπα από το χώρο των τεχνών και της τυπικής εκπαίδευσης, η Πανελλήνια Ένωση Εκπαιδευτικών Πολιτιστικών Θεμάτων, για τον εξοβελισμό του πολιτισμού «από τις ονομασίες των τμημάτων που θα συντονίζουν και θα διευθύνουν τη λειτουργία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και τις περιγραφές των αρμοδιοτήτων τους, όπως καταγράφονται στον νέο Οργανισμό του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων (ΠΔ υπ αρ. 114,  ΦΕΚ 181/29-8-2014)». Μάλιστα, παρά τις περί του αντιθέτου εξαγγελίες πριν από λίγα χρόνια με στόχο την κατ’ επίφαση σύμπνοια με αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβούλιου. Η Ένωση αποτελείται από τους Υπευθύνους Πολιτιστικών Θεμάτων των Διευθύνσεων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της χώρας, από Σχολικούς Συμβούλους αλλά κι εκπαιδευτικούς που όντας ευαισθητοποιημένοι στο θέμα της ένταξης του πολιτισμού στην εκπαίδευση εκπονούν ανάλογα προγράμματα Σχολικών Δραστηριοτήτων, όπου εντάσσονται πέρα από τα πολιτιστικά και τα προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, Αγωγής Υγείας κ.λπ. Τέτοια προγράμματα οι εκπαιδευτικοί στη χώρα μας υλοποίησαν 16.761 σε 5.694 σχολεία, όπου ενεπλάκησαν εθελοντικά 31.636 εκπαιδευτικοί και 398.747 μαθητές. Η επιστολή καταλήγει στην πρόταση δημιουργίας ενός αυτοτελούς Τμήματος Προγραμμάτων Σχολικών Δραστηριοτήτων, το οποίο θα συγκεντρώνει το σύνολο των αρμοδιοτήτων που σχετίζονται με τα προγράμματα αυτά και φυσικά τα πολιτιστικά προγράμματα.

Η πληγή του Θεατρικού Μουσείου

Παράλληλα, και κατά πλήρη αντιστοιχία με το παραπάνω, βρίσκεται το γνωστό πλέον σε όλους όσοι ασχολούνται με την τέχνη του θεάτρου θέμα της πλήρους εγκατάλειψης κι εξαθλίωσης στην οποία έχει περιέλθει το Θεατρικό Μουσείο, τόσο ως χώρος όσο και ως οργανισμός. Πρόκειται για μία σοβαρότατη πληγή που χρονίζει, «κακοφορμίζει» επικίνδυνα και δεν λέει να κλείσει, θυμίζοντάς μας όχι μόνο την αναλγησία του ελληνικού κράτους, ιδιαίτερα σε θέματα διάσωσης της μνήμης του νεότερου ελληνικού πολιτισμού -γιατί αν το Μουσείο αυτό είχε ως εκθέματα, π.χ. τα αγάλματα από την Αμφίπολη, η αντιμετώπιση θα ήταν σαφώς διαφοροποιημένη.
Την ίδια στιγμή, όπως μας ενημέρωσε η κα Άννα Μαυρολέων, ερευνήτρια του θεάτρου, συγγραφέας, διδάσκουσα στο πρόγραμμα ΕΣΠΑ «Ακαδημία Πλάτωνος – οι δρόμοι της γνώσης» του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και επί εικοσαετία εργαζόμενη με σύμβαση αορίστου χρόνου στο Τμήμα Μηχανογράφησης (Βάσεις δεδομένων) του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου – Θεατρικό Μουσείο, οι οικονομικές υποχρεώσεις του Οργανισμού είναι πλέον τεράστιες ενώ υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες τόσο για τυπικούς –π.χ. προϋποθέσεις υπαγωγής στα προγράμματα ΕΣΠΑ- όσο και για ουσιαστικούς λόγους. Ωστόσο, τα πράγματα εκπλήσσουν και θλίβουν ακόμη περισσότερο όταν κανείς αναλογίζεται πως όλοι αυτοί οι θησαυροί της νεότερης θεατρικής μας ιστορίας είναι πλέον βορά ακόμη και χιλιάδων εντόμων και τρωκτικών.

Και στο ευρωκοινοβούλιο το θέμα

Αυτή η πληγή θα έπρεπε να υπενθυμίζει σε όλη την ελληνική κοινωνία ποιές κυβερνήσεις μας κυβερνούν, αλλά και ποιά είναι η στάση τους διαχρονικά ως προς την παιδεία και τον πολιτισμό, από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Όταν η Μελίνα Μερκούρη, ως φωτεινή εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, ήταν υπουργός Πολιτισμού, οραματίστηκε το πάντρεμα της παιδείας με τον πολιτισμό, με σκοπό όλοι οι μαθητές στο ελληνικό σχολείο να μετέχουν και της καλλιτεχνικής παιδείας. Δεν πρόλαβε, όμως, να ολοκληρώσει το σχέδιό της. Χρόνια αργότερα, εφαρμόστηκε από τα δύο συναρμόδια υπουργεία το πιλοτικό πρόγραμμα με το όνομά της, που έπειτα καταργήθηκε λόγω εκλογής του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας ως αυτοδύναμης κυβέρνησης -σε μια εποχή κατά την οποία ο δικομματισμός έστω και κατ’ επίφαση σήμαινε τη μεταξύ των δύο συγκυβερνώντων σήμερα στην Ελλάδα κομμάτων αντιπαλότητα και τον ανταγωνισμό.
Σήμερα που ούτε τα προσχήματα τηρούνται και οι μάσκες έχουν πέσει, ο πνευματικός πολιτισμός και η ουσιαστική, ανθρωπιστική παιδεία, είτε ξεχωριστά είτε συνενωμένα, πόρρω απέχουν από το να συναποτελούν προτεραιότητες της κυβερνητικής πολιτικής παρά μόνο κατ’ επίφαση και τυπικά μέσα από την ονομασία ενός ή δύο υπουργείων, τα οποία στην πραγματικότητα δεν επιτελούν το έργο για το οποίο υποτίθεται πως δημιουργήθηκαν.
Ας ελπίσουμε πως οι προσπάθειες τόσο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και του ΚΚΕ αλλά και της ΔΗΜΑΡ, εντός του ελληνικού κοινοβουλίου, παράλληλα με εκείνες του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Μανώλη Γλέζου, που έχει ήδη δηλώσει ότι θα φέρει το θέμα του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου – Θεατρικού Μουσείου στο ευρωκοινοβούλιο, θα αποδώσουν καρπούς, ώστε ο φορέας αυτός να γίνει βιώσιμος σύμφωνα πάντα με τους διεθνείς κανόνες και με σταθερή χρηματοδότηση, αφού πρώτα βέβαια τακτοποιήσει όλες τις υποχρεώσεις του απέναντι στους εργαζόμενούς του.

Σπύρος Πετρίτης

Από την Εποχή