.
ΝΙΚΗΤΑΣ ΒΟΣΤΑΝΗΣ - ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΛΑΧΟΥΤΗΣ
ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ
ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ
Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι στις μέρες μας δεν γράφεται καλό λαϊκό τραγούδι. Οι αλλαγές στην ταξική δομή της ελληνικής κοινωνίας, η διάχυση νέων, διαστρεβλωμένων πολιτισμικών μοντέλων και ο συγκεκριμένος ρόλος των θεσμών παραγωγής μουσικής – ενός μηχανισμού όχι μόνο καλλιτεχνικού αλλά και ιδεολογικού - έχουν πράγματι οδηγήσει στην παρακμή αυτού που ιστορικά ονομάστηκε «λαϊκό τραγούδι». Σε αυτή την παρακμή, όπως και σε κάθε κοινωνικό φαινόμενο, εμφανίζονται – ευτυχώς – και αντίρροπες τάσεις. Ποιος μπορεί να αρνηθεί την αξία του έργου σύγχρονων λαϊκών δημιουργών όπως π.χ. ο Βαγγέλης Κορακάκης και ο Χρήστος Νικολόπουλος, αλλά και νεότερων;
Ο δίσκος «Όνειρο στην Έρημο» σε μουσική του Νικήτα Βοστάνη και στίχους του Κώστα Μπαλαχούτη (σε εννιά τραγούδια) και των Λιζέτας Καλημέρη, Αρετής Κελερμένου και Αλέκας Μπότη (σε ένα τραγούδι η καθεμία), είναι ένα σημαντικό επεισόδιο αυτής της αντίρροπης προς την παρακμή τάσης ανάδειξης ενός καλαίσθητου λαϊκού βιώματος. Δώδεκα τραγούδια, ένα σύντομο ταξίμι και ένα μαγικό ορχηστρικό συνθέτουν αυτόν τον δίσκο που δεν πρέπει να λείψει από καμία λαϊκή δισκοθήκη. Φορείς αυτού του βιώματος είναι τρεις από τις κορυφαίες φωνές του ελληνικού τραγουδιού σήμερα, ο Κώστας Μάντζιος (στα περισσότερα τραγούδια), η Σοφία Παπάζογλου και η Λιζέτα Καλημέρη, ενώ το πολύ δυνατό «Είμαι βράχος και αντέχω» ερμηνεύει ο δωρικός Γιάννης Ντουνιάς.
Πυρήνας του δίσκου είναι το τραγούδι… γυμνό, χωρίς φτηνά μουσικά και στιχουργικά φτιασιδώματα. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη δημιουργική φλέβα των στιχουργών - με προεξάρχοντα τον Κώστα Μπαλαχούτη – οι οποίοι παράγουν λόγο μεστό, λιτό και άμεσο, αποφεύγοντας τόσο το ένα άκρο της χυδαιότητας όσο και το άλλο άκρο της περίτεχνης κενολογίας. Τα στιχουργικά μοτίβα παραπέμπουν στο ερωτικό συναίσθημα με πρωτοτυπία (βλέπε π.χ. το «Κορίτσι απ’ το Κίεβο»), ενώ δεν λείπουν οι αναφορές «σ’ αυτή τη γκρίζα εποχή» και στις «σειρήνες» που «τραγουδάνε για λιμάνια ψεύτικα». Αυτό τον λόγο αναλαμβάνει να ντύσει μουσικά ο Νικήτας Βοστάνης (τον οποίον γνωρίσαμε το 2004 με το cd «Τέρμα Γκάζι»), με την πηγαία, αβίαστη μελωδικότητά του. Συνυπεύθυνος για το αποτέλεσμα του δίσκου είναι και ο Χαράλαμπος Καπελιαρής, που επιμελείται τόσο την ορχήστρα όσο και τον ήχο. Εκτός από τη συμμετοχή του Ντουνιά, ξεχώρισα τα τραγούδια «Ο Ουρανός», «Δεν υπάρχουν πια πατρίδες» και «Σε αγκαλιά ανοιχτή», ενώ το πανέμορφο ορχηστρικό «Μεξ και απέναντι» φέρει κάτι από τη συγκίνηση των «Χαρταετών» του Θεοδωράκη. Με άλλα λόγια, ο δίσκος «Όνειρο στην Έρημο» είναι ένας αξιοπρόσεκτος πραγματικά κρίκος στη μεγάλη και δίχως τέλος αλυσίδα του λαϊκού μας τραγουδιού.
(Εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, "Οι Ακροάσεις της Εποχής")
ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ
ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ
Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι στις μέρες μας δεν γράφεται καλό λαϊκό τραγούδι. Οι αλλαγές στην ταξική δομή της ελληνικής κοινωνίας, η διάχυση νέων, διαστρεβλωμένων πολιτισμικών μοντέλων και ο συγκεκριμένος ρόλος των θεσμών παραγωγής μουσικής – ενός μηχανισμού όχι μόνο καλλιτεχνικού αλλά και ιδεολογικού - έχουν πράγματι οδηγήσει στην παρακμή αυτού που ιστορικά ονομάστηκε «λαϊκό τραγούδι». Σε αυτή την παρακμή, όπως και σε κάθε κοινωνικό φαινόμενο, εμφανίζονται – ευτυχώς – και αντίρροπες τάσεις. Ποιος μπορεί να αρνηθεί την αξία του έργου σύγχρονων λαϊκών δημιουργών όπως π.χ. ο Βαγγέλης Κορακάκης και ο Χρήστος Νικολόπουλος, αλλά και νεότερων;
Ο δίσκος «Όνειρο στην Έρημο» σε μουσική του Νικήτα Βοστάνη και στίχους του Κώστα Μπαλαχούτη (σε εννιά τραγούδια) και των Λιζέτας Καλημέρη, Αρετής Κελερμένου και Αλέκας Μπότη (σε ένα τραγούδι η καθεμία), είναι ένα σημαντικό επεισόδιο αυτής της αντίρροπης προς την παρακμή τάσης ανάδειξης ενός καλαίσθητου λαϊκού βιώματος. Δώδεκα τραγούδια, ένα σύντομο ταξίμι και ένα μαγικό ορχηστρικό συνθέτουν αυτόν τον δίσκο που δεν πρέπει να λείψει από καμία λαϊκή δισκοθήκη. Φορείς αυτού του βιώματος είναι τρεις από τις κορυφαίες φωνές του ελληνικού τραγουδιού σήμερα, ο Κώστας Μάντζιος (στα περισσότερα τραγούδια), η Σοφία Παπάζογλου και η Λιζέτα Καλημέρη, ενώ το πολύ δυνατό «Είμαι βράχος και αντέχω» ερμηνεύει ο δωρικός Γιάννης Ντουνιάς.
Πυρήνας του δίσκου είναι το τραγούδι… γυμνό, χωρίς φτηνά μουσικά και στιχουργικά φτιασιδώματα. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη δημιουργική φλέβα των στιχουργών - με προεξάρχοντα τον Κώστα Μπαλαχούτη – οι οποίοι παράγουν λόγο μεστό, λιτό και άμεσο, αποφεύγοντας τόσο το ένα άκρο της χυδαιότητας όσο και το άλλο άκρο της περίτεχνης κενολογίας. Τα στιχουργικά μοτίβα παραπέμπουν στο ερωτικό συναίσθημα με πρωτοτυπία (βλέπε π.χ. το «Κορίτσι απ’ το Κίεβο»), ενώ δεν λείπουν οι αναφορές «σ’ αυτή τη γκρίζα εποχή» και στις «σειρήνες» που «τραγουδάνε για λιμάνια ψεύτικα». Αυτό τον λόγο αναλαμβάνει να ντύσει μουσικά ο Νικήτας Βοστάνης (τον οποίον γνωρίσαμε το 2004 με το cd «Τέρμα Γκάζι»), με την πηγαία, αβίαστη μελωδικότητά του. Συνυπεύθυνος για το αποτέλεσμα του δίσκου είναι και ο Χαράλαμπος Καπελιαρής, που επιμελείται τόσο την ορχήστρα όσο και τον ήχο. Εκτός από τη συμμετοχή του Ντουνιά, ξεχώρισα τα τραγούδια «Ο Ουρανός», «Δεν υπάρχουν πια πατρίδες» και «Σε αγκαλιά ανοιχτή», ενώ το πανέμορφο ορχηστρικό «Μεξ και απέναντι» φέρει κάτι από τη συγκίνηση των «Χαρταετών» του Θεοδωράκη. Με άλλα λόγια, ο δίσκος «Όνειρο στην Έρημο» είναι ένας αξιοπρόσεκτος πραγματικά κρίκος στη μεγάλη και δίχως τέλος αλυσίδα του λαϊκού μας τραγουδιού.
(Εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, "Οι Ακροάσεις της Εποχής")