Οι Social Waste είναι μια μπάντα που, παρότι κινείται αθόρυβα συνήθως και μακριά από εντυπωσιασμούς και «ζορισμένη» δημοσιότητα, έχει φτιάξει την δικιά της διαδρομή στην εγχώρια χιπ χοπ και ευρύτερα ανήσυχη μουσική σκηνή. Είναι δύσκολο να μην έχεις πέσει ούτε κατά λάθος πάνω σε κομμάτια όπως «Του Άρη», «Στη γιορτή της Ουτοπίας», «Για να νικήσουν», «Με τον καιρό να ναι κόντρα» κοκ.
Οι SW πορεύονται εδώ και αρκετά πλέον χρόνια, με κοινωνικό προβληματισμό και δεδηλωμένες ριζοσπαστικές πολιτικές αφετηρίες, με άποψη και σεβασμό για την ιστορία του χιπ χοπ, με αγάπη κι ενδιαφέρον για τα διάφορα μέρη (από τη Λατινική Αμερική μέχρι τη Μεσόγειο) όπου οι άνθρωποι ξεσηκώνονται και γράφουν ιστορία, έχουν καταφέρει και οι ίδιοι να συμβάλλουν στις μικρές και μεγάλες σύγχρονες ιστορίες.
Μουσικά στο πρώτο άκουσμα ίσως βιαζόσουν να τους κατατάξεις προς low bap μεριά. Όχι άδικα ίσως, δεν είναι μόνο ο τρόπος που χειρίζονται τις μουσικές που πλαισιώνουν τους στίχους τους και τούμπαλιν, είναι και ότι είχαν σχέση με τον χώρο και δεν «κόψανε ποτέ καλημέρες» παρότι τράβηξαν γρήγορα την δική τους αυτόνομη πορεία. Ο ήχος τους πάντως εν τέλει και όσο κανείς εξοικειώνεται περισσότερο μαζί του, είναι δύσκολο να μείνει δεμένος στο λιμάνι του ρεύματος που θεμελίωσαν οι Active Member. Έχει τα δικά του γνωρίσματα κυρίως λόγω του ταξιδιού που επιχειρεί συχνά ανάμεσα στις διαφορετικές μουσικές ιστορίες των διαφορετικών τόπων που κάθε φορά επισκέπτονται. Τα beat μπλέκουν με τις διαφορετικές μουσικές παραδόσεις, πρωτότυπες μελωδίες λικνίζονται παρέα με κάποιες από τις ισχυρότερες εικόνες που μπορεί κανείς να σκεφτεί από το παρελθόν, το παρόν και -γιατί όχι;- το μέλλον: Το τελικό αποτέλεσμα στην ολότητά του είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον.
Αρκετά όμως μάλλον με τα ιδιαιτέρως καλά λόγια που ας το παραδεχτούμε μπορεί να οφείλονται και στην θετική προκατάληψη αυτού εδώ του μέσου αλλά και του γράφοντα, που έχουν την ευκαιρία να γνωρίζουν κάτι από τη φυσιογνωμία που έχουν οι Social Waste για το χιπ χοπ μέσα και από τη στήλη που διατηρεί ο Λεωνίδας Οικονομάκης, «Hip Hop Politics» στο «Περιοδικό για τη Διατάραξη της Κοινής Ησυχίας:
Ο Λεωνίδας Οικονομάκης είναι μέλος των Social Waste, υποψήφιος διδάκτορας Πολιτικών και Κοινωνικών επιστημών του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου της Φλωρεντίας, και μέλος της συντακτικής ομάδας του ROAR Magazine. Το θέμα της διδακτορικής του διατριβής έχει να κάνει με τις πολιτικές στρατηγικές των Zapatistas και των cocaleros της Βολιβίας. Παράλληλα, ασχολείται και με την πολιτική διάσταση του χιπ χοπ σαν ερευνητής «από τα μέσα». Συνεργάζεται με ToPeriodiko.GR παρουσιάζοντας κάθε φορά, ιστορίες, εικόνες και ήχους από το hip hop ως μουσική των κινημάτων.
Με μια πειρατική γαλέρα στις 19 Μάρτη στην Αθήνα
Πέρασε ο καιρός λοιπόν και το ταξίδι ξαναρχίζει με μεγαλύτερη ένταση. Oι Social Waste βγάλανε καινούριο άλμπουμ και μας καλούν στην παρουσίαση του. Το όνομα αυτού «Με μια πειρατική Γαλέρα» και το ραντεβού δόθηκε για το Σάββατο 19 Μάρτη στο κέντρο της Αθήνας, στο ΙΛΙΟΝ plus.
Όπως γράφουν οι ίδιοι στο κάλεσμα για το live:
«Μαζί τους θα βρίσκονται τα Antipoina και ο Dj Magnum / Βαγγέλης D.St8 για να παρουσιάσουν καινούρια αλλά και παλιότερα τραγούδια της μπάντας, τραγούδια από την «Πειρατική τους Γαλέρα» αλλά και από τη «Γιορτή της Ουτοπίας», καθώς και από το πρότζεκτ που ετοιμάζουν από κοινού με τα Αντίποινα και αποκαλούν «Το χιπ χοπ της Μεσογείου», το οποίο είναι μια προσπάθεια να γίνει ραπ τραγούδι με μεσογειακά όργανα.
Οι Social Waste δημιουργήθηκαν το 1999 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Δεκαεφτάχρονοι τότε, μαθητές ακόμα, τράβηξαν αμέσως την προσοχή των active member, οι οποίοι τους πρότειναν να συνεργαστούν στα πλαίσια της ομάδας παραγωγής τους, της Freestyle Productions. Μετά από περιπλάνηση ετών στον κόσμο του ελληνικού hip hop, πολλές συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, πολλά τραγούδια και εμπειρίες στη σκηνή, το 2004 αποχωρούν από τη Freestyle Productions, τηρώντας σιγή ιχθύος μέχρι και το 2013, οπότε αποφάσισαν να ξαναβγούν στο προσκήνιο. Το Νοέμβρη του 2013 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ «Στη γιορτή της Ουτοπίας» και το Δεκέμβρη του 2015 το νέο τους άλμπουμ «Με μια πειρατική γαλέρα». «
Σίγουρα μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συναυλιακές στιγμές της φετινής χρονιάς για μας. Δεν τη χάνουμε και ίσως τα πούμε από κοντά. (Στις μεγάλες και μικρές γιορτές της ουτοπίας).
- Από τα πρώτα τραγούδια πίσω στα χρόνια της εκκίνησης του νέου αιώνα:
Από το «ήταν ταξίδι» στο 2001:
Ο βασιλιάς πρώτος την κότευε σε κάθε φασαρία
Μαζί με ένα τσούρμο τσόγλανους μεγάλους
Πολιτικούς σφουγγοκωλάριους ποιους άλλους
Ράτσα κακιά κιαυτή σαν τους λεφτάδες
Και τις καπάτσες τους κυράδες που οργανώνουν ολυμπιάδες
Πήρα ανάποδες απόψε κι όλους τους πήρε η μπάλα
Για τα δικά μου φταίω εγώ οι άλλοι για τ’ άλλα
Μαζί με ένα τσούρμο τσόγλανους μεγάλους
Πολιτικούς σφουγγοκωλάριους ποιους άλλους
Ράτσα κακιά κιαυτή σαν τους λεφτάδες
Και τις καπάτσες τους κυράδες που οργανώνουν ολυμπιάδες
Πήρα ανάποδες απόψε κι όλους τους πήρε η μπάλα
Για τα δικά μου φταίω εγώ οι άλλοι για τ’ άλλα
Όλα μου φταίνε.. κι όλα τα βρίζω
Αυτά που χάνω.. κι όσα κερδίζω
Όλα μου φταίνε.. κι όλα τα παίρνει η μπάλα
Για τα δικά μου φταίω εγώ.. οι άλλοι για τ’ άλλα
Αυτά που χάνω.. κι όσα κερδίζω
Όλα μου φταίνε.. κι όλα τα παίρνει η μπάλα
Για τα δικά μου φταίω εγώ.. οι άλλοι για τ’ άλλα
Μπροστά της εξάναβρισκα την παιδική χαρά
και σαν προφητή εκστατικό την άκουα να μιλάει
και σαν προφητή εκστατικό την άκουα να μιλάει
Τραγούδια μετά το 2001:
Δεν είμαστε όλοι μαζί ούτε στο ίδιο στο ίδιο καζάνι και μαγαζί
μες το hip hop δεν είναι μόνο παιδάκια και χαζοί,
αφόρητοι, ποζέρια, μάγκες του κώλου,
ανιστόρητοι, καταχραστές του συνόλου.
μες το hip hop δεν είναι μόνο παιδάκια και χαζοί,
αφόρητοι, ποζέρια, μάγκες του κώλου,
ανιστόρητοι, καταχραστές του συνόλου.
(…)Και τελικά αν αυτό είναι το hip hop to Ελληνικότότε δεν λέγεται hip hop αυτό που κάνω εγώ.
(…)Είναι και κάποιοι που έχουν άλλες απόψεις και σου λένε τελικά«Ρε μεγάλε γιατί;Να μην κονομήσουμε κι εμείς πέντε φράγκακαι πες μου ρε μάγκα τι πιστεύεις έ τι;»
Για αυτό κι εγώ κάπου κάπου και νιώθω ότι δεν ανήκω σε αυτή τη σκηνή,
άλλοτε πάλι με θεωρώ γρόθο που παίζω ακόμη σκιά στο πανί.
Και στο κοινό ρε απίστευτα πράγματα και λες δεν γίνετε να είναι τόσο γάματα
αλλά διαψεύδεσαι οικτρά και καπάκι μετά, λες «Τι θέλω εγώ και ασχολούμαι με αυτά»
άλλοτε πάλι με θεωρώ γρόθο που παίζω ακόμη σκιά στο πανί.
Και στο κοινό ρε απίστευτα πράγματα και λες δεν γίνετε να είναι τόσο γάματα
αλλά διαψεύδεσαι οικτρά και καπάκι μετά, λες «Τι θέλω εγώ και ασχολούμαι με αυτά»
Κάπου στη Ρούμελη λένε πως ζεις ακόμα
με τον Κωστούλα, τον Μπελή και τον Τζαβέλλα.
Το ακούς; Ακόμα σε ζητάει τούτο το χώμα.
Γι αυτό σου λέω, ανέβα στο άλογο κι έλα.
με τον Κωστούλα, τον Μπελή και τον Τζαβέλλα.
Το ακούς; Ακόμα σε ζητάει τούτο το χώμα.
Γι αυτό σου λέω, ανέβα στο άλογο κι έλα.
Θέλω να βλέπω να γελάς!
Γιατί εδώ πέρα που μας φέρανε
κάποιοι μας γέμισαν πίκρα, τα μάγια τους ρίχτα να παν στο καλό!
Θέλω να βλέπω να γελάς!
Κάτι που ποτέ δεν καταφέρανε
Εγώ τη λύση σου βρήκα, με ένα γέλιο όλα πνίχτα στο απέραντο γιαλό!
Γιατί εδώ πέρα που μας φέρανε
κάποιοι μας γέμισαν πίκρα, τα μάγια τους ρίχτα να παν στο καλό!
Θέλω να βλέπω να γελάς!
Κάτι που ποτέ δεν καταφέρανε
Εγώ τη λύση σου βρήκα, με ένα γέλιο όλα πνίχτα στο απέραντο γιαλό!
Με τον καιρό να ’ναι κόντρα,
Έχει τιμή σαν πετάς,
Να μένεις μόνος,
Να μένεις μόνος.
Έχει τιμή σαν πετάς,
Να μένεις μόνος,
Να μένεις μόνος.
Τι να ’ναι κρίμα; ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κοίτα στο λύμα,
Θες προδοσία; Ψάξε την κόκκινη απραξία,
Ζητάς ρουφιάνο; Έχει πολλούς, τι να σου κάνω;
Θες παλικάρι; Ρώτα να μάθεις για τον Άρη.
Θες προδοσία; Ψάξε την κόκκινη απραξία,
Ζητάς ρουφιάνο; Έχει πολλούς, τι να σου κάνω;
Θες παλικάρι; Ρώτα να μάθεις για τον Άρη.
Από το «Στη Γιορτή της Ουτοπίας»:
Θα’τανε κάποια Κυριακή, κάποια Δευτέρα
Σε κάποιο ποίημα του Λόρκα, στους πίνακες του Ριβέρα
Στη θάλασσα του Χικμέτ, στα λόγια του Γκαλεάνο
Και πριν καλά καλά σε βρω πάντα σε χάνω
Θα’τανε καθημερινή, μπορεί και αργία
Πλακάτ, πανό, «κράτος κλειστόν» και απεργία
Σε κάποιο στίχο του Άκη Πάνου, ή του Ρασούλη που φωνάζει
Κι όμως αλλάζει Κεμάλ, κι όμως αλλάζει
Σε κάποιο ποίημα του Λόρκα, στους πίνακες του Ριβέρα
Στη θάλασσα του Χικμέτ, στα λόγια του Γκαλεάνο
Και πριν καλά καλά σε βρω πάντα σε χάνω
Θα’τανε καθημερινή, μπορεί και αργία
Πλακάτ, πανό, «κράτος κλειστόν» και απεργία
Σε κάποιο στίχο του Άκη Πάνου, ή του Ρασούλη που φωνάζει
Κι όμως αλλάζει Κεμάλ, κι όμως αλλάζει
Είναι ένα θέμα που σε αφορά
Τούτος ο κόσμος δυο μάσκες φορά
Άλλη στο Νότο κι άλλη στο Βορά
Και δεν είναι όλα μια χαρά
Γι’ αυτό δε μπορώ τους μεγάλους του κόσμου
Που προσπαθούνε να φτάσουν εντός μου
Να μου μιλήσουν και να με πείσουν
Για να νικήσουν
Τούτος ο κόσμος δυο μάσκες φορά
Άλλη στο Νότο κι άλλη στο Βορά
Και δεν είναι όλα μια χαρά
Γι’ αυτό δε μπορώ τους μεγάλους του κόσμου
Που προσπαθούνε να φτάσουν εντός μου
Να μου μιλήσουν και να με πείσουν
Για να νικήσουν
Με το αγέρι στο Μαγκρέμπ θα ταξιδέψω
Αραβική θωριά και Βέρβερου το αίμα
Στην Καζαμπλάνκα μια βραδιά θα αλητέψω
Και στην Κασμπά μάταια θα ψάξω τη Φατέμα
Αραβική θωριά και Βέρβερου το αίμα
Στην Καζαμπλάνκα μια βραδιά θα αλητέψω
Και στην Κασμπά μάταια θα ψάξω τη Φατέμα
Του Ατλαντικού θα διασχίσω τα νερά
Θα χαιρετίσω τη στεριά στο Κάπο Βέρντε
Και στο λιμάνι που συχνάζει η Αριστερά
Θα ρίξω άγκυρα για λίγο – Πόρτο Αλέγκρε
Θα χαιρετίσω τη στεριά στο Κάπο Βέρντε
Και στο λιμάνι που συχνάζει η Αριστερά
Θα ρίξω άγκυρα για λίγο – Πόρτο Αλέγκρε
Γαλαζοκίτρινα θα βάψω τα πανιά
Θα καίει η φλόγα δυνατά στο σπαρματσέτο
Μπουένος Άιρες, πολύχρωμη γειτονιά
Και Boca Juniors ‘es un sentimiento’
Θα καίει η φλόγα δυνατά στο σπαρματσέτο
Μπουένος Άιρες, πολύχρωμη γειτονιά
Και Boca Juniors ‘es un sentimiento’
Από το «Hip Hop της Μεσογείου» :
Το τραγούδι «Το hiphop της Μεσογείου» αποτελεί προπομπό του ομώνυμου πρότζεκτ των Αντιποίνων και των Social Waste, το οποίο βρίσκεται στα σκαριά. Στις συνθέσεις του θα πρωταγωνιστούν όργανα, μουσικές, και ρυθμοί μεσογειακοί. «Το hiphop της Μεσογείου σουλατσάρει στα στενά της Μασσαλίας ακροπατώντας πάνω σε ρυθμούς απ’ το Μαγκρέμπ. Στην Τύνιδα προκαλεί λαϊκό ξεσηκωμό, και μπαίνει στη μύτη του δικτάτορα στο Κάϊρο και τη Δαμασκό. Παίζει λαούτο στην Κρήτη και στον Ελικώνα γκάϊντα, ενώ στη Σεβίλλη «παίζουν αλέγκρο την καρδιά του» σε μια κιθάρα σπανιόλα. Σαμπλάρει Φεϊρούζ και Μάρκο Βαμβακάρη και ραπάρει τα κουπλέ και τα ρεφραίν του στα αραβικά, τα ελληνικά, τα ιταλικά, τα ισπανικά, τα γαλλικά, τα σερβοκροάτικα, τα αλβανικά, τα καταλανικά, τα ανταλού, τα σάρντο, τα εβραϊκά, και τα τούρκικα. Μπεντίρ πολίτικα και καλαβρέζικα ταμπουρέλα του κρατούν το ρυθμό. Και στα grafiti του, «Ο Παύλος ζει»…»
Από το τελευταίο άλμπουμ «Με μια πειρατική γαλέρα» που παρουσιάζεται στις 19/3 στην Αθήνα:
Θα τον αλλάξουμε (με τον Γιάγκο Χαιρέτη):
Σου το χα πει κάποια βραδιά και δε σου φάνηκε χαζό
Τώρα στο κάνω τραγούδι με λόγια απλά να το θυμάσαι
Τα πρωινά που θα ξυπνάς τα βράδια που θα κοιμάσαι
Και λέει το κάθε του ρεφρέν λόγω τιμής
Το σάπιο κόσμο θα δεις, θα τον αλλάξουμε εμείς
Θα τον αλλάξουμε εμείς
Τώρα στο κάνω τραγούδι με λόγια απλά να το θυμάσαι
Τα πρωινά που θα ξυπνάς τα βράδια που θα κοιμάσαι
Και λέει το κάθε του ρεφρέν λόγω τιμής
Το σάπιο κόσμο θα δεις, θα τον αλλάξουμε εμείς
Θα τον αλλάξουμε εμείς
Με μια πειρατική γαλέρα
Όταν θα φτάσουμε στα μέρη που ‘ναι πέρα
Σε εκείνο το νησί σε εκείνο το λιμάνι
Σε τούτη την παλιά πειρατική γαλέρα
Θα ‘μαστε όλοι μούτσοι κι όλοι καπετάνιοι
Όταν θα φτάσουμε στα μέρη που ‘ναι πέρα
Δε θα θυμάσαι από πού είχαμε σαλπάρει
Κι όταν θα πέφτει η νύχτα και θα φεύγει η μέρα
Όλο θα παίρνουμε κυνήγι το φεγγάρ
Σε εκείνο το νησί σε εκείνο το λιμάνι
Σε τούτη την παλιά πειρατική γαλέρα
Θα ‘μαστε όλοι μούτσοι κι όλοι καπετάνιοι
Όταν θα φτάσουμε στα μέρη που ‘ναι πέρα
Δε θα θυμάσαι από πού είχαμε σαλπάρει
Κι όταν θα πέφτει η νύχτα και θα φεύγει η μέρα
Όλο θα παίρνουμε κυνήγι το φεγγάρ
Ποτοσί με τον Κωσταντή Παπακωνσταντίνου:
Το Ποτοσί, λέει ο Γκαλεάνο, υπήρξε μια από τις σημαντικότερες και πολυπληθέστερες πόλεις του κόσμου. Είχε τον ίδιο πληθυσμό με το Λονδίνο, μεγαλύτερο από τη Μαδρίτη ή τη Σεβίλλη. “Vale un Potosi”, αξίζει ένα Ποτοσί, λένε οι Ισπανοί ακόμα και σήμερα για τα ακριβά αντικείμενα. Λένε ότι με το ασήμι που εξήχθη από το Cerro Rico και έφευγε για την Ευρώπη, θα μπορούσε να χτιστεί μια ασημένια γέφυρα από το Ποτοσί μέχρι τη Μαδρίτη. Οι εργάτες στα ορυχεία βέβαια πέθαιναν νωρίς. Σήμερα το Ποτοσί είναι μια πόλη-φάντασμα. Το ασήμι τελείωσε και τα παλιά μεγαλεία έσβησαν. Οι εργάτες τα ορυχεία ψάχνουν ακόμη για ψήγματα ασημιού. Πεθαίνουν πριν φτάσουν τα 45 τους.
Κι ύστερα λέει σα να βρέθηκα στο σύγχρονο
Το Ποτοσί της φτώχειας μα και της δυσχέρειας
muchacho εδώ “ya, no hay plata” μου φωνάζανε
στου θανατά τα ορυχεία και της μιζέριας
Το Ποτοσί της φτώχειας μα και της δυσχέρειας
muchacho εδώ “ya, no hay plata” μου φωνάζανε
στου θανατά τα ορυχεία και της μιζέριας
Τα αστέρια λένε τα ψαρεύεις πυροφάνι
Και το κλειδί θα είναι κάτω απ’ το γεράνι
Η επανάσταση μονάχα έχει ουσία
όσο κρατάει μέχρι να γίνει εξουσία
Κι εσύ που έφυγες νωρίς που να γυρίζεις
Ποιους μαχαλάδες και ποια πέλαγα αρμενίζεις
Κι όποτε οι μπάτσοι ένα χαμόγελο ζητάνε
Τους λες «υπάρχει και ζεμπέκικο ρουφιάνε!»
Και το κλειδί θα είναι κάτω απ’ το γεράνι
Η επανάσταση μονάχα έχει ουσία
όσο κρατάει μέχρι να γίνει εξουσία
Κι εσύ που έφυγες νωρίς που να γυρίζεις
Ποιους μαχαλάδες και ποια πέλαγα αρμενίζεις
Κι όποτε οι μπάτσοι ένα χαμόγελο ζητάνε
Τους λες «υπάρχει και ζεμπέκικο ρουφιάνε!»
INFO
Social Waste // info@socialwaste.org
πηγή:ΤοΠεριοδικό